Descendants of Despair
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Let it rain, let it pour down on ya

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden

Bericht van Aeon Lundell wo jun 07, 2017 3:47 pm




+ Tahlulah

De zon was al dicht tegen de horizon aan gekropen en scheen in felle oranje en roze kleuren onder een dik wolkendek door, tegen de tijd dat de dichte wouden ruimte maakte voor kleine veldjes landbouwgrond rondom de kleine stenen huisjes van Myrefall. Het oude, bekende dorpje was een geruststellend aanblik voor Aeon, terwijl hij de kleine helling af wandelde richting de bewoonde wereld, voeten pijnlijk en benen vermoeid van al het lopen dat hij de afgelopen dagen had gedaan. Hoelang was hij er al niet meer geweest? Maanden? Jaren? De tijd bijhouden was niet iets waar hij zich druk om maakte en hij had daarom ook geen idee welke dag het vandaag was, laat staan hoe laat. Hoe dan ook, de tijd was niet van belang. Wat hij nu wilde was een oude vriend, Choovio genaamd, groeten en in ieder geval laten merken dat hij ook nog leefde. Je wist maar nooit wat er kon gebeuren deze dagen en de wilde natuur was niet zachtaardig; de jonge man had de littekens om het te bewijzen. Wat daarna op zijn planning stond was ergens crashen om uit te rusten van de lange tocht die hij achter de rug had, maar voor hij dat alles deed, wilde hij eerst nog eventjes kijken bij het huis waar hij was opgegroeid. Het huis waar hij als klein jochie naar binnen was gerend met zelf geplukte bloemen voor zijn moeder en waar hij had geleerd hoe diezelfde bloemen heette en waar ze voor gebruikt konden worden - afgezien van decoratie. Het was echter ook hetzelfde huis waar hij zich maanden lang zorgen had gemaakt over de gezondheid van zijn moeder en waar ze uiteindelijk ook was gestoven. Dichterbij komen dan 100 meter deed hij dan ook niet en bleef voor een paar momenten van een afstand staan kijken, hart zwaar van verschillende emoties die hij niet op zijn ongeschoren gezicht liet blijken. Het voelde niet goed dichterbij te komen, zeker niet nu er een nieuwe familie woonde en alle persoonlijke bezittingen die er ooit lagen waren nu verdwenen en wellicht eigendom van een nieuwe eigenaar.
Aeon wendde zich af van het huis en maakte zijn weg door de rest van het dorp naar de rand van Myrefall, waar Choovio zijn eigen houten hutje had staan tussen alle natuurlijke begroeiing in. Afgezien van de opbloeiende plantengroei die men in de vroege zomer kon verwachten, leek de woonplaats niet veel veranderd met wat hij zich kon herinneren. Er was echter één verandering die hij niet aan had zien komen: vlak bij de deuringang stond een klein meisje, zeker niet ouder dan tien jaar. Het hart zakte bijna bij de man in de schoenen toen de gedachten door zijn hoofd racete dat Choovio ergens tijdens zijn absentie was komen te overlijden en de hut nieuwe eigenaren had. De man trok zijn gehavende beige rugzak iets hoger de rug op en vastbesloten om achter de waarheid te komen stapte hij gejaagd op het kind af. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij ruiger dan de bedoeling was geweest, nog meters voor hij überhaupt bij de deur aan was gekomen.

Aeon Lundell
Aeon Lundell
Outsider
Let it rain, let it pour down on ya Tumblr_oht8kcEFRj1qemjzlo4_250


IC posts :
4


Gender :
Male ♂


Age :
22 years


Alignment :
Chaotic Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan wo jun 07, 2017 6:54 pm




