It's who I am

Alexandria Salvatore

Ze was amper nog haarzelf in deze stad, niet als ze van plan was iets te gaan doen dat haar wellicht in de problemen kon brengen. Het was hetgeen wat haar identiteit verborgen hield, maar ook ervoor zorgde dat ze wanneer ze wel zichzelf was, ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Niet bang hoefde te zijn dat een guard opeens uit het niets tevoorschijn kwam om haar te arresteren, noch hoefde ze bang te zijn dat iemand haar zou herkennen als de dief die ze werkelijk was. Want tja, hoe je het ook wendde of keerde, ze was een dief. Wellicht een dief die niet stal voor haarzelf, maar juist stal van de rijken en alles weggaf aan de armen, maar een dief was een dief. Deze keer was ze gegaan voor een mannelijke versie, een of andere middle class gozer die ergens ver weg in het middle class district woonde. Ze had ooit eens van hem gestolen, maar dat was al een hele tijd geleden. Al zo lang dat ze het zich niet helemaal meer kon herinneren wat ze van hem gestolen had, toen werkte ze immers nog samen met de man die ze nooit meer wenstte te zien. Deze keer had ze gewoon wat appels gestolen, niets minder en niets meer dan dat. De man achter de balie had er niks van verwacht, hij had niet doorgehad dat ze meer dan de hoeveelheid appels waar ze wel voor had betaald in haar tas had gestopt. Hij had niet gezien hoe twee vlotte handen een heleboel appels in haar tas hadden geduwd toen hij zich even had omgedraaid om wat wisselgeld voor haar te pakken. En wie zou het überhaupt van haar verwachten? De man waarin ze was veranderd was tenslotte zeer geliefd onder de mensen hier op de markt. Niemand die iets van hem zou verwachten in deze trant. Helaas voor hen waren mensen niet zo opmerkend en zagen ze niet dat het niet hem was, maar eigenlijk gewoonweg een dief in de vorm van hem. Oh well. Beter voor haar, I guess? Nadat ze haar wisselgeld terug had gekregen, zei ze de man gedag en liep ze weg.

Maar heel ver kwam ze niet. Want toen ze om een van de kraampjes heenstapte, liep opeens iemand zeer onhandig tegen haar op. Waardoor niet alleen de appels die ze in de zak had meegekregen, maar ook de tas die ze om haar schouder had hangen op de grond viel. Zonder pardon rolden de perfecte rode appels uit haar tas. Shit.

& Athena Reagan
Laten we zeggen dat ze op hem lijkt in dit topic, maar dan met groene ogen
Hij is een vrij geliefde man onder de mensen op de markt, dus wellicht (her)kent ze hem? ~

Don't we deserve better than this?

Alexandria Salvatore

De botsing was plots geweest en Lexa vervloekte haarzelf diep van binnen dat ze zo abrupt was omgedraaid en weg had willen lopen. Het had veel rustiger gekund, dan had ze de vrouw wellicht zien aankomen. Of misschien niet? Zat hier intentie in het spel? De man zijn groene kijkers gleden kort over de vrouw, haar voor een moment bestuderend, terwijl ze hem daar met een grote grijns stond aan te kijken en hij daar maar wat verbluft bij stond. Om het stukje acteertalent van Lexa nog wat meer aan te dikken, draaide de man zijn hoofd naar de verkoper van de appels, om tot zijn grote opluchting te zien dat deze met veel te veel andere dingen bezig was om hen op te merken. De woorden van de roodharige vrouw bereikten zijn oren en hij trok kort een wenkbrauw op. Bad day? Niet voor Lexa. Nee, wellicht voor mister Roderick wel - als ze hem zou aankaarten bij de Guards. Zij kon hier makkelijk wel, maar meneer Roderick kon niet van gedaante wisselen, dus die had nogal wat uit te leggen, zou de Royal Guard bij hem aankloppen. "There is more about me that you don't know," zag hij charmant, waarna hij kort een mondhoek optrok. Zijn groene ogen volgden de bewegingen van de vrouw en verbaasd keek hij toe hoe ze de gestolen appels opraapte en schaamteloos een hap uit één ervan nam.

Rustig ging hij echter zelf ook op zijn knieën om snel en soepel de overige appels in zijn tas te stoppen. De man rees snel weer op, zichzelf groot makend. Hij liet zijn blik op de appels in haar armen vallen en de appel waaruit ze een hap had genomen, waarna hij haar even vragend aankeek. Of nou ja, vragend, eerder demanded - alsof hij de appels per direct terug wilde. Totdat Lexa besefte dat deze man haar een zeer geliefd persoon onder de mensen had geleken, waardoor haar normale harteloze en intimiderende houding en uitdrukking wellicht niet zou werken. Een charmante glimlach verscheen dan al snel op zijn gezicht, zijn wenkbrauw licht optrekkend bij haar vraag. "For the rush," sprak hij, totaal schaamteloos. "You know, it gets pretty boring as an upperclass." Lexa zelf zou het niet weten, alhoewel ze was geboren als Upper Class, had ze op zes jarige leeftijd al moeten vluchten voor de Guards, omdat men erachter gekomen was wat ze was. Maar de man waarin ze vandaag was veranderd, was waarschijnlijk al zijn hele leven een Upper Class en ze kon zich op zich wel inbeelden dat het leven al gauw saai werd als je alles kon krijgen wat je hartje begeerde. Ze zou nooit zijn leven kiezen boven dat van haar. Lexa was blij met haar leven. De man keek weer kort vragend naar de appels. "Ga je die nog terug geven, of..?" Of moest hij ze terugpakken? Echter klonk het niet dreigend, omdat hij haar met vrolijke en vriendelijke ogen aankeek en bijna nonchalant daar stond. Zolang ze niet zou schreeuwen om een Guard of de verkoper van de appels zou vertellen van zijn diefstal, was er immers nog niks aan de hand..

Appearance

Don't we deserve better than this?