What the Seeker had Sought

van **Aeon Lundell** do jul 06, 2017 6:39 pm

+ Keiron

Aeon kon niet ontkennen dat hij nu een gelukkig mens was. Sinds hij Myrefall de rug toe had gekeerd en in zijn eentje de wildernis weer tegemoet was gelopen, had hij op vrij magere voedselvoorraden moeten leven. Een dieet van onder andere kruisbes, daslook, bittere veldkers en een paar andere kruiden- en bessensoorten die de jonge man in de omgeving kon vinden, klonk misschien niet slecht, maar op een gegeven moment ging het lichaam toch om meer koolhydraten vragen. Sprinkhanen waren tijdelijk een mooie aanvulling, enkel ging men uiteindelijk smachten naar iets met meer spierweefsel. Daarom was hij ook zo blij toen hij die morgen een ree aantrof in één van zijn vele valstrikken. De jonge bok lang uitgestrekt op de bosgrond, uitgeput van zijn gevecht met het touw dat om één van zijn achterpoten zat gebonden. Aeon sloop langzaam dichterbij, hopend het dier niet op te schrikken en meer stress te geven dan het waarschijnlijk al onderging. Met de steen die hij eerder had opgeraapt toen hij de ree had aangetroffen, maakte de man vlug een eind aan diens leven.
Hij nam een kort moment om zijn buit te bekijken - zeker een kilo of 20 aan vlees en genoeg om hem voor een paar dagen van een goede maaltijd te voorzien - en liet de opwinding uit zijn gespannen spieren sijpelen, voor hij het touw rondom de enkel losmaakte en het levenloze lichaam over zijn schouders sloeg, zodat hij het mee terug kon nemen naar zijn kamp vlak bij Mystic Creek. Het desbetreffende kamp was een zeer simpele constructie: de slaapplek bestond uit een hutje van takken en bladeren net zoals de kinderen in Myrefall nog wel eens een hut wilde bouwen - alleen was deze waterdicht. Een vuurtje knisperde vlak bij de ingang met vlak daarnaast nog een stapel brandhout en stenen om water mee te kunnen koken - een gehavende beige rugzak lag een stukje verderop verlaten op de grond. Verder had hij weinig bezittingen laten rondslingeren en verwachtte hij zijn kamp aan te treffen zoals hij deze had achtergelaten. Wat Aeon niet verwachtte tegen te komen, was een ander persoon. Hij legde zijn blauwe ogen op de vreemdeling en met lichte spanning in zijn schouders liet hij zijn rechterarm langs hem op vallen zodat deze dichterbij het mes in zijn broekzak kwam. "Als je van plan bent iets te jatten dan zul je hier niet veel vinden," merkte hij wat lichthartig op, maar de ondertoon gaf wel degelijk aan dat hij niet helemaal blij was een onbekende aan te treffen bij zijn stekkie.

Ben niet zeker of dit onder godmoden valt, maar als je er een probleem mee hebt geef dan maar een gil en ik verander het~

van **Keiron Derwyn** ma jul 10, 2017 5:30 pm

Eens in de zoveel tijd was het fijn om er een keer zelf op uit te gaan. Even weg van de drukte die rondom de groep hing. Het bestond nu al een tijdje en er waren steeds meer mensen bijgekomen. Dat betekende automatisch ook dat er veel meer gedoe was en dat was... nogal vermoeiend. Helemaal voor iemand zoals hij, wie door sommige mensen die niet konden nadenken als nutteloos beschouwd werd. Zijn kleine wandeling, die eigenlijk al veel te lang duurde, was beland in Eriston Woods. De jongen had inmiddels voorgenomen om de eerste beste plaats die geschikt was om te dopen tot een slaapplekje. Het probleem was, zoveel open plekken waren er niet in het bos. Toch was hij relatief enthousiast bij het zien van een lichter deel, het wees op een open plek. Bij aankomst zag hij echter dat hij niet de eerste ontdekker was. Er was een heel kampje opgezet, duidelijk voor een persoon om te leven. Zelf had hij altijd al in een groep gewoond, nooit alleen. Hoeveel anders kon dat eigenlijk zijn? Ach, wie iets wilde weten zocht het op. Nieuwsgierig wandelde Keiron door het kamp. Zijn donkerbruine ogen gingen langs alle voorwerpen. Geïntrigeerd door wat hij er allemaal vond, hoorde hij de voetstappen net iets later dan handig was. Te laat om te vluchten, dan maar gewoon blijven en uitleggen waarom hij in iemand's anders kamp rondkeek. "Als je van plan bent iets te jatten dan zul je hier niet veel vinden," sprak een onbekende stem. Waarschijnlijk de 'eigenaar' van deze plek. Op zijn dooie gemakje draaide Keiron zich richting de ander om. Ongeveer zijn leeftijd, misschien een paar jaar ouder. Een dood hert, waarschijnlijk voor voedsel. Een hand opvallend dicht tegen zijn broekzak aan, daar zat waarschijnlijk iets belangrijks in. Of iets gevaarlijks, voor Keiron zelf dan. Iet wat nonchalant tilde Keiron zijn handen op schouderhoogte, open palmen richting de ander. "Sorry voor het binnenvallen. Maar stelen is het laatste wat ik hier ga doen. Eerder nieuwsgierigheid naar hoe mensen alleen leven en een zoektocht naar een slaapplaats voor een uurtje of twee." Zijn stem klonk zo rustig als het maar zijn kon. Paniek was gewoon niet zijn ding en dit leek hem de beste en veiligste oplossing. Bovendien was het nog eens waar ook, dus wat zou de ander er tegenin kunnen brengen. Zijn shirt had lange mouwen dus de tattoo van een schedel kon ook geen vragen over de gang oproepen. Simpel toch?