De kleur van de hemel was zachroze, orangje en rood. Door de wolken heen scheen de avondzon, en dit betekende dan ook dat Tali en Choovio enkele uren samen door zouden brengen.Totdat het moment kwam waarin het jonge meisje naar bed moest gaan.
Vaak bleef de al wat oudere man in de buurt van haar zitten, totdat ze in slaap was gevallen en de volgende ochtend op zou staan. Meestal stond Tali bij zonsopgang op, dan hielp ze Choovio uit zijn bed of stoel en hielp ze hem met het koken en onderhouden van het hutje. Hoewel hij haar geen zwaar lichamelijk arbeid liet doen, was haar hulp toch steeds meer nodig. Af en toe zorgde het harde werken voor spierpijn, vooral als opa Choo, zoals ze hem liefdevol noemde, een slechte dag had. Deze dag had Tali vooral doorgebracht met het verzamelen van enkele planten die niet in de tuin rondom het huis groeiden, hoewel het voor sommige misschien een behoorlijk overgroeid stuk lang leek, was het alles behalve nutteloos. Vele planten die kris kras door elkaar groeiden hadden ze wekelijks of soms zelfs dagelijks nodig. Tali had haar voogd beloofd enkele planten mee naar binnen te nemen, voor het pijnstillende goedje dat ze wel eens voor hem klaar maakte. Hoewel ze alles behalve een goede genezer was, wist ze voldoende om hem niet te vergiftigen en de pijn wat terug te dringen. Het was een van de recepten die ze van haar moeder onthouden had, immers was ze de leerlinge van haar geweest. Hoewel ze nooit had geleerd om voor zwangere vrouwen te zorgen, had ze vele andere belangrijke dingen wel geleerd. Ze had zich naar de deur van het hutje begeven, toen ze in de verte een schim aan zag komen. Waarschijnlijk van een reiziger want de meeste van de stad kwamen niet naar de grens van het dorpje toe. Ze woonden behoorlijk afgelegen en hoewel ze wel contact hadden met de mensen uit Myrefall, was Choovio behoorlijk op zichzelf. De ongeschoren man die ze vanuit de deuropening al had opgemerkt, kwam naar haar toe gehaast, voorzichtig greep het meisje automatisch naar de geslepen stok, die Choovio gebruikte om zich verder te verplaatsen. Hij was dan ook al oud en door allerlei gezondheidsproblemen niet meer zo goed ter been.Hoewel de wild uitziende man niet op haar af kwam stormen, enkel relatief haastig liep, was het jonge meisje er niet geheel gerust op. Hij was groter en sterker dan haar, ouder en had meer ervaring. Normaal zou opa Choo haar beschermen,maar sinds hij die dag een van de mindere dagen had, wou ze hem nog niet roepen. "Wat doe jij hier?" Klonk er bijna grauw, misschien was dat niet het juiste woord, hij leek eerder ruig te spreken. Hij zag er dan ook behoorlijk ruig uit, daarbij had hij een overduidelijk versleten rugzak bij zich. Tali stapte een tikkeltje gespannen achteruit, zodat ze zich half achter de deurpost kon verschuilen, waarna ze de stok tevoorschijn haalde en stevig in haar slanke handje vast hield. Haar bruine ogen, onschuldige ogen stonden strak op de oudere man voor haar gericht. Ze slikte nerveus waarna ze haar haren met haar overige hand uit haar gezicht wreef. Ze zaten los, normaal zou Choovio haar haren vlechten, maar nu het einde van de dag naderde had ze er minder last van als er haren voor haar ogen vielen. Daarbij zou het niet al te lang meer duren voordat ze rustig met haar voogd en zelf benoemde opa van de avond zou genieten."G-ga weg..," sprak het meisje op haar trillende stem uit, het klonk niet zozeer vijandig, eerder angstig. Immers kon ze nooit haar opa helpen. Haar bruine blik schoot naar de kamer waarin Choo zat. Hoewel hij zeker niet slechthorend was, zou hij de onrust bij de deur waarschijnlijk niet zo snel opmerken. Ze stak de stok vooruit om de ander te blokkeren naar binnen te gaan, daarbij was hij als hij nu gewoon weg liep haar zaak verder niet. Dan zou ze natuurlijk nog wel gespannen blijven, maar kon ze Choo ook de juiste planten geven. Haar diepbruine ogen keken onschuldig naar de man terwijl ze ongemakkelijk op haar lip beet. Niemand had haar geleerd hoe ze met deze situatie om moest gaan.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
Let it rain, let it pour down on ya Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Aeon Lundell vr jun 09, 2017 3:11 pm




Het kleine meisje was niet gerustgesteld met de aanwezigheid van de man die regelrecht op haar af kwam lopen. Ze stapte naar achter en verdween deels achter de deurpost. Nog voor Aeon er erg in had, kwam ze weer tevoorschijn, een stok van bleek hout in haar hand vastgeklampt, waarschijnlijk klaar om er eens een flinke zwaai mee te geven mocht dat nodig zijn. Dat liet hem zeker effectief in zijn sporen stoppen, net buiten haar bereik, want hij riskeerde de blauwe plekken liever niet als hij ze kon vermijden. De man legde zijn blauwe ogen op het kind en keek recht in haar twee bruine ogen die strak op hem stonden gericht, haar hele lichaam een tikkeltje gespannen. ’G-ga weg..,’ wist ze met een trillende stem uit te brengen. Zijn borstkast bewoog op en neer met een diepe zucht en hij haalde een hand door zijn warrige, zwarte lokken haar heen. Kwam hij terug in Myrefall na Joost mag weten hoe lang, en het eerste wat hij deed was kleine meisjes bang maken. Good job. Aeon haalde zijn hand weer uit zijn haren en bewoog om beide handen ietwat opgeheven naast hem the houden, zodat ze kon zien dat hij geen kwaad in de zin had, maar nog voor hij zover kwam zag hij haar blik naar binnen het hutje in dwalen. Zijn blauwe ogen vernauwde zich iets in wantrouw. Had ze wat te verbergen? Een deel van hem wilde dat moment gebruiken om haar aan de kant te schuiven en langs haar op naar binnen te stormen, maar het andere deel verwachtte niet veel goeds voorbij de deuropening - misschien een of andere val of iets. Dan was er ook nog dat kleine stemmetje in zijn achterhoofd dat hem absoluut niet in een gesloten ruimte wilde zien. Het was slim genoeg zijn wantrouwige gevoel te misbruiken als een goede smoes, maar naar binnen gaan of buiten blijven, het besluit werd voor hem gemaakt: het meisje keerde zich weer naar hem om en hield de stok voor haar uit. De andere kant van de stok wees recht richting zijn hart. Het was duidelijk dat ze hem absoluut niet binnen wilde hebben. Aeon deed een stapje achteruit en hield zijn handen ditmaal wel op. Zijn blauw ogen keken vluchtig opzij naar zowel links als rechts, zoekend naar iets dat reden genoeg was om zich om te moeten draaien en weg te rennen. Hij vond echter niets en keek het jonge kind dus weer recht aan. ’Waar zijn je ouders?’ vroeg hij een stuk zachtaardiger dan de eerste vraag die hij haar had gesteld. Hij kromde zijn knieën en rug ietwat om zo de illusie te wekken een beetje kleiner te zijn dan zijn volle 1.83 meter - en hopelijk daarmee ook niet zo bedreigend. Op het moment wist hij niet zo goed wat hij precies moest verwachten, maar wilde nog steeds antwoorden op zijn brandende vragen, dus leek een beetje geduld de beste optie te zijn. Het laatste wat hij nu wilde was het kind onnodige stress geven of pijn doen, mocht Choovio er echt niet meer zijn en ze gewoon een onschuldig meisje was.


Aeon Lundell
Aeon Lundell
Outsider
Let it rain, let it pour down on ya Tumblr_oht8kcEFRj1qemjzlo4_250


IC posts :
4


Gender :
Male ♂


Age :
22 years


Alignment :
Chaotic Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan vr jun 09, 2017 6:29 pm




Waarschijnlijk speelde verrassing in haar voordeel, want hoewel ze een stok had en zich er vast wel redelijk meer kon verdedigen, was de man voor haar nog steeds groter en sterker en ongetwijfeld meer geoefend in vechten dan het jonge meisje. Hij kwam dan ook niet naderbij, zodra ze de bleke stok had vastgepakt en op hem had gericht, of het kwam door de dreiging of door de onschuldige angstige houding van het meisje, maar hij leek zijn afstand nu te bewaren. Met moeite en op angstige trillende stem verklaarde ze dat hij weg moest gaan. Haar bruine ogen had ze ondanks haar verlegen karakter op hem gericht. Met een diepe zucht haalde de man een hand door zijn warrige haren heen. Tali keek hem met haar diepbruine ogen angstig aan. Ze durfde niet te bewegen en haar kleine lichaam trilde van de spanning en adrenaline die door haar lichaam racete. De man bewoog en dit keer stak ze de stok iets steviger en beschermend voor zich uit. Hij bracht zijn handen iets omhoog maar maakte geen beweging om haar aan te vallen, zoals ze verwacht had dat zijn eerste intentie zou zijn geweest. Snel schoot de donkerbruine blik van het jonge meisje naar binnen toe, in de richting van de kamer waarin Choovio zat. Hij zou vast komen kijken als het te lang duurde voordat ze terug kwam, ondanks het feit dat hij slecht ter been was en moeilijk liep. Ze keerde zich weer om naar de indringer en stak haar stok weer steviger voor haar uit, ondanks het feit dat ze doodsangsten uit sloeg en wat bleker in haar gezicht was geworden. De man deed dit maal een stap terug en dit zorgde er weer voor dat ze haar schouders iets ontspande en hem een verwarde berekende blik gunde. Tali wist niet wat ze met hem aan moest en hoe ze hem aan moest spreken was al net zo'n raadsel. Een die ze niet dacht op te kunnen lossen. Dit maal hield hij zijn handen hoog, zodat het jonge meisje kon zien waar ze waren en hij minder bedreigend over kwam. Met de directe dreiging verdwenen liet ze de stok weer iets zakken, ook al kon ze binnen een enkele seconde het bleek hout weer gebruiken om zichzelf te verdedigen. Zijn blik schoot van links naar rechts, maar aangezien er niets te zien was behalve het angstige kind, richtte de man zich weer op haar. Aan deze actie kon ze merken dat ze met een andere Outsider te maken had, als zijn kleding hem nog niet verraden had natuurlijk. Zijn blauwe blik werd weer in de donkerbruine van haar gepriemd, waardoor het meisje ongemakkelijk van houding veranderde."Waar zijn je ouders?" Vroeg hij nu zachtaardig, hoewel zijn stem nog steeds een ruwe ondertoon had, klonk hij nu vriendelijk. Niet meer zo vijandig als op het eerste moment. Tali echter was haar ouders verloren op jongere leeftijd, waardoor ze nerveus op haar lip beet en uiteindelijk maar met een hand naar de heldere schemerende lucht wees. Hij zakte iets door zijn knieën heen en kromde zijn rug, zodat hij niet meer zo veel boven haar uit torende. Toch liep het meisje nog niet op hem af, ze bleef staan en fronste. Ze kon hem niet inschatten, was hij nu aardig of onaardig en waarom stelde hij deze vragen? Tali leunde tegen de deurpost aan waarna ze zachtjes en onwennig sprak. "Wie ben jij?" Aangezien hij uit het niets voor hun deur verscheen was er een grote kans dat hij een bekende was van Choovio. Ondanks het feit dat de oude man nauwelijks visite kreeg en ze vooral met hun tweetjes woonde.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
Let it rain, let it pour down on ya Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Aeon Lundell wo jun 14, 2017 5:52 pm




Langzamerhand begon de man te twijfelen aan zijn wantrouwen richting het meisje en de gedachten dat er wellicht meer aan de hand was dan wat er viel te zien in een oogopslag. Hij zakte verder door zijn knieën zodat zijn gewicht op zijn kuiten kwam te rusten en hij bijna op zijn hielen zat. Relaxt vielen zijn ellebogen haast automatisch op zijn dijbenen en hielt hij zijn handen losjes vast, nog altijd zichtbaar voor het meisje zodat ze zich niet bedreigt hoefde te voelen. Toch kon hij aan haar lichaamshouding zien dat ze zich nog steeds niet gerust voelde, maar dat had Aeon eigenlijk ook niet van haar verwacht. In zijn ogen was het juist goed dat ze voorzichtig en gespannen bleef ondanks zijn pogingen haar te kalmeren. Vriendelijkheid was makkelijk te faken om slechte bedoelingen te maskeren; je wist maar nooit wat er in het hoofd van een ander omging.
Zijn vraag beantwoorde ze niet met woorden en in plaats daarvan wees ze met een vingertje omhoog. Zijn blauwe blik volgde het gebaar kort naar de lucht die langzaam steeds donkerder werd en de eerste sterren al begon te tonen. Haar ouders waren overleden. De jonge man keek haar weer aan, begrip in zijn ogen. Hij was niet zeker over het lot van zijn vader - de man had hij niet meer gezien sinds hij een kind van twee jaar was en de herinneringen miste hij, maar hij was vrij zeker dat zijn vader, net als zijn moeder, niet meer leefde - hij hoopte van niet, want als hij dat wel deed zou Aeon hem nooit kunnen vergeven voor het feit dat hij zijn eigen vrouw en kind had achtergelaten. Nu was Choovio nog het enige bekende gezicht in zijn leven. Zou het meisje nog iemand hebben of was ze alleen? Zoekend naar een antwoord begon hij langzamerhand tot de mogelijkheid te komen dat ze hier was omdat Choovio had besloten haar onder zijn hoede te nemen. De man had een groot hart dus het zou hem niets verbazen als dat het geval bleek te zijn. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat de man zorgde voor een kind dat niet zijn eigen was, maar helemaal zeker over deze zaak was Aeon nog niet.
In gedachten verzonken waren zijn ogen richting de grond gedreven, waar een paar rode mieren tussen de plukjes gras opzoek waren naar voedsel voor hun kolonie. Hij keek het meisje voor hem weer aan toen ze voorzichtig vroeg wie hij was. Een glimlach trok kort aan zijn mondhoeken, maar wist in die paar seconden desondanks toch tot zijn ogen te reiken. 'Aeon. Aeon Lundell,' antwoordde hij eerlijk. De naam lag wat vreemd op de tong aangezien hij de afgelopen tijd vrijwel alleen zijn alias, Ian Dehaven, had gebruikt. Het was goed zijn echte naam weer eens te gebruiken. 'En wie ben jij?' vroeg hij op zijn beurt en gaf haar de tijd om te antwoorden. Toen besloot hij na een beetje aarzelen toch zijn meest brandende vraag te stellen: 'Is Choovio binnen?'

Aeon Lundell
Aeon Lundell
Outsider
Let it rain, let it pour down on ya Tumblr_oht8kcEFRj1qemjzlo4_250


IC posts :
4


Gender :
Male ♂


Age :
22 years


Alignment :
Chaotic Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Gesponsorde inhoud




Gesponsorde inhoud

Terug naar boven Ga naar beneden

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven


Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum