only if you're ready for it

Last Call. Waarschijnlijk was het naast HQ Keiron's favoriete kamp. De reden was simpel maar lastig te begrijpen voor de meesten. De locatie bracht rust en het was de plaats waar de wolken het best zichtbaar waren. Dat maakte het voor Keiron de beste plaats om wat rust te vinden. Het grote nadeel van het kamp was echter dat ze er nu een tijdje niet meer waren geweest. Dat betekende dat ze behoorlijk wat zouden moeten opruimen. Precies dat was iets waar de jongen een aardige hekel aan had. Keiron's concentratie werd weer omhoog gehaald zodra hij merkte dat Romeo oogcontact met hem maakte. Het was weer duidelijk wat voor tijd het was. De jongen voor hem spoorde zijn paard nog een keer aan zodat hij zichzelf een stukje van de groep verwijderde. Keiron klopte een keer op de nek van zijn zwarte hengst. "Tijd om te gaan, Kage," sprak hij rustig waarna hij het paard ook aanspoorde. Na een tijdje wist Kage Kylo in te halen en hield in zodra hij zich er recht naast bevond. Als je een paard genoeg trainde op zulke dingen deden ze het op een gegeven moment vanzelf. "Dus heb je plannen?" vroeg Keiron terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar Romeo keek.

Het leuke was; met Romeo wist je het nooit zeker. De manier waarop hij dacht was voor Keiron moeilijk te voorspellen en juist dat maakte het interessant voor hem. ”Nog geen vaste plannen nee, daarom heb ik je kennis even nodig”, reageerde de jongen met een glimlach op zijn gezicht. Okay dan. ”Wanneer was de laatste keer dat we onze ronde hebben gedaan in Crystalvale?” vroeg de bende leider. Keiron kon het niet laten om zijn voorhoofd tegen zijn handpalm te laten vallen. Van een bende leider zou je toch echt wel verwachten dat hij zulke dingen onthield. Maar nee, dit was natuurlijk Romeo en logica viel niet op hem toe te passen. Een antwoord van een aantal precies dagen was te simpel natuurlijk. "Lang genoeg geleden om ons kamp een opknapbeurt te geven en voor de burgers om geen verdere aandacht aan ons te besteden." Keiron haalde een hand door zijn haar en richtte zijn donkerbruine ogen op de lucht. Elk dorp was natuurlijk op zijn hoede nadat er een bende was binnen gevallen. Dat konden ze echter niet voor eeuwig blijven dus verslapte de beveiliging na een tijdje. Voor elk dorp zat dat weer anders, bij Crystalvale was het zo ongeveer het langst. Maar de tijd die ze hier niet hadden besteed zou ruim genoeg moeten zijn om te bewaking te laten verslappen.

”Heel goed”, reageerde Romeo op een wat brommende toon. De jongen richtte zijn blik op hem en geduldig keek Keiron terug, hij zou wel gewoon wachten op wat Romeo te zeggen had in plaats van er naar vragen. ”Wat zou je d’r van zeggen als ik zei dat we ons op een dag in de nabije toekomst geen zorgen meer moeten maken om guards?” sprak de groepsleider uiteindelijk. De bruinharige jongen trok een wenkbrauw op naar de ander. Waarom had hij het gevoel dat dit te maken had met een wel heel extreem plannetje van hun leader. In gedachtes ging Keiron razend snel over alle gebeurtenissen van de laatste tijd. Er waren een aantal dingen waarmee ze zo'n voordeel zouden kunnen hebben. Er was een ding in het bijzonder wat echt invloed zou kunnen hebben, iets waarvan alleen zij twee iets af wisten. Maar dan was alsnog de vraag hoe het precies zat. Iets niet weten, gedver. Hij was het niet gewend en het voelde gewoon vreselijk. "Spill," sprak Keiron uiteindelijk. Nu wilde hij het weten ook en zou het niet met rust laten tot hij het ook echt helemaal wist.

Grote kans dat het dat ene ding was wat hij toen had geregeld. Maar dan alsnog, hoe? Hoe had Romeo het voor elkaar dat ze daardoor geen problemen meer zouden hebben met Guards? Had hij een of andere deal gesloten of had hij bepaalde bedreigingen gedaan? ”Zegt Leorina Winter je nog iets?” sprak Romeo. Het was Keiron duidelijk genoeg dat de ander het enorm leuk vond. Keiron rolde een keer met zijn ogen, natuurlijk wist hij dat nog. Daarbij was het ook precies dat wat hij op het moment in gedachten had. "Ja, ik heb toen die meet up moeten regelen maar wat heb jij dan geflikt is m'n vraag," verzuchtte Keiron. Hij wilde weten hoe dit zat en welke kaarten Romeo had gespeeld en het liefst zo snel mogelijk.

De grijns die Romeo de hele tijd verborgen had weten te houden verscheen. Keiron wist maar al te goed hoeveel plezier de ander hier aan beleefde. Oh hij zou hem nog wel terug pakken, ooit. ”Well, m’n beste Keiron. Je kijkt naar de vader van een toekomstige Winter baby”, sprak Romeo. De hand waarmee Keiron op Kage's nek leunde schoot weg waardoor hij even een stukje voorover viel. Met verbazing in zijn ogen ging hij weer recht op zitten en staarde Romeo met een opgetrokken wenkbrauw aan. What even... "Okay ik weet dat jij je weg overal wel in kan praten maar hoe in de nine burning hells heb jij dát nou weer geflikt?" In zijn leven had hij Romeo al veel voor elkaar zien krijgen maar dit topte toch echt wel alles.

Na zijn vraag hield Romeo enkel zijn hoofd scheef. Genoeg indicatie om te weten dat hij geen direct antwoord zou krijgen op zijn vraag. Maar hey, wanneer deed Romeo dat nou wel? Waarschijnlijk zou hij gewoon even moeten vissen naar meer informatie in de hoop die ook te krijgen. Romeo kende hem echter goed wat er in resulteerde dat er waarschijnlijk weinig te winnen viel. ”Kei, dat is beroepsgeheim”, sprak de ander zoals verwacht. Keiron rolde enkel een keer met zijn ogen. Beroepsgeheim. Wat een slap excuus, eigenlijk had hij ook wel wat beters verwacht. "We hebben het zelfde 'beroep'," verzuchtte de jongen. Hij haalde zijn hand een keer door zijn lichte krullen. Hij wilde hier toch nog meer informatie over hebben voor het geval hij die later nodig zou hebben. "Vertel op charmeur, hoe heb je het geflikt?" Leuke doekjes er om wikkelen en verkapte woorden zouden bij Romeo toch niet gaan werken. Dan kon hij beter de moeite besparen en er gewoon rechtuit naar vragen.

Die, haast typische, plagende blik van Romeo ook echt. Keiron bleef net zo lang door staren tot er een uitleg zou komen. Natuurlijk kwam die ook wel, hij moest alleen even wachten. ”Okay okay, ik moet toegeven, het was eigenlijk gewoon een beetje chantage, geen charmes.. Ik heb een deal met d’r gemaakt, haar vrijheid in ruil voor een opvolger”, vertelde Romeo terwijl hij zijn schouders een keer ophaalde. ”Op die manier kunnen we haar later, als hij of zij eenmaal geboren is, verder chanteren. Die irritante guards laten ons met rust, of ik neem het kind van haar weg”, vulde hij aan. Keiron wreef even met zijn vingertoppen over zijn slapen. Er miste nogal wat logica in dat verhaal. Hij had geen idee of dat nou gewoon pure lompheid van de Winter was of dat er nog meer dingen aan verbonden waren waar Romeo niets over zei."Maar als ze gewoon ons tegenhoudt en de Guards haar continu laten bewaken kunnen wij onze gang niet gaan en ook niet bij dat kind komen." Hij moest het zeggen, dat kon niet anders. Hoe was Romeo dat van plan op te lossen als die situatie in beeld kwam? Of de Winters moesten natuurlijk lomp genoeg zijn om daar niet aan te denken.

Het zou nogal onlogisch zijn dat Romeo niet verder over dit had nagedacht. Waarschijnlijk had hij de voor de hand liggende problemen vooraf wel opgelost. Maar dat nam niet weg dat Keiron al die dingen alsnog aan hem zou gaan vragen. Het was zijn eigen schuld dat hij zo veel vragen kreeg, dan had hij het maar vooraf met hem moeten overleggen. Nu moest hij maar gewoon slachtoffer zijn van een paar honderd vragen. ”Als ze zoiets proberen, dan sleep ik hun publiekelijk voor de rechtbank. Je kent ze, met hun ego, het zou hun reputatie en naam flink beschadigen”, antwoordde Romeo op zijn vraag. Keiron knikte instemmend. De Winters waren nogal gericht op hun sociale staat en zouden er waarschijnlijk veel aan doen om die goed te houden. "Maar wat als ze het kind afstaan omdat ze weten dat dit gaat gebeuren?" Je had natuurlijk tests om te zien of hij en het kind related waren. Maar dan moest je het kind eerst kunnen vinden en dat kon zich nog wel eens lastig bewijzen.