Alexandria Salvatore

Full name: Alexandria Arianne Salvatore
First name: Alexandria > Defending men [Greek]
Middle name: Arianne > Very holy one [Latin]
Surname: Salvatore > Saviour [Italian]
Nicknames: Lexa
Alias: Alexandria Arianne Norward
xxxxxxVerkregen toen ze een officieel lid werd van Siobhan Village. Norward staat voor Guardian of the North.

Age: 26 years old
Birthdate: December 2nd
Birthplace: The Salvatore Household in the Upper Class District
Zodiac sign: Sagittarius & Dog

Gender: Female
Sexuality: It's complicated..

Current home: Siobhan Village // The North
Previous home: Upper Class District // The Salvatore Household

Species: Shapeshifter
Occupation: Nothing official. [Thief // Manipulator // Spy]

PERSONALITY

◈ to the world you are one person, but to one person you are the world ◈

Alignment: Chaotic Good
"A chaotic good character will keep his word to those who are not evil and will lie only to evil-doers. He will never attack an unarmed foe and will never harm an innocent. He will not use torture to extract information or for pleasure, but he may "rough up" someone to get information. He will never kill for pleasure, only in self-defense or in the defense of others. A chaotic good character will never use poison. He will help those in need and he prefers to work alone, as he values his freedom. He does not respond well to higher authority, is distrustful of organizations, and will disregard the law in his fight against evil. He will never betray a family member, comrade, or friend. Chaotic good characters do not respect the concepts of self-discipline and honor, because they believe such concepts limit freedom to act."

Zodiac Sign: Sagitarrius // Dog
"The dry hero that is Sagittarius/Dog embodies all of the Sagittarian’s idealistic traits, the adventurousness, the future vision, the bravura and the fire. But this person also takes on those creditable qualities native to all born under the sign of the Dog: honor and sincerity, loyalty and respectability. Both signs are endowed with a loose tongue. Sagittarians like to be frank and to expound. Dogs, although circumspect and mistrustful, tend to lash out with words, toppling adversaries like tenpins. This is a worthy person whose nose for what’s happening in the world scene and how to fix it is enviably accurate.

Sagittarius/Dog is a brash and opinionated sign. This person has an idea about everything and as his integrity is unquestionable, people tend to take what he or she says as gospel. Too, the Sagittarius/Dog is the opposite of cowardly. He or she dares much that others consider sheer madness. They speak out openly on all their ideas and they meet challenge with challenge. Ask a Sagittarius/Dog a question and he may toss you one right back. This character is a no-nonsense forger of ideals in his or her public life. They move in the best circles and make it their business the be seen in the ‘right’ dinner parties and colloquiums. The Sagittarius/Dog is always taken serious.

The nature here is generous. The soul is sensitivity itself. The Sagittarius/Dog champions honor and sticks close to duty. He never shirks what he feels is the virtuous sector of life. However, as this person attaches so much importance to respectability, when he or she does let loose in private situations, the sky is the limit. This person indulges in pleasure as avidly as he or she plies a trade. Sagittarius/Dogs work at having a good time. And as they are thorough people, they leave no stone unturned in the debauchery department.

Sagittarius/Dog is a sign of leadership and fresh viewpoints. There is much creative thought in these people and they will be able to apply that inventiveness to a career, since they are earth-connected and strict with themselves. These people know how to blend the Sagittarian’s desire for expression and daring with the Dog’s innate caution. They often become celebrated thinkers, writers or linguists. They know how to align ideas and put them into words with flair and logic.

The Sagittarius/Dog is actually quite optimistic. The Dog’s natural pessimism is jollied by Sagittarius’s cheerfulness. Sagittarius also brings the Dog a certain cavalier attitude toward neatness and housekeeping. But never mind, the Dog returns the favour by making this Sagittarian more critical and less impetuous than normal. The marriage of Sagittarius to Dog gives us a powerful figure who sits comfortably on his or her throne.

If wronged, the Sagittarius/Dog will bite. This person does not take kindly to improbity. His methods are brash and his weapons king-sized. Never cross a Sagittarius/Dog unless you want to feel the sting of his slap for the rest of your born days. This person is basically peaceable, but approach him gently and don’t try any funny business or he’ll have your right leg. And if that doesn’t make you understand, he’ll take the left one too."

Traits: Protective, strong, hard, manipulative, sarcastic, unemotional, loyal to her people, dramatical, loves adrenaline, seeks danger, giving, friendly, charming, flirty, dangerous.

Themesongs: (the 100 spoiler alert by the way)
- You don't own me
- Everybody wants to rule the world
- Knocking on heavens door
- Shatter me (x)
- Battle Scars (x)
- I'll be good (x)
- I will still rise (x)
- Warriors (x)
- Stronger (x
- Castle (x)

x = the 100 footage (spoiler alert)

APPEARANCE

◈ maybe life should be about more than just surviving ◈

Age appearance: About 18 / 19 years, much younger than she actually is.
Height: 1.70m
Build: Athletic and agile
Eye color: Green
Hair color: Brown to darkbrown

Tattoos: On her back

Note: Lexa oogt veel jonger dan ze eigenlijk uitziet, men zou haar eerder schatten rond de 18-20 dan haar eigenlijke leeftijd.

ABILITIES

◈ knock knock knocking on heavens door ◈

[SHAPESHIFTING] Lexa kan veranderen in elk levend organisme, zolang ze deze ooit heeft gezien. Ze moet zich echter wel concentreren en het dier of de persoon inbeelden, voordat ze goed en wel erin kan veranderen. Dit gaat echter steeds sneller des te vaker ze het doet.

Er zitten echter wel enkele zwaktes aan vast:
1. Haar ogen blijven altijd dezelfde groene kleur als in haar eigen vorm, wat haar identiteit mogelijk weg kan geven als ze verandert in een persoon met bijvoorbeeld een ander kleur ogen dan haarzelf.
2. Ze kan enkel het uiterlijk aannemen van dieren en/of mensen die ze gezien heeft. Mythische wezens horen hier echter niet bij.
3. Ze kan wel in mensen veranderen, maar niet hun gedachten en/of gedrag overnemen, waardoor ze moet oppassen met het omgaan van andere mensen, voornamelijk mensen die dichtbij de persoon staan waarin zij veranderd is.
4. Bij hevige pijn kan ze haar gedaante niet langer meer volhouden en verandert ze terug in haar oorspronkelijke gedaante.
5. Wanneer ze slaapt of haar bewustzijn verliest, verandert ze overigens ook gewoon in haar eigen gedaante.

HISTORY

◈ may we meet again ◈

SALVATORE FAMILY
De Salvatore familie bestaat al sinds men het zich kan herinneren, echter is er weinig over de geschiedenis van de familie voor de natuurrampen te vinden: de meeste geschiedenis werd van de ouders op de kinderen doorgegeven en veel werd er niet aan buitenstaanders verteld. Wat men wel weet is dat de Salvatore familie nog voor de natuurrampen een aanzienlijke familie was die erg gerespecteerd werd door de burgers van de stad waarin zij leefden. Hun rijkdom hadden ze verkregen door de vele succesvolle zakenmannen en advocaten van de familie. Men weet ook dat tijdens de natuurrampen de Salvatore familie haar bunkers heeft geopend voor de doorsnee burger van de stad waarin zij leefden, waardoor zij na de rampen nog steeds erg geliefd waren onder het volk. Hierdoor behoorden zij na de opbouw van Ashmore ook nog steeds tot de Upper Class. Natuurlijk heeft de familie dankzij de natuurrampen ook genoeg verlies geleden. Velen van hun familieleden waren immers niet op tijd in de bunkers voordat het sterkste deel van de natuurrampen hun tegemoetkwam – sommigen omdat ze op zakenreis waren, anderen omdat ze de laatste paar burgers van de stad nog tot veiligheid probeerden te brengen. De familie was uitgedund van heel veel leden tot maar tien overgeblevenen. Waaronder een vader, zijn dochter en zijn zoon. De moeder was helaas omgekomen.

De nieuwe wereld was iets geweldigs voor de Salvatore’s. Het betekende een nieuwe kans, een nieuw begin voor de mensheid, in hun ogen. Ze deden er dan ook alles aan om mee te helpen met het opbouwen van de stad en hielpen bijvoorbeeld mee met het schrijven van de nieuwe wetten, het verzorgen van de gewonden en het opbouwen van de huizen. Er heerste echter gevaar buiten de muren van Ashmore en tijdens de opstand verloren Isaac Salvatore zijn eerste en enige zoon Ashton. Deze liet zijn kleinere zusje en vader achter, nadat hij zijn leven had gegeven door te vechten voor de stad. Isabelle was echter anders dan haar familieleden, ze zag het goede in de vreemde wezens die hen hier liever niet wilden: ze wilde vrede met deze mensen stichten, maar koos uiteindelijk toch voor haar eigen familie en bleef in Ashmore wonen. Echter kon ze het niet laten om zich zo af en toe buiten de muren van Ashmore te bevinden, tot de grootste ergernis van haar vader en de rest van haar familie. Op een dag ontmoette ze daar een jongeman, wiens naam door de jaren heen is vergeten.. verzwegen door de familieleden die over deze schande niet wilden spreken. Het is namelijk zo gegaan dat Isabelle zwanger raakte van hem, nadat ze hals over kop verliefd op hem was geworden. Ze was nog ongehuwd, wat waarschijnlijk zou zorgen voor roddels. Snel werd er een man voor haar gezocht en werd ze uitgehuwelijkt aan een zekere heer Adam Turner. Er werd gedaan alsof het kind de zijne was, waardoor de reputatie van de familie weer hersteld was. Echter kwam Adam om tijdens een noodlottig ongeluk, of wat het misschien iets minder dan het ‘lot’ dat hem de dood in had gejaagd? Niemand weet het, want Isabelle Salvatore heeft het verzwegen en met haar mee het graf in gedragen. Maar goed: Isabelle beviel twee maanden na het ongeluk van haar man van een kind, een zoon om precies te zijn. Hem noemde ze Jonathan, wat wellicht ook de naam was van zijn echte vader, maar niemand die dat op de dag van vandaag echt met zekerheid kan zeggen. Jonathan groeide op met een liefdevolle moeder en vele kindermeisjes die voor hem zorgden, hij kreeg thuis scholing van de beste leraren die Isabelle voor hem kon vinden en er werd alles aan gedaan om hem een zo’n normaal leven te geven. Op zijn achttiende, echter, bleek het dat de jongen alles behalve normaal was. Hij had al eerder tekenen vertoond van een iets dierlijker gedrag, maar Isabelle had dat allemaal weggewuifd en gedacht dat het gewoon hoorde bij het kind-zijn. De jongen echter was meer dan een normaal mens, hij had de eigenschappen van zijn vader geërfd: hij was een shapeshifter. Op zijn achttiende kwam dit er echter pas uit, gelukkig voor hem gebeurde het in gesloten kringen bij zijn familie.

Jonathan heeft die dag plechtig aan zijn familie gezworen het shapeshiften nooit te gebruiken – al zeker niet in het openbaar. Hij is zeker een jaar binnengebleven, zodat hij zijn nieuwe talent onder controle kon krijgen en niemand hem zou ontdekken. Want hij wist dat als iemand van de stad zou ontdekken dat hij geen gewoon mens was, dan zouden ze hem wegjagen of erger nog: gevangen nemen. De jongen groeide uiteindelijk op tot een volwassen en slimme man, iemand die erg charismatisch was en daardoor geliefd was onder de mensen – en vooral de vrouwen. Uiteindelijk trouwde hij met een zekere vrouw genaamd Adrianne. Een liefdevolle vrouw die hem drie prachtige kinderen schonk. Geen een van die kinderen leek – tot Jonathan’s grootste geluk – het gen van het shapeshiften te hebben geërfd. Zijn vrouw, Adrianne, wist bovendien niks van zijn ‘talent’ af – hij verzweeg het voor haar en was van plan dit geheim met hem het graf in te dragen. Hij kon niemand vertrouwen met dit geheim, zelfs zijn eigen vrouw niet. Een van deze kinderen, hun enige zoon, was Alexander Salvatore. Een gewone jongeman die al op vrij jonge leeftijd zijn ware liefde vond. Ze stond bekend als Lilith Du Fontaine, een vrouw die van net zo’n aanzienlijke familie kwam als hijzelf – tot het grootste geluk van zijn ouders. De twee werden op vrij jonge leeftijd ouders van een jongen. Zijn naam was Arthur. Heel wat jaren nadat hij was geboren, toen hij ongeveer al twaalf jaar oud was, kregen ze een nieuw kind. Een meisje dat ze Alexandria Arianne Salvatore noemden. En daar begint mijn verhaal.

***

Ik ben geboren op een ijskoude, winterse dag in de ochtend. Het had de dagen ervoor buiten flink gesneeuwd, waardoor heel Ashmore bedekt was met een prachtige, witte laag sneeuw. Ik groeide op in een liefdevol gezin: mijn vader was een zakenman die wel eens vaker op zakenreis ging en soms vrij lang wegbleef, maar zodra hij thuis kwam was hij er voor mij en voor het gezin en om eerlijk te zijn was ik een echt papa’s kind. Mijn moeder daar in tegen had na de geboorte van Arthur besloten om thuis te blijven, ze was een echte huisvrouw die er samen met haar kindermeisjes voor zorgde dat haar kinderen een gelukkig leven leidden. Ze was er altijd voor me, wanneer ik haar ook nodig had. Naast de kindermeisjes en mijn moeder had ik ook een enorme kamer ter beschikking. Deze stond vol met speelgoed, boeken en nog veel meer dingen waar een kind van Middle of Working Class enkel en alleen maar van kon dromen.  Ik was een sociaal kind, maakte al van kleins af aan snel vrienden met iedereen. Ik was dat kind waar zelfs de humeurige bakker aan het eind van de straat een glimlach van op zijn gezicht kreeg. Nooit vervelend, altijd beleefd en vriendelijk. Het duurde dan ook niet lang of ik had een grote groep vrienden in de buurt, allemaal kinderen van de upper class natuurlijk, aangezien ik nooit in de middle of working class kwam als kind zijnde.
Mijn broer kwam er op vijftien jarige leeftijd achter dat hij kon shapeshiften. Net zoals mijn opa kwam hij er echter achter thuis, waar de familie hem kon opvangen en hem kon vertellen wat er gaande was. Hij was een slimme jongen, alles behalve impulsief: hij zou dus gemakkelijk het geheim voor zich houden. Onze oma had er even moeite mee om het te accepteren, vooral aangezien haar man – mijn opa -, ook hetzelfde ‘talent’ had. Uiteindelijk accepteerde ze het: want dat is wat je doet voor familie, niet waar? De buitenwereld wist niks van ons geheim af, maar ik vond het geweldig wat mijn broer kon doen. Hij kon veranderen in wat hij maar wilde, zolang het een levend organisme was. Ik wilde dat ook kunnen, maar dat mocht ik van mijn broer nooit hardop tegen iemand anders zeggen. Ik moest het geheim tot mezelf houden, want anders zouden er erge dingen gebeuren.

Maar ik was nog maar een kind. Hoe had ik kunnen weten wat de gevolgen ervan zouden zijn als iemand erachter zou komen? Ik was zes jaar oud toen ik erachter kwam: ik was ook een Shapeshifter. Het gebeurde uit het niets, toen ik thuis in de tuin aan het spelen was. Ik voelde me de hele dag al raar, alsof ik niet mezelf was, en technisch gezien was dat uiteindelijk ook zo. Ik veranderde in een hondje, gewoon omdat ik er weer voor de duizendste keer over aan het fantaseren was dat het zou gebeuren. Want ik wilde ook een shapeshifter zijn en in mijn geval kwam mijn kinderdroom uit. Ik vond het geweldig en ik wilde meer leren. Leren hoe ik in weet ik wat voor dier kon veranderen, hoe ik in andere mensen kon veranderen. Natuurlijk kan je als zesjarig kind nog niet veel met dit ‘talent’, maar ik leek het snel zelf onder de knie te krijgen. Zodra ik alleen was, in onze afgelegen tuin of op mijn kamer, oefende ik. Ik bestudeerde hoe een dier eruit zag en veranderde erin. Het ging natuurlijk niet van zelf, ik moest me heel erg concentreren, het dier zo goed mogelijk inbeelden en dan pas lukte het zoals ik het wilde. Uiteindelijk kwamen mijn ouders en mijn broer er ook achter: zij vertelden mij nadrukkelijk het aan niemand, maar dan ook echt niemand te vertellen. Ik heb die dag gezworen nooit een woord erover te vertellen, aan niemand.

Maar zoals ik al had gezegd: ik was nog maar een kind. Ik was naïef, onwetend voor wat er zou gebeuren als ik het aan iemand vertelde die ik niet kon vertrouwen. We waren aan het spelen met een groepje vrienden, toen ik plotseling het idee kreeg om het ze te vertellen. Ze geloofden me niet, dus moest ik het ze wel laten zien, toch? We gingen naar een afgelegen plek, waar ik veranderde in een beer. Want beren waren vet, vond ik. We hebben er de hele dag over gepraat, nog wat gespeeld en zijn uiteindelijk weer allen terug naar huis gegaan. En alhoewel ik ze had gevraagd het geheim te houden, ze had verteld dat dit ons kleine geheimpje was, was er één van hen die het toch aan zijn ouders doorvertelde. Maar ik ben niet kwaad op diegene, nooit geweest. We waren kinderen toentertijd, onschuldig en onwetend voor wat er kon gebeuren als we het verkeerde zeiden. Moge het duidelijk zijn dat de ouders van dit kind er wat minder enthousiast over waren, direct na het eten hebben zij immers de guards gebeld. Een shapeshifter in de stad, wie kon dat nou geloven? Toch kwamen ze er op af, want creatures en ‘magie’ waren en zijn nog steeds een gevoelig onderwerp onder de mensen van Ashmore.

De guards kwamen en mijn broer was de eerste die hen had opgemerkt. Ik zat rustig te spelen in de tuin toen hij op me afkwam en zei dat ik naar mijn ouders moest gaan. Snel. Ik heb toen gerend voor mijn leven, al wist ik niet helemaal waarom – ik had een voorgevoel, misschien? Eenmaal bij mijn ouders aangekomen hoorden we van buiten af een doffe knal. We hebben alle drie gezwegen over wat er gebeurd was, maar diep van binnen wist ieder van ons wat de knal had veroorzaakt. Mijn broer was dood. Hij had de bewakers proberen tegen te houden en dezen hadden gehandeld zoals ze altijd zouden handelen. Door geweld te gebruiken.  Mijn vader tilde me op en samen renden we weg via de achterdeur van het huis. Maar waarheen? We vluchtten naar het noorden, maar geen van ons wist waarom. Wellicht was het gewoon het lot dat ons daarheen bracht. Natuurlijk was het onvermijdelijk dat de bewakers ons vonden en zodra ze dat deden, tilde mijn moeder me op en renden we weg. Mijn vader, daar in tegen, die bleef achter. Hij beschermde ons, gaf ons de tijd om fatsoenlijk weg te komen.

Een knal weerklonk en met mijn eigen ogen zag ik hoe mijn vader op de grond viel en niet meer omhoog kwam. Gelukkig rende mijn moeder net op dat moment een hoek om, we waren de bewakers ver genoeg voor om te ontkomen. Voor nu. We kwamen aan in een dorpje van Outsiders. Wanhopig probeerde mijn moeder hier de redding te vinden, maar ze werd niet geheel met open armen ontvangen. Waarom zou een outsider immers een burger van Ashmore helpen? Iemand die mee had geholpen aan de mislukte oogsten van de afgelopen paar jaren, iemand die net zo schuldig was aan het veranderen van het klimaat als de rest van haar mede-burgers. Ze smeekte en ze smeekte, totdat een van de wijze elders van het dorpje uiteindelijk toegaf: hij kon het kind opvoeden als zijn eigen, maar de vrouw kon niet blijven. Een kind konden ze verzwijgen, geheim houden, maar een vrouw zou argwaan opwekken bij de guards. Dat begreep ze en die avond nog is ze vertrokken, na een kort afscheid te hebben genomen van haar achtjarige dochter. Van mij. De geruchten gaan dat ze is gestorven op de Slopes, of is omgebracht door de guards: maar ik weet het niet. Totdat ik haar weer terug in levende lijven zie.. of haar dode lichaam vind, zal het altijd een groot vraagteken blijven in mijn leven.

Ik was dus acht jaar oud toen ik mijn luxe leven op moest geven en heb moeten ruilen voor een leven in een klein dorpje ergens in de bergen in het Noorden van Yuzov. Siobhan Village: dat was mijn nieuwe thuis. De eerste paar jaren van mijn leven hier, gingen vrij rustig voorbij. Ik moest me koest houden en zorgen dat geen burger van Ashmore me tegenkwam, al helemaal niet een Guard. Vandaar dat ik vaak enkel meeging om te helpen met bijvoorbeeld vissen, of kleine klusjes in het dorp deed: zoals een vuur stoken, de vis klaar maken voor het avondeten. Normale zaken van het dorp, waar ik best wel erg aan moest wennen. Ik moest wennen aan mijn nieuwe manier van leven, maar ik kan niet zeggen dat ik er spijