Research | OPEN

De blondine was er nog steeds niet helemaal overheen. Het was al enkele maanden geleden dat haar moeder was vermoord en haar vader voor die moord werd beschuldigd. Helaas had niemand de man na de moord op haar moeder ooit nog gevonden, wat hem eigenlijk des te schuldiger had gemaakt. Er waren zo roddels dat hij zich bij de Outsiders had gevoegd, maar Roxanne kon dat niet geloven: haar vader had altijd al een grote hekel gehad aan outsiders, immers. Vandaag had ze zich echter begeven naar de bibliotheek om één reden: ze wilde meer weten over die mensen die buiten de stad leefden. Er zou vast één boek over ze zijn, toch? Helaas bleek het nog moeilijk te zijn om het soort boek te vinden dat ze zocht. Iets met informatie, iets dat niet over de opstand ging, maar gewoon over hoe de mensen in elkaar zaten. Wat hun manier van leven was, misschien zelfs. Uiteindelijk had ze één boek gevonden, helaas voor haar stond die ergens ver boven haar bereik op de bovenste plank. "Verdomme," mompelde ze, waarna ze opzoek ging naar iets om op te staan. Uiteindelijk vond ze een lage kruk, die alles behalve stabiel was, maar ze moest het er maar mee doen. Zelfs toen ze op de kruk stond, moest de blondine op haar tenen staan. Ze greep met een paar vingers naar de bovenkant van het boek en terwijl ze een poging deed deze eruit te trekken, verloor ze haar balans. De kruk begon hevig te wiebelen en voordat ze er nog erg in had klapte deze om, wat erin resulteerde dat de blondine languit op haar rug op de grond terecht kwam. En alsof dat niet alles was, viel het boek dat ze van de bovenste plank had proberen te halen mee naar beneden en landde het met een klap op haar buik. "Shit," schold ze, het boek van haar buik afduwend, voordat ze rechtop op de grond ging zitten en even met een hand door haar haren ging.
Achter haar hoorde ze plots de geïrriteerde stem van een vrouw, die ze op dat moment niet helemaal herkende door haar eigen irritatie. For real? Of het wat stiller kon zijn? "Oh, hou toch je mond en lees je boek." Gromde ze. Dat mens, wie dacht ze wel niet wie ze was? De blondine krabbelde omhoog, zette de kruk recht en raapte haar boek op, voordat ze zich omdraaide en even een blik wierp op de vrouw die haar zojuist geïrriteerd had toegesproken.
Oh..

please don't kill her

De moed zonk haar zo'n beetje in haar schoenen bij het zien van de vrouw op wie ze zojuist had gereageerd. Leorina Winters. Ze slikte moeizaam en liet haar blik even kort op de grond vallen. Verdomme, had zij weer, die ene keer dat ze zo geïrriteerd op iemand antwoordde, was het direct een van haar bazen. Ze keek weer op om de vrouw recht aan te kijken. "Het spijt me, ik heb een slechte dag achter de rug." Sprak ze zacht, in de hoop dat haar verontschuldiging geaccepteerd werd. Net toen ze haar boek aan het oprapen was, vroeg de vrouw of ze iets bijzonders zocht hier in de bibliotheek. Niemand ging spontaan naar deze bibliotheek, of in ieder geval, niet iemand zoals haar. Ze liet haar blik even op de titel van het boek vallen en schudde zacht met haar hoofd.
"Nee, ik dacht ik lees me even in over hoe die outsiders leven." Sprak ze, oprecht. Waarna ze kort ongemakkelijk glimlachte. "Voor als er ooit wat gebeurd.." want iedereen die ook maar een beetje na kon denken wist dat de outsiders niet blij waren met Ashmore. En gezien het haar taak was om de Winters te beschermen, leek het haar wel een goede smoes om het boek te lezen. Al was haar echte reden veel anders dan dat. Ze wilde er gewoon meer over weten, misschien gaf het wel een aanleiding tot waar haar vader kon zijn..

Ze knikte licht toen de vrouw zei dat haar excuus voor nu geaccepteerd was en hoopte diep van binnen dat er verder geen problemen over gemaakt gingen worden. Ze had niet geweten dat ze tegen haar baas sprak en desondanks dat dat geen goed excuus was, hoopte ze dat Leorina het zou begrijpen voor deze keer. Nadat ze haar boek had opgepakt begaf ze zich naar de dichtsbijzijnde stoel zodat ze rustig kon zitten. Ze legde het boek op haar schoot, de titel onbewust naar de onderkant gericht. Haar helderblauwe ogen gleden weer omhoog naar de vrouw voor haar.
Of ze dacht dat er iets ging gebeuren? Natuurlijk dacht ze dat. Het was rustig, te rustig. Maar kon ze dat zeggen tegen haar baas? Was dat niet onnodig onrust scheppen? Ze slikte zachtjes en schudde licht met haar hoofd. "Heb ik een reden nodig om meer over ze te weten te komen?" Sprak ze duidelijk. "Ik bedoel.. de outsiders zijn niet blij met Ashmore, dat is over het algemeen bekend." Ze keek even omlaag naar het boek dat Leorina bij zich had, voor enkele seconden maar, want stiekem was ze ook nieuwsgierig naar waarom zij hier was - maar dat ging ze natuurlijk niet direct vragen. "Ik geloof erin dat je je vijand beter tien stappen voor kunt zijn, dan onwetend blijven omdat we nu 'in vrede leven'." Ze keek de vrouw voor haar recht in de ogen aan en ontweek haar blik niet, want dat zou duiden op zenuwen en laten zien dat ze steenhard aan het liegen was. Want ze was dit alles wel degelijk uit haar duim aan het zuigen, ook al was een groot deel ervan waarheid. Je kon niet doen alsof je neus bloedde omdat de stad voor even vrede had met de outsiders, want ze zouden nooit blij zijn met de stad. Nooit.

Ze had haar handen in elkaar gevouwen en ietwat gespannen op haar boek gelegd, terwijl ze haar uitleg had gedaan over waarom ze hier was in de bibliotheek. Ergens was het best een goede uitleg, aangezien het ergens ook wel de waarheid was. Diep van binnen hoopte ze dan ook dat Leorina het daarin met haar eens zou zijn. Een opgelucht gevoel gleed dan ook direct door haar heen toen de vrouw zei dat ze blij was dat Roxanne er zo over bezig was. Ze konden inderdaad beter een stap voorblijven op de Outsiders, het liefst zelfs meer dan één stap. Het liefst tien stappen, zodat ze zich nergens zorgen over hoefden te maken, zou er iets gebeuren.
En toen kwam de vraag waar ze geen concreet antwoord op kon geven. Of ze al iets had kunnen vinden. "Uh.." stamelde ze, haar blik even op het boek richtend, waarna ze kort met haar hoofd schudde. "Helaas staat er niks in de boeken, alles wat ik ondertussen heb gelezen.. wist ik al." Ze haalde haar schouders wat op en glimlachte wat ongemakkelijk. "Ik denk dat, dat komt omdat de boeken hier geschreven worden door onze eigen burgers, het is niet alsof men hier expert is als het gaat over Outsiders." Ze liet haar blik van het boek naar Leorina glijden. Even haalde ze diep adem. "En de paar Outsiders die ik heb leren kennen, leken niet bepaald blij te zijn met onder andere de guards van onze stad.. meer weet ik niet." Ze fronste kort. Misschien stond er wel degelijk iets te gebeuren en wat als ze niet gereed stonden om terug te vechten, zodra de Outsiders aanvielen? Ze had geen hekel aan die mensen, maar ze wist wel dat Outsiders en normale burgers niet echt vrienden van elkaar waren, niet nadat ze had gezien hoe die man achter de kraam Xam had behandeld toen hij een pop wilde kopen. En dat was maar één voorbeeld van wat er dagelijks gebeurde tussen burgers en outsiders in Ashmore.

Opeens leek de uitdrukking van de vrouw voor haar een stuk te veranderen. Ze leek opeens.. geïnteresseerd in iets? De blondine stond net op het punt haar vragend aan te kijken, toen de Winter haar vroeg of ze een paar van de Outsiders kende. Oh. Ze slikte zachtjes en knikte vervolgens. Ja, ze had inderdaad een paar van hen ontmoet. Niet veel, maar de paar ontmoetingen die ze had gehad, waren vrij bijzonder geweest. Zo had ze een vrij onschuldig meisje ontmoet dat haar uit de bossen had geholpen, een man die een pop voor zijn kleine zusje wilde kopen maar geweigerd werd door de verkoper en een vrouw die nogal veel leek weg te hebben van een assassin. "Wellicht wel," sprak ze, haar schouders wat ophalend. "Ik was in ieder geval van plan van wel." Je wist nooit hoe het plan ging, natuurlijk. "Ze weten niet wie ik werkelijk ben, dus ik hoop een vertrouwensband op te kunnen wekken met ze, zonder dat ze te weten komen van mijn.. uhm.. baan." Guards werden nou eenmaal niet vertrouwd door Outsiders, waarschijnlijk door de harde acties in het verleden - en wellicht nog steeds in het heden.