Descendants of Despair
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

The whispers of the wind

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan wo jun 07, 2017 10:22 pm




Tali was vroeg in de ochtend, bij dag en dauw opgestaan om wat te eten te regelen voor haar en haar voogd, Choovio. Hoewel de man oud en slecht te been was, had hij toch een belangrijke rol in het jonge leven van Tali gevormd. Hij was er geweest toen haar vader was overleden, dit door een dom ongeluk, hij had haar gevonden en bij zich in huis genomen. Thuis, het huis was klein en smal, gammel gebouwd maar diende als een warm, droog onderkomen tijdens het slechter weer. Het was aan een verre uithoek van Myrefall gebouwd, zodat ze eigenlijk geen buren hadden. Hoewel het jonge slanke meisje de andere wel redelijk kende, was ze vooral op zichzelf met haar opa. De man had ze omgedoopt tot zo'n liefdevolle naam, dit omdat hij voor haar net een grootvader was. Hij was ondanks het feit dat hij slecht ter been was, toch altijd bij haar zijde geweest. De laatste tijd ging ze vaker alleen op pad, dit enkel en alleen om het feit dat hij snel achteruit ging, het zou waarschijnlijk geen verrassing zijn als hij binnen een zeer korte periode zou komen te overlijden. Hoewel zij en Choovio de tijd niet zo nauwkeurig bijhielden wist ze prima wat seizoenen waren en had ze het idee dat hij met een van de wat koudere seizoenen een verhoogde kans had op extra ziekte. Hij was ook iets afgevallen, ondanks het feit dat ze nog redelijk wat eten op voorraad hadden, zelf deed Tali ook steeds meer werk. Dit om hem te helpen, niet omdat het van hem moest, maar omdat ze van hem hield. Ze wou hem nog niet kwijt, daarbij was ze niet in staat om zichzelf te verdedigen. Hoewel ze wel een bot mesje bij zich had om enkele takken met bessen af te snijden, was ze alles behalve kundig met het wapen. Het was een klein lemmet, met een intrigerend versierde handvat, iets dat door Choovio in zijn jongere jaren had gemaakt, omdat het niet fantastisch was onderhouden zou ze er vrij weinig mee uit kunnen halen, behalve dan het plukken van bessen en andere vruchten die hier groeiden, zoals bramen. Voorzichtig waande het meisje zich tussen de bomen en bosjes door, de takjes die op de grond lagen kraakten nauwelijks onder haar voeten, terwijl ze evenwichtig haar voet verzette. Dit om de natuur niet te verstoren, waarschijnlijk zouden de stadsbewoners al van meters ver te horen zijn, terwijl zij zo voorzichtig tussen de bomen, struiken en varens heen stapte. Hier en daar zag ze een plant die ze misschien later mee terug zou nemen voor Choovio, hoewel ze natuurlijk niet al te veel kon dragen. Haar arm liet ze zakken, zodra ze een ander geluid waar nam, hoewel het niet zo luid was als voetstappen van een zwaar gebouwde man, klonk het toch klaarblijkelijk luid in haar oren. Hier en daar hoorde ze geritsel en verstijfd bleef ze staan. Hoewel het een eindje lopen was vanaf Myrefall naar dit bos, had ze al vaker deze tocht gemaakt. Nooit was ze iemand echt tegen  gekomen, als ze de vogels en andere bosdieren niet mee rekende natuurlijk. Een keer had ze zelfs een vos gezien, met een prachtig helderwitte buik en spitse snuit. Haar schouders ontspande ze iets, waarna het meisje zich met een soepele beweging omdraaide en haar diepbruine ogen naar een lang gestalte schoten. Ze kon niet zien wie het was, immers was het donker in het bos, de planten lieten weinig licht door, ondanks het feit dat het klaarlichte dag was, waarschijnlijk ergens in de middag. Hoewel ze niet precies was met het schatten van tijden en al helemaal niet in een bos, waar het zonlicht de grond nauwelijks bereikte, wist ze een ding zeker, het was nog geen nacht. Dit maakte de persoon die zich onaangekondigd hier had getoond, iets minder eng. Hoewel ze haar mes voorzichtig steviger vast greep en langzaam een stap terug zette, wat er voor zorgde dat er een takje onder haar voet kraakte, maakte het meisje verder geen beweging. Tali bleef gespannen staan, wie het ook was, ze zou zich niet zomaar zonder slag en stoot overgeven. Wie hield ze voor de gek, haar vader had haar nooit zoveel over zelfverdediging kunnen leren. Ze overleefde door puur geluk en de kennis die ze beschikte over de natuur en zijn inwoners. Hoewel ze natuurlijk geen encyclopedie was, wist ze voor haar leeftijd behoorlijk veel. De persoon waar de donkere gestalte bij hoorde, wist waarschijnlijk minder als ze niet zo stil door het bos kon voortbewegen. Ze wreef met haar rechterhand gespannen over het handvat van het lemmet heen waarna ze haar ogen van de onbekende persoon af wende en de omgeving kort scande. Hierna hield ze haar diepbruine ogen, die nog donkerder leken door de schaduw die op haar viel, op de onbekende.

+ Roxanne Keegan

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
The whispers of the wind  Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Roxanne Keegan wo jun 07, 2017 10:38 pm




"Waar ben ik aan begonnen.." sprak ze in zichzelf, terwijl ze even over haar achterhoofd wreef. Dit bos was een raadsel voor haar. Geen pad, geen duidelijke richting waarin ze moest lopen. Ze was verdwaald, maar wilde ze dat toegeven? Nee. Ze zuchtte en begon weer verder te lopen, totdat ze bij een boom kwam waarvan ze durfde te zweren dat ze er al langs was geweest. Met een verslagen blik keek ze naar de boom, waarna ze er gefrustreerd naar sloeg. Auw, geen slim plan. Ze liet haar helderblauwe ogen even over de omgeving glijden, waarna ze diep inademde. Misschien moest ze gewoon even helder nadenken. Dan kon ze de weg naar huis vast wel weer vinden, zo moeilijk moest het immers niet zijn, toch? Zo groot was het bos niet, of wel soms? Ze schudde zacht met haar hoofd. Gaf haar maar de slopes, de koude slopes, daar kon ze tenminste wel navigeren door naar de sterren te kijken. Ze besloot om verder te lopen, niet echt op haar omgeving lettend omdat ze niet het idee had dat iemand haar hier zou volgen of in de buurt zou zijn. Opeens hoorde ze een zachte krak. Al was het maar heel zacht, het zorgde ervoor dat haar aandacht op de plek werd gevestigd waar het geluid vandaan kwam.
Instinctief had ze direct haar geweer vastgegrepen en in de richting van het geluid gericht. Je kon maar nooit zeker genoeg zijn. Ze was immers nou niet bepaald geliefd onder de Outsiders, vanwege haar baan - al kenden de meesten haar niet. De blondine moest weliswaar even met haar ogen knijpen - en een stukje omlaag kijken - om de persoon die daar stond te zien. Het was een klein iemand en even fronste ze. Een volwassen persoon was nooit zo klein, of wel? Toen pas merkte ze op dat het een kind was. Een kind! Wat deed een kind alleen in het bos?! De outsiders verbaasden haar iedere dag weer. Ze zuchtte en bracht haar geweer naar beneden. Opeens zag ze het kleine mes dat het meisje vasthield, door een schemering van een straaltje zonlicht dat door het bladerdek heen scheen. Ze hief een hand op. "Wees niet bang," zei ze duidelijk. "Ik doe niks." Ze deed haar geweer weg en hief beide handen op, waarna ze vriendelijk naar het meisje glimlachte. "Zou je me misschien de weg naar de stad kunnen wijzen?" Ze kon het op zijn minst proberen..
Roxanne Keegan
Roxanne Keegan
Citizen
The whispers of the wind  60iAinC


IC posts :
45


Gender :
Female ♀


Age :
21 years old


Alignment :
Neutral


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan do jun 08, 2017 7:54 am




Tali had de vrouw dan wel aan horen komen, toch schrok het meisje zodra er een groot geweer op haar werd gericht. Alsof ze een gevaar zou zijn voor de ander, zelfs als ze al had kunnen vechten, dan nog zou ze het nooit tegen een volwassene op kunnen nemen.  Het slanke, kleine en licht gebouwde meisje had de omgeving vluchtig gescand, hoewel ze verder geen mensen had gehoord, betekende dat niet dat ze er niet waren. Toch stonden stadsmensen niet bekend om hun talent om in stilte door het bos te lopen, vaak hoorde de Outsiders hen al van verre aan komen. Dit betekende dat de blonde vrouw alleen hier heen was getrokken. Het bos dat de naam Eriston Woods droeg, was alles behalve makkelijk om in te navigeren. Zeker voor mensen die er nog nooit waren geweest was het praktisch onmogelijk. Zelfs Tali waagde zich niet verder het bos in dan nodig was, hoewel ze niet zozeer een angst droeg voor de natuur. Haar diepbruine ogen hield ze onafgebroken op de vrouw gericht die haar door haar geringe gestalte eerst even leek te zoeken in het halfduister van het bos. De vrouw had nog steeds haar wapen op het jonge kind gericht die nu krampachtig het lemmet vast hield. Met een frons keek de blondine haar aan, hoewel de blauwe ogen van de onbekende persoon haar niet zozeer vijandig aan keken, was Tali alles behalve op haar gemak. Gespannen wreef ze met haar rechterhand over het intrigerende handvat heen en bewoog ze haar pols even om de kramp in haar samengeknepen hand te verlichten. Een smalle zonnestraal die door het bladerdak heen was gevallen, viel glinsterend op het kleine lemmet. Door de schemering heen, die haar en de vrouw beduidend donkerder maakte, kon het jonge kind zien hoe de vrouw haar hand ophief. Tali sprong vluchtig naar achteren terwijl ze haar ogen geschrokken op de blondine hield. Haar diepbruine ogen leken bijna zwart in de schemering."Wees niet bang," sprak de stadsbewoner duidelijk, Tali keek haar ongelovig aan, maar zei niets. Immers vertrouwde ze haar stem niet. Daarbij had ze nog nooit een stadsbewoner ontmoet, deze vrouw moest er wel een zijn, immers kon elke Outsider die in het zuiden woonde zich prima door het bos voort bewegen en daar leek de slanke vrouw moeite mee te hebben. Ook was het feit dat ze een geweer had natuurlijk wel een verrader, immers was Myrefall nogal ouderwets, ze hielden hun tradities in stand. "Ik doe niks." Verklaarde de vrouw kort erna, waarna ze het grote wapen liet zakken. Tali ontspande haar schouders ietwat opgelucht waarna ze haar mes liet zakken en opborg in de gevlochten mand waarin bosjes bessen en bramen lagen. Met beide handen opgericht kwam de vrouw een stuk minder dreigend over, waardoor Tali iets naar voren stapte en haar bedenkelijk met haar intelligente bruine ogen in zich op nam. Nog steeds had het meisje niet gesproken en of ze dat spoedig zou doen was nog maar de vraag. De glimlach van de ander werd niet beantwoord want inmiddels had Tali zich voorzichtig iets omgedraaid, oplettend op het feit dat ze niet geheel met haar rug naar de blondine zou staan. Ze pakte rustig het lemmet weer op en sneed kundig een takje bramen van een bosje af. "Zou je me misschien de weg naar de stad kunnen wijzen?" Vroeg de vrouw die zonet nog een wapen op een onschuldig kind had gericht, op Tali. Het jonge meisje keek van de bramenstruik naar de vrouw en weer terug. "Dat is niet de kant van mijn thuis op." Sprak ze kalm. Haar stem klonk jong en twijfelend waarna ze zuchtte. Choovio zou vast niet al te blij zijn als ze later dan verwacht thuis kwam. Daarbij had ze zich nog nooit aan de andere kant van het bos bevonden. Hoewel ze zich waarschijnlijk wel zou kunnen verplaatsen, navigeren door de rest van het bos was het een risico. Daarbij wist ze niet eens of de onbekende vrouw te vertrouwen was. De andere Outsiders waren nu niet bepaald te spreken over de stad en haar bewoners. Ook had Choovio haar nodig, hij was te slecht ter been om alles in zijn eentje te kunnen doen. De tuin moest onderhouden worden en het verzamelde eten moest worden gebruikt. Eten dat niet eeuwig goed zou blijven. Het was zonde van de vruchten die ze net had geplukt. Daarbij had ze zelf geen grote hoeveelheid voedsel bij zich, voldoende om enkele dagen door te brengen in de natuur, voordat ze toch echt terug moest zijn. "Opa C verwacht me snel terug. De stad is helemaal de andere kant op. Het zal te snel donker zijn om je de goede weg op te helpen. Ik kan je het bos uit helpen en een veilige plek tonen om te overnachten, verder kan ik je niet helpen." Sprak het meisje rustig, haar stem klonk gecontroleerd en nadenkend. Ze had expres niet de gehele naam van haar voogd gezegd en het enkel afgekort, dit omdat ze de ander niet met die specifieke informatie vertrouwde. Ze wierp nog een enkele blik op de struik voordat ze haar spullen pakte en zorgvuldig de omgeving bekeek. Ze wachtte even op het antwoord van de vrouw voordat ze eenvoudigweg door enkele bosjes heen stapte en om enkele bomen heen cirkelde. Tali herkende de weg terug met gemak.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
The whispers of the wind  Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Roxanne Keegan do jun 08, 2017 5:33 pm




Soms verbaasden die Outsiders haar nogal. Ze had niet verwacht een kind tegen te komen in dit duistere bos. Hoe kon dit meisje überhaupt hier navigeren? En toen besefte ze dat het kind hier duidelijk was opgegroeid, zoals zij was opgegroeid in de stad, zoals zij op tienjarige leeftijd ook al wist waar de winkel lag, waar de bakker lag, en waar ze haar huis weer terug kon vinden. Het was ongeveer hetzelfde.. toch? Ze liet haar geweer weer zakken en deed deze uiteindelijk weer terug in zijn houder, want ze wilde geen gevaar zijn voor het jonge meisje. Een onschuldig kind aanvallen was niks voor haar, immers. Ze keek toe hoe het meisje zich keerde tot een tak met bramen en zorgvuldig een takje bramen lossneed. Ze knikte kort bij haar woorden. Dat was niet richting haar huis. Oké.. daar had ze dus niet veel aan. Ze sloeg haar armen over elkaar en liet haar helderblauwe ogen over de bomen heen glijden. Ze was het niet gewend, zo in het bos rondlopen. En daar baalde ze ergens wel van, want de blondine wilde goed zijn in alles, en navigeren in een bos stond duidelijk niet in dat lijstje.
Haar aandacht werd echter weer naar het meisje getrokken toen deze weer sprak. Haar opa wilde graag dat ze snel terug was en dat begreep de blondine wel. Gelukkig bood het meisje aan haar uit het bos te helpen en haar een veilige plek om te overnachten aan te wijzen. Zacht knikte ze, ja, daar kon ze wel mee leven. "Dat zou ik heel erg waarderen," sprak ze uiteindelijk, waarna ze vriendelijk naar het kind glimlachte. Alles beter dan nog een nacht in dit bos rond te moeten lopen.
Roxanne Keegan
Roxanne Keegan
Citizen
The whispers of the wind  60iAinC


IC posts :
45


Gender :
Female ♀


Age :
21 years old


Alignment :
Neutral


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan do jun 08, 2017 6:30 pm




Tali had nog nooit een stadsmens ontmoet, en hoewel ze snapte waarom de andere Outsiders alles behalve positief over hen spraken, begreep ze zelf ook wel dat er vast ook goede kanten aan het stadsleven zaten. Kanten die niet uitgelicht werden door de Outsiders die ze sprak. Toch was ze ondanks haar neutrale houding, tegen het vernietigen van de natuur of het opsluiten van dieren. Immers was de natuur iets dat een vrijheid nodig had om zich zorgvuldig te ontwikkelen, zoals haar opa haar ook had geleerd. Met het geweer weer veilig weg gestopt in de houder, draaide het slanke meisje zich weer om, om een takje bramen zorgvuldig af te snijden en in de mand te leggen. Meer dan de gevlochten mand had ze niet bij zich, op de bodem lagen nog enkele spullen waarmee ze een vuur kon maken en over het algemeen was het weer nog niet zo extreem dat ze een deken mee moest sjouwen.  Zodra de vrouw haar vroeg haar de weg te wijzen naar de stad, verklaarde ze dat het een andere kant op was dan haar huis, in Myrefall. Hoewel ze dat er natuurlijk niet bij had gezegd. Met hun tradities vielen ze waarschijnlijk behoorlijk buiten de boot bij de stadse mensen. De vrouw sloeg duidelijk ongemakkelijk haar armen over elkaar heen, waarna haar blauwe ogen langs de bomen gleden. Vreemdelingen zouden het verschil tussen de bomen niet zien, hier en daar hing een tak anders, of groeide er meer of minder mos tegen de boomstammen op. Dit waren prima navigatiepunten om te gebruiken, natuurlijk had Tali het moeten leren van eerst haar vader en toen haar voogd, maar inmiddels was ze relatief op haar gemak in het halfduistere bos. Tali kon echter geen vreemdeling, zeker niet van de stad, alleen rond laten lopen in een ongerept gebied. Uiteindelijk verklaarde ze dat ze de blondine het bos uit zo begeleiden en haar een geschikte slaapplaats aan zou wijzen, meer kon ze ook niet doen. Waarschijnlijk wist de vrouw wel iets van reizen, anders was ze ook niet in het bos terecht gekomen, dus verwachte het jonge meisje dat ze zelf de weg wel weer redelijk kon vinden, wanneer ze de lucht kon zien. De vrouw knikte licht, waardoor een korte glimlach op het jonge gezicht van Tali ontstond voordat ze zich kundig verplaatste, zodat ze voor het onzichtbare pad stond dat hen terug zou leiden naar de rand van het bos."Dat zou ik heel erg waarderen," sprak de vrouw vriendelijk, nu het duidelijk geen bedreiging meer was, leek het meisje zichtbaar te ontspannen en haar kennis te volgen om het bos uit te kunnen komen, op de voet gevolgd door de vreemdeling. Dit door voorzichtig tussen enkele bosjes door te stappen waarna ze om een drietal bomen heen cirkelde. Daar bleef ze even stil staan waarna ze zich voorzichtig boog en met haar hand de ruwe stam van de boom aanraakte. "Dit stuk is wat lastiger, ik raad je aan in de buurt te blijven," sprak het meisje, haar toon zacht en nadenkend waarna ze soepel over een omgevallen boomstam heen klom, een die al groen was gekleurd met algen of korstmossen. Haar diepbruine ogen werden omhoog gericht terwijl ze naar het oude vogelnestje zocht, dat in een van de hogere bomen hing, al vele seizoenen lang en waar ze langs moesten lopen. Het gevlochten mandje met daarin haar rantsoen en lemmet, hield ze soepel in een van haar handen terwijl ze zorgvuldig haar voeten plaatste. Echt kijken hoefde ze niet meer, toch hield ze haar pas iets in voor de vrouw die ze naar het rand van het bos zou begeleiden. Immers zou die waarschijnlijk over wortels en takken heen struikelen, aangezien dit niet echt een onderhouden pad was. Voor de desbetreffende boom met het nestje stond ze stil waarna ze haar slanke hand naar de vrouw uit stak. De weg naar buiten toe was niet lang meer.

Met haar hand voorzichtig om die van de vreemdeling geklemd, stapte ze zelfverzekerd door nog wat bosjes heen voordat de begroeiing wat lichter werd. Hier en daar vielen zonnestralen weer op haar lichte huid en langzaam werd er een smal pad zichtbaar. De bomen die hier stonden waren wat kleiner dan  die midden in het bos geweest waren en een diep groene kleur. Tali stapte het slingerende paadje op, dat tussen struiken en kleine planten door liep waarna ze uiteindelijk naar ongeveer een half uurtje lopen op een open plek kwamen. Ze hadden het bos verlaten. Het jonge meisje had nog geen woord gezegd en keek de vrouw enkel nadenkend aan. Er waren natuurlijk voldoende schuilplaatsen die werden onderhouden door Outsiders maar de meesten werden niet gedeeld met stadsmensen. Immers hadden ze een heel ander begrip van de natuur dan de Outsiders deden. Hoewel de zon nog hoog had gestaan toen Tali was begonnen met het zoeken en plukken van vruchten, was het nu al bijna schemering en konden ze dus ook niet wachtten met het vinden van een geschikte plek om te overnachten. Verder reizen zou gevaarlijk kunnen zijn, ondanks het feit dat de sterren er met deze heldere lucht prima te zien waren. Zo dicht bij het bos liepen er nog voldoende dieren rond die hen lastig konden vallen als ze geen geschikte plek hadden en dus wreef Tali enkele lange haren uit haar gezicht waarna ze even fronsend naar de lucht keek. "Er is hier ergens een klein begroeit hutje, het zal denk ik in het oosten liggen," mompelde ze. Vaak was Tali er niet geweest, immers was ze vaak eerder uit het bos vertrokken of nam ze een andere weg terug. Deze was echter het makkelijkste geweest voor iemand die het bos en dichtbegroeide plaatsen niet gewend was. Met de route die Tali normaal zou lopen, zou de vrouw vast een enkel verzwikt hebben en dat kon het jonge donkerharige meisje er niet bij hebben. Haar donkerbruine ogen richtte ze voorzichtig op de blondine terwijl ze afwachtte wat de vrouw zou gaan doen. Had ze enig idee van navigeren door de natuur, of moest ze de weg weer vervolgen en letterlijk wijzen. "Ik hoop dat je voldoende eten bij je hebt, de weg naar de stad is vanaf hier niet bepaald kort," verklaarde het meisje op een zachte toon, haar stem klonk voorzichtig alsof ze de ander niet wou beledigen. Wie wist waarvan stadsbewoners al beledigd zouden worden. Ze mocht jong zijn, maar kende de spanningen tussen Outsiders en de stad. Iets waar ze liever geen deel van uit maakte.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
The whispers of the wind  Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Roxanne Keegan vr jun 09, 2017 2:59 pm




Gelukkig was het meisje bereid haar enigszins te helpen en haar niet gewoon in het bos achter te laten. Het zou haar inderdaad veel helpen als ze überhaupt gewoon uit het bos kon komen, want vanuit daar kon ze makkelijk navigeren door middel van de sterren en de zon. Hier in het bos had ze daar helemaal niks aan, aangezien de lucht amper zichtbaar was: je kon enkel een deel van de blauwe lucht door de boomtoppen heen zien en soms straalde er een straaltje zonlicht door de toppen heen, maar dat was alles. Het meisje zweeg, maar maakte aanstalten om te gaan lopen. Roxanne volgde haar op de voet, of althans, voor zover dat mogelijk was. Het meisje kon zich veel makkelijker door het bos voortbewegen dan de vrouw, waardoor ze soms nog wat klunzig aan een wortel bleef vasthangen en bijna viel. Het meisje stopte opeens, waardoor Roxanne even een diepe tuig adem naar binnen haalde. Ze liep best snel, voor een negenjarig kind. Zachtjes knikte ze bij de woorden van het meisje. Als dat achter hun het 'makkelijke pad' was, wat moest ze dan vinden van het 'lastige deel'? Ze vond het nu al een ramp om zich voort te bewegen in het bos. Het meisje klom soepel over een boomstam heen en waar Roxanne dat graag ook net zo soepel had willen doen, zag het er waarschijnlijk zeer lomp uit. Alhoewel ze wel degelijk trainingen had gehad in survival, had ze hier wel degelijk moeite mee. Ja, ze kon jagen, ze wist welke dingen ze niet kon eten omdat ze giftig waren, dus ze kon zich best levend houden in een bos, maar hoe gemakkelijk het meisje zich door het bos voortbewoog? Nee, dat kon ze zelf niet. Even fronste ze toen het meisje haar hand naar haar uitstak. Was dat nodig? Maar ze besloot het kind te vertrouwen en nam haar hand aan, vast en zeker dat het niet lang meer zou duren, want zelf Roxanne kon merken dat het bos langzamerhand aan het uitdunnen was. Ze kwamen steeds dichterbij de rand, dat moest wel.

Eindelijk kwamen ze dan op een open plek terecht. Roxanne sloot haar ogen even genietend bij de zon die op haar gezicht scheen en haalde opgelucht adem. Gelukkig. Het bos was niets voor haar, dat moest ze maar even noteren - de volgende keer nam ze wel een van de bekendere paden dan dat ze rechtstreeks door het bos dacht te gaan lopen. Ze keek even richting het oosten toen het meisje iets zei over een hutje, denkend of ze daar wel heen zou gaan. Kon ze de outsider zo goed vertrouwen om haar dan maar blindelings te geloven en naar de plek toe te gaan? Misschien zaten daar wel andere outsiders, meerderen, die waarschijnlijk niet al te blij met haar waren. Ze besloot maar wat te knikken. "Ik red me wel," zei ze. "Ik weet hoe te overleven in de wildernis, helaas is mijn training vergeten me te leren hoe ik moet navigeren in een bos." Een ongemakkelijke lach verliet de mond van de blondine, terwijl ze haar helderblauwe ogen weer op het meisje richtte. Ze stak haar hand naar haar uit en besloot zichzelf voor te stellen: "Scarlett, is de naam." Ze had de gewoonte haar eigen naam nooit te geven aan outsiders aangeleerd, wetende dat haar naam onder sommige outsiders wellicht bekend was, maar haar uiterlijk niet: ze was immers een royal guard, iemand die niet bepaald geliefd was onder de mensen buiten de stad. "Kan je me vertellen wat verder lopen is? Naar de stad of.. naar het noorden?" Ze wilde niet direct Winter's Mansion zeggen, maar het noorden moest genoeg weggeven. Er stonden namelijk maar enkele dingen van de stad in het noorden. De fabriek en het huis van de Winters.
Roxanne Keegan
Roxanne Keegan
Citizen
The whispers of the wind  60iAinC


IC posts :
45


Gender :
Female ♀


Age :
21 years old


Alignment :
Neutral


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan vr jun 09, 2017 6:09 pm




Tali merkte al snel dat de andere Outsiders niet gelogen hadden toen ze haar vertelde dat stadsbewoners zich niet door het bos konden voortbewegen. Dit was de makkelijkste route die ze kende en daarvoor moest ze al langzamer gaan lopen omdat de vrouw af en toe vast kwam te zitten aan takjes van struiken of over wortels van de bomen heen struikelde. Echt atletisch in het bos, was de blondine niet. Natuurlijk was Tali ook opgegroeid met de natuur, waardoor ze vanaf jongs af aan al door bosjes heen kon manoeuvreren. Zodra ze stopte om de vrouw een kans te gunnen wat op adem te komen en haar te verklaren dat de route vanaf dat moment wat lastiger zou worden, haalde de blondine een flinke teug adem naar binnen. De blondine knikte enkel en begon niet te mopperen, waarschijnlijk had ze zich al bij het lot neer gelegd.
Daarbij kon het meisje natuurlijk ook weinig veranderen aan de route die ze moesten nemen om aan de rand van het bos te komen. Soepel was Tali met haar slanke kleine lichaam over de boom heen geklommen, die als het regende behoorlijk glad werd door de korstmossen en algen die er al op waren gegroeid. Deze was enkele seizoenen geleden al omgevallen. Hoewel de blondine duidelijk in staat was fysieke activiteiten uit te voeren, leek het over de boom heen klimmen toch iets nieuws voor haar te zijn en zag dit er behoorlijk klungelig uit. Tali was echter verlegen en goed gemanierd genoeg om er niet om te lachen, wat waarschijnlijk elk ander jong kind wel gedaan zou hebben. Naar een poosje verder te wandelen, stak het jonge bruinharige meisje haar hand uit zodat ze de ander naar de rand van het bos kon begeleiden. Hoewel de vrouw haar met een frons aan keek, pakte ze uiteindelijk zonder commentaar toch haar hand.

Toen ze uiteindelijk bij een open plek terecht kwamen leek de vrouw behoorlijk opgelucht. Stadsmensen waren niet gemaakt voor de bossen en natuur, net zoals Outsiders niet gemaakt waren voor de stad. Op de open plek nam Tali de blondine nadenkend en langdurig in zich op, duidelijk twijfelend over haar volgende woorden. Immers was niet elke Outsider er blij mee om onderdak te verschaffen aan een burger. Waarschijnlijk had de blondine geluk dat Tali nog niets over de stad wist, aangezien ze nog zo jong was en dus ook buiten politieke keuzes werd gehouden. Al hoewel, als Tali er achter zou komen de de stad bezig was met het verzamelen van dieren om ze daarna voor hun eigen plezier in hokken te stoppen, zou ze vast anders naar de stad gaan kijken. Ashmore was op een behoorlijke afstand van het Zuiden en dus had ze er weinig tot geen contact mee gehad, waardoor ze ook niet op de hoogte was van de laatste nieuwtjes, net zoals de stad niet op de hoogte zou zijn van het laatste nieuws van Myrefall en de directe omgeving. Tali had inmiddels de vrouw uitgelegd waar het begroeide hutje zich bevond, niet in detail maar duidelijk genoeg om het te vinden als men wist waarvoor ze zochten en vervolgens verklaard dat de afstand naar de stad behoorlijk groot was. Zeker voor een Outsider die vooral in het Zuiden rondzwierf. De vrouw keek richting het oosten zodra ze er over begon, maar ging er niet verder op in. Waarschijnlijk zou ze als ze niet geheel ongeleerd was in de natuur, zich verder wel redden nu de zon weer zichtbaar was tussen het lichte wolkendek, ondanks het feit dat het al was gaan schemeren. Nadat de blondine geknikt had en Tali ongemakkelijk in de stilte was blijven staan en haar ogen oplettend op haar omgeving hield, sprak de vrouw plotseling weer, ietwat opgeschrokken keek het meisje haar met haar sprekende donkerbruine ogen aan. "Ik red me wel," verklaarde de blondine, waardoor Tali haar fronsend aan keek. Zo leek het net anders niet, ze zag er niet uit als een natuurkenner. Waren er eigenlijk wel inwoners van Ashmore die de natuur kende? Of dachten ze het alleen maar en wisten ze zich redelijk te redden zolang ze in bekende omgeving bleven. Ze hoefden immers niet te leven van de natuur zoals de Outsiders dat deden. "Ik weet hoe ik moet overleven in de wildernis, helaas is mijn training vergeten me te leren hoe ik moet navigeren in een bos." Verklaarde de vrouw met een ongemakkelijke glimlach, het meisje keek haar met haar sprekende onschuldige ogen aan, voordat een zacht gegiechel haar mond verliet. Een training over overleven in de wildernis dat er niet op in ging hoe iemand zich moest navigeren zonder zon en sterren, wat absurd. Dat was helemaal geen training, ze zouden het nooit zo lang uithouden als ze niet eens door een bos heen konden lopen. Was het niet een van de eerste dingen die iemand moest leren om zich veilig in de wildernis te begeven, haar vader had er op gebrand, net zoals Choovio trouwens dat ze haar omgeving kende en kon lezen. De helderblauwe ogen van de nog onbekende vrouw waren nu ook op die van haar gericht en hoewel ze de vrouw nooit langer dan enkele seconden recht aan keek, was ze toch wel een beetje geïnteresseerd in de stadsbewoonster. Natuurlijke nieuwsgierigheid, Tali bezat dat natuurlijk wel. Al leerden Outsiders van jongs af aan al dat ze soms enkel konden kijken en zich niet zomaar in het eerste en beste bos moesten waden. Sinds de natuur gevaarlijk en meedogenloos was. De omgeving was nog puur en onbegrepen door buitenstaanders, maar zodra een Outsider er deel van uit maakte, konden ze van de meedogenloosheid houden en zich er prima in thuis voelen en redden. De blondine stak haar hand uit, waarna Tali die voorzichtig vastpakte en de ander een vragende blik gunde. Waar diende dat voor, ze had niet alle manieren geleerd die mensen in de stad leerden, was opgegroeid met andere normen en waarden. "Scarlett, is de naam." Sprak de vrouw, die zich nu voorstelde. Dus Scarlett, een aparte naam, maar waarschijnlijk zou de vrouw hetzelfde denken over die van haar. "Kan je me vertellen wat verder lopen is? Naar de stad of.. naar het noorden?" Vroeg Scarlett nu. Tali wreef nadenkend de kreukels uit haar kleding voordat ze de omgeving bekeek. Zelf wist ze ook niet waar ze precies was en hoe lang de weg naar de stad of het noorden was. Ze was nog nooit in de buurt van de stad geweest, laat staan dat ze precies wist hoe lang de weg zou zijn, daarbij wist ze enkel dat het een lange reis ging worden doordat ze de omgeving kende en er genoeg paden waren waarop iemand kon verdwalen. Ook was haar verteld hoe lang de reis naar de stad kon duren waar ze dan ook haar conclusie uit had getrokken. "Ik heet Talulah, maar noem mij maar gewoon Tali." Stelde het meisje zich eerst voor waarna ze twijfelend op haar lip beet. "We zijn nu momenteel in de buurt van Myrefall, ik ben nog nooit in of nabij de stad geweest en heb niets van het noorden gezien. Zover reis ik niet. Dus nee. Maar mijn opa zal het vast wel weten. Hij is oud en heeft vroeger wel gereisd." Verklaarde het meisje, waarna ze haar mand wat steviger vast pakte en voorzichtig een pas vooruit zette. Ze konden hier eeuwig blijven staan om te praten, maar ze moesten nu echt een schuilplaats zoeken om te overnachten en een vuur starten. De nachten waren misschien niet extreem koud, maar zonder deken was het altijd bar. "We kunnen hier niet blijven staan. Het wordt snel donker en voordat het nacht is moet er vuur zijn, om wilde dieren op een afstand te houden. Daarbij is het hutje de enige verschuilde droge plek die ik ken. Er komen al tijden nauwelijks andere Outsiders, de meeste weten niet van die plek af." Verklaarde ze, enkel zij en Choovio hadden de plek nog relatief kort geleden gebruikt, voordat zijn conditie zo erg was verslechterd. Ze gaf de vrouw een moment om te beslissen of ze mee ging of niet, maar aangezien die duidelijk geen expert was op het gebied van overleven in de wildernis, klonk Tali best wel duidelijk en standvastig. Zeker voor iemand van haar leeftijd die best wel verlegen was.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
The whispers of the wind  Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Roxanne Keegan ma jun 12, 2017 9:03 pm




Terwijl ze zweeg liet ze haar blik even over de omgeving heen glijden. Ze had geen flauw idee waar ze was, wat ze wilde was meer te weten komen over de outsiders, wellicht ergens tussen hen haar vader vinden .. ook al vond ze dat nog een raar idee, aangezien de man altijd een enorme hekel had gehad aan de buitenstaanders. Wat Roxanne nooit had begrepen, want wat was er zo erg aan de mensen die buiten Ashmore leefden? Ze waren boeren, jagers, doodnormale mensen.. en ze hadden ergens al het recht om kwaad te zijn op de als maar uitbreidende stad, die waarschijnlijk al een of twee dorpen van de Outsiders ten gronde hadden gebracht. Al wist Roxanne daar niks van. Daar werd immers niet over geschreven noch over gepraat. Door niemand. Talulah. Ze glimlachte kort. "Dat is een mooie naam." Zei ze, al was het een aparte naam die ze nog nooit had gehoord, het aparte had zo ook zijn schoonheid. Ze trok even verbaasd een wenkbrauw op bij het horen van de naam van het dorp. "Myrefell?" Was ze al in de buurt van Myrefell? Dan had ze sneller gelopen dan ze had gedacht. "Ik vroeg me al af wanneer ik dichtbij dat dorp zou komen." Ze zuchtte wat en schudde dat idee van haar af toen het meisje zei dat ze snel moesten zijn. Er moest immers een vuurtje gestookt worden voordat het duister was. Liepen er dan veel gevaarlijke dieren hier rond het 's nachts? Roxanne was er nog geen van tegengekomen, god zij dank. Ze knikte. "Ik dacht dat je naar huis moest?" Vroeg ze echter, terwijl ze aarzelend op haar plaats bleef staan. Ze kon een negenjarig kind toch niet in het duister naar huis laten gaan? En ze begreep dat haar opa, waarover ze had gesproken, vast doodongerust zou zijn als ze tot in de ochtend wegbleef.
Roxanne Keegan
Roxanne Keegan
Citizen
The whispers of the wind  60iAinC


IC posts :
45


Gender :
Female ♀


Age :
21 years old


Alignment :
Neutral


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Talulah Chilam Juan wo jun 14, 2017 11:04 am




In de korte stilte die er was toen ze uit het laatste stukje van het bos waren gelopen, hielden beide de omgeving in de gaten. Tali om anderen te kunnen bespeuren die in de omgeving waren en de vrouw waarschijnlijk om een herkenningspunt te vinden. Of Scarlett al eerder in dit gebied geweest was wist Tali niet, het leek wel alsof de blondine niet wist waar ze mee bezig was en waar ze zich precies bevond. Was ze gewoon lukraak rond gaan lopen? Nadat de vrouw zich voorstelde gaf Tali haar naam. In tegenstelling tot Scarlett had ze geen valse naam opgegeven. Aangezien dit haar thuis was en ze dus een voordeel had op de blondine. Daarbij had ze ook geen dreiging getoond naar de vrouw, iets dat voor een Outsider die een stadsmens tegen kwam misschien wel uniek was. In haar ogen bleven het gewoon koppige mensen die de natuur vergeten waren."Dat is een mooie naam." Verklaarde de blondine met een korte glimlach. Tali knikte enkel, ze had een mooie naam van haar ouders gekregen. Hoewel ze hen nauwelijks had gekend, herinnerde ze hen als liefdevolle vriendelijke mensen die de natuur op hun duim kenden. Tali verklaarde uiteindelijk waar ze ongeveer waren. Natuurlijk was Myrefall nog een eindje weg, echter was dat waarschijnlijk de enige plek in de buurt die Scarlett zou kennen. "Myrefall?" De vrouw klonk bijna verbaasd. Tali knikte enkel waarna ze haar blik verplaatste en voorzichtig naar voren stapte om naar tekenen van ander leven te zoeken, van mens of dier. "Ik vroeg me al af wanneer ik dichtbij dat dorp zou komen." Verklaarde de blondine met een zucht waarna Tali even verward op keek. Was er iets mis met Myrefall dan? Tali nam echter niet de tijd om te wachtten en om uitleg te vragen. Ze moesten een vuur startten en een schuilplaats vinden. Voordat het donker was, enkel gekken liepen in het donker verder. De blondine knikte. "Ik dacht dat je naar huis moest?" Vroeg ze enkel twijfelend aan Talulah. Het meisje knikte. Ze moest naar huis echter wou Choovio vast niet dat ze in de nacht liep. Dat was te gevaarlijk. "Ja, echter niet als het te snel donker is. Hij wil me veilig hebben." Verklaarde het meisje kort. Haar opa zou het wel begrijpen ze bleef wel vaker een halve dag te lang weg dus zou hij zich niet zoveel zorgen maken, daarbij mocht ze van hem niet in de nacht lopen. Niet dat ze het vrijwillig zou doen. Zelf maakte Tali zich wel zorgen om haar opa, met zijn conditie had hij haar hulp vaak nodig en nu was ze er niet om dat te geven. Aan de andere kant liep de blondine met haar matige kennis waarschijnlijk meer gevaar dan Choovio ooit zou doen. Ze leek niets te weten over de natuur, kon ze überhaupt giftige planten van niet-giftige onderscheiden en wist ze hoe ze aan voedsel en drinkwater moest komen. Om nog maar te zwijgen over de dieren die hier rondliepen. Ze leek het idee van een vuur nog niet zo noodzakelijk te vinden. Het mocht misschien zomer zijn maar dat betekende niet dat de nachten niet koel waren en alles zorgeloos was.

♥ Isa
Talulah Chilam Juan
Talulah Chilam Juan
Outsider
The whispers of the wind  Sayuri21


IC posts :
11


Gender :
Female ♀


Age :
9


Alignment :
Neutral Good


Terug naar boven Ga naar beneden

Bericht van Gesponsorde inhoud




Gesponsorde inhoud

Terug naar boven Ga naar beneden

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven


Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum