We wouldn't be seen dead here in the day // I guess you're lucky that it's dark now

De balzaal was wel anders als het donker was, en leeg. Het was een stuk kouder dan normaal en enkel gekleed in een satijnen kamerjas rilde Alison lichtjes. Toch bleef het indrukwekkend, met haar vele versieringen en extravagante grootsheid. Al zachtjes neuriënd liep Alison door de zaal. Al van kleins af aan had ze het idee gehad dat dit de plek was waar ze zou gaan trouwen.  Niet dat dat echt een reden was om de zaal op een willekeurige middernacht te bezoeken, ze wist dan ook niet helemaal zeker wat ze er deed. De gebeurtenissen van die dag leken iets in haar los te hebben gemaakt, waardoor ze niet kon slapen en steeds maar aan de zaal bleef denken. Toen had ze maar besloten om er naartoe te gaan. Niet dat ze verwachtte dat ze dan wel kon slapen, maar misschien werden haar gedachten dan wat rustiger?

Stiekem was ze heel blij dat Alix haar gevonden had. Ze was nooit eerder in het working class district geweest en ondanks dat er niet iets heel ernstigs was gebeurd, voelde ze zich ook niet helemaal veilig. Waarschijnlijk had ze het een stuk erger kunnen treffen dan met Nyx, maar toch had ook zij iets raars. Dat deed niet af van het feit dat ze dus echt de hele nacht aan haar had liggen denken. En om de een of andere reden had dat dus van alles te maken met de balzaal, waardoor Alison er al helemaal niks meer van snapte.

Ze had de deuren open laten staan en draaide zich om toen ze voetstappen hoorde die ze uit duizenden zou herkennen. "Fred?" Haar stem galmde door de ruimte, waardoor hij iets harder klonk dan eigenlijk de bedoeling was geweest. Ach, dan zou hij het in elk geval horen.

[+Frederick]

Na zijn trademark berenknuffel in ontvangst genomen te hebben grijnsde Alison naar hem. Stonden ze daar weer met z'n tweeën midden in de nacht in de balzaal, alsof ze niet al genoeg hadden uitgespookt. Na het horen van zijn vraag haalde ze even haar schouders op. Wat was ze eigenlijk aan het doen? Het was geen geheim dat Alison haar slaap altijd wel kon waarderen, dus ze snapte wel dat het misschien een beetje vreemd kon overkomen dat ze opeens hier was. "Ik kon niet slapen." antwoordde ze, en dat was niet gelogen. "En jij, Wonderboy? Wat heb jij uit lopen spoken?" Ze duidde op het feit dat hij, anders dan zijzelf, zijn gewone kleding voor overdag aan had. Meestal was ze niet wakker als hij een nachtelijk bezoekje aan de keuken bracht, dus ze kon het niet zeker weten, maar ze ging er toch van uit dat hij zich daar niet telkens speciaal voor aankleedde.

Nee, ze had geen honger, maar ze vond het wel grappig dat dat het eerste was waar hij aan dacht. Natuurlijk was hij nog tot laat bezig geweest, dus was het niet gek dat hij misschien wel honger zou hebben. Grinnikend schudde ze haar hoofd. "Maar ik wil je best vergezellen naar de keuken, hoor."

Ze trok even een pruillipje bij het horen van wat hij die avond allemaal had moeten doorstaan. Ze kende het maar al te goed, het onverwachts mee moeten om vervolgens te hele avond te luisteren naar wat de volwassenen allemaal tegen elkaar te zeggen hadden. Het scheelde dat zij Leorina nog wel eens aan haar zijde had, maar aangezien zij ouder was dan Ali had ze soms meer vrijheid in het kiezen of ze wel of niet meeging. Nee, het was het beste als het bezoek gewoon bij hen thuis was, dan waren ze gewoon met zijn drieën en was het allemaal nog wel goed te doen. "De volgende keer zeg ik wel dat het de grootste noodzaak is dat we die avond een sleepover doen." grijnsde ze. Dat was dan weer de andere kant van het verhaal. Als zij braaf met haar ouders meeging waren zij ook snel geneigd om haar haar zin te geven, en dat gold in zekere mate ook nog wel eens voor haar oom en tante. Ze leunde tegen Fred aan, pakte vervolgens zijn arm vast om hem dan toch maar naar de keuken te leiden. "Als we nou eerst eens wat te eten voor je regelen kan je me er daarna alles over vertellen." Als hij honger had moesten ze dat natuurlijk meteen oplossen, want een Winter met honger voor langer dan een uur was toch echt ongehoord.

Ali klakte even met haar tong. Ongehoord was het, dat iemand haar familie uitnodigde en het ze vervolgens niet perfect naar hun zin maakte. "Weet je, ik kan best respecteren dat chefs culinaire artistieke vrijheid hebben en zo, maar als je gasten uitnodigt is dat niet het moment om te experimenteren." Nee, als iemand Fred wilde uitnodigen moesten ze gewoon zijn eetgewoontes respecteren, klaar. Niemand wil toch gasten die honger lijden? "De volgende keer neem je maar gewoon onze eigen chef mee hoor, anders laat ik je daar niet nog een keer heen gaan." Ze grijnsde even.

Inmiddels waren ze bij de keuken beland, waar het nog steeds lekker rook naar de voorbereiding van het toetje van die avond. Alison had wel eens roddels opgevangen over hoe kil de mansion wel niet zou zijn, maar in haar ogen viel dat heel erg mee. Je moest gewoon de charmes er van kunnen ontdekken. Op het keukeneiland stond nog zeker een halve cake die overgebleven was. Alison liep er naar toe, leunde met één elleboog op het keukeneiland terwijl ze haar andere hand gebruikte om met haar wijsvinger wat slagroom van de cake te schrapen en deze in haar mond te stoppen. "Al mag dit recept best een familiegeheim blijven." zei ze met een scheve glimlach.

Alison trok even een vies gezicht. Kabeljauw? Dat was toch die vis die ze op de markt verkochten? In het Middle Class District? Dit begon echt te gek voor woorden te worden en ze begon steeds meer medelijden met haar neefje te krijgen. Maar goed, nu was hij gelukkig weer thuis en konden ze genieten van de cake om het een beetje goed te maken. Ze grinnikte even om zijn opmerking. Ze wilde wel zeggen dat dat niet waar was, maar ja, God had liegen verboden. Dankbaar nam ze het vorkje aan. Ze stak een hap in haar mond en dacht even over zijn vraag na terwijl ze kauwde. "Bij het diner niet..." begon ze toen ze haar eten had doorgeslikt. "Fred, ben jij wel eens in het Working Class District geweest?" Ze deed haar best om haar toon licht te houden, ook al wist ze dat er een kans bestond dat hij er doorheen zou kijken. Het vorkje liet ze een paar keer ronddraaien in haar hand terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Alison glimlachte even. Ze wist dat Fred veel om zijn projecten gaf, maar dat hij er zelfs helemaal voor naar het Working Class District ging om zelf zijn materiaal uit te zoeken wist ze niet. Het paste bij hem, hij stak er zoveel moeite in dat alle uiteindelijke producten zo duidelijk Fred waren en daardoor automatisch wel goed moesten zijn. Ze had wel eens geprobeerd te snappen wat hij nou allemaal deed, maar helaas lagen haar talenten ergens anders en volgde ze er meestal niet veel van. Dat deed niet af van het feit dat ze hem er alsnog graag mee bezig zag zijn.

Maar het betekende dus dat hij er wel eens kwam. Wie weet was hij haar wel eens op straat tegen gekomen, zonder te weten wie het was. Niet dat ze dat zelf nou zo heel veel beter wist. "Praat je daar wel eens met de mensen?" vroeg ze. "Ik bedoel, niet de mensen waar je het materiaal van koopt, maar gewoon op straat? De mijnwerkers enzo?" Gaf ze nu al te veel weg? Nee, ze kon gewoon nieuwsgierig zijn in hun manier van leven, misschien wilde ze de kwaliteit daarvan wel verbeteren maar wist ze niet waar ze moest beginnen. Al wisten ze allebei dat Ali wel andere zorgen aan haar hoofd had.

Fred keek haar veelbetekenend aan, waar Ali toch wel een beetje ongemakkelijk van werd. Zie je wel, hij had haar door. Shit. Het was ook logisch dat hij niet met de mensen daar praatte, want hij had zijn bodyguards mee. Zoals zij dat ook zou moeten doen, dan was het überhaupt nooit gebeurd.

Maar nu moest ze eerst zijn vraag beantwoorden, want hij had natuurlijk ook wel door dat ze geen mijnwerker wilde worden. Stel je voor. Ze werd een beetje rood onder zijn blik, dus vestigde ze die van haar maar op de cake waar ze nog een hap van in haar mond stak. Langzaam kauwde ze om een beetje tijd te rekken, maar uiteindelijk moest ze natuurlijk toch toegeven en doorslikken. Ze schudde even met haar hoofd. "Ik was laatst in het working class district. Voor het eerst." Ze richtte haar blik nu weer op hem. God knows dat als ze eenmaal aan het praten was, ze niet zo snel meer stopte. Daarom had ze ook zo'n moeite om geheimen te bewaren, niet alleen van anderen maar dus ook van haarzelf. "En ik kwam daar iemand tegen, een mijnwerker. En daar heb ik mee gepraat. En..." Ze slikte even. "Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ik daardoor niet kon slapen? Maar ik weet niet zo goed waarom." Oké, nu wist hij meteen alles, of tenminste evenveel als zij wist. Er was niemand die haar beter kende dan hij, dus misschien dat hij nog wel kon uitvogelen wat er aan de hand was. Hij was er immers slim genoeg voor.

Ze kauwde op haar onderlip terwijl ze wachtte op zijn antwoord. Half bereidde ze zich voor op een of andere afkeurende preek, ondanks dat ze ook wel wist dat dat niet zou komen. De vraag die echter wel kwam was eerder verbaasd, maar ook dat deed haar toch weer een beetje beseffen dat er iets vreemds aan de hand was. Want ja, een mijnwerker die indruk op haar maakte? Haar? Alison Olivia Winter? Normaal liep ze daar gewoon langs zonder ze een blik waardig te gunnen, maar toch was het zo.

Als antwoord knikte ze dus maar langzaam. Het was bijna gênant om toe te geven, maar om nu terug te stribbelen was ook weer een beetje laf en daarbij volledig onaannemelijk. "Maar ik weet dus niet waarom." Ze stak nog een hap in haar mond en begon zich langzaam al iets beter te voelen. Het hielp om erover te praten en daarbij was er niet echt iets ergs gebeurd maar was ze gewoon in de war over waarom het haar zo erg bezighield. "Ik bedoel, serieus, wat is er bijzonder aan een mijnwerker? Ik zou het niet weten." Dat was niet helemaal waar, deze was wel degelijk bijzonder want het was immers een meisje. Misschien dat dat het gewoon was? Dat ze niet gewend was om een meisje in die positie te zien en daar gewoon verrast van was? Hmm. Misschien. Maar terwijl ze het dacht had ze toch het gevoel dat dat het niet helemaal was.

Ze legde haar hoofd op zijn schouder toen hij haar tegen zich aantrok en zuchtte even. Zo veel was er niet aan de hand, maar toch had ze haar handen er gewoon even vol mee. Niks om je voor te schamen. Ze had niet eens beseft dat ze dat inderdaad deed totdat hij het benoemde, maar hij had wel gelijk dat dat onzin was. Maar toch, ongewenst naar het Working Class District gaan was al niet de bedoeling, en om dan ook nog om die mensen daar te gaan geven ging wel een beetje voorbij haar standards.

Als antwoord op zijn vraag knikte ze langzaam. "Ja, ik heb met haar gepraat." Ze staarde even voor zich uit terwijl ze het gesprek beleefde. De hand op haar schouder waar ze in eerste instantie verafschuwd van was, maar die vervolgens haar uitgestoken hand niet aannam toen ze zich wilde voorstellen. Maar wat haar vooral was bijgebleven was hoe koppig die Nyx was. Per se een bedankje willen en niet aan de kant willen gaan toen ze die niet kreeg en haar het district uit willen helpen als ze het wel zou krijgen. Nu ze er zo over nadacht maakte het haar een beetje boos. Ze draaide zich zodat ze Fred recht kon aankijken. "Weet je, ze ging gewoon niet aan de kant toen ik dat vroeg. Ondanks dat ze wist wie ik was?! Het léf van die Aziatische kabouter-" Gefrustreerd gooide ze haar armen omhoog. Ze werd er nú boos van, maar het was niet zo dat ze niet kon slapen omdat ze boos was geweest. Dus eigenlijk was het nu allemaal nog verwarrender. Schamper lachte ze even. "De hele tijd zat ik te stressen dat ik haar niet meer zou zien en nu weet ik niet eens of ik dat nog wil." De realiteit van wat ze had gezegd drong ongeveer een tel later tot haar door. Ze had zich niet gerealiseerd dat dat inderdaad de reden was dat ze zo lag te woelen, maar nu het de wereld in was kleurden haar wangen vuurrood. Gelukkig dat ze met Fred was en niet met iemand anders, want ze wist niet wat die er van zouden vinden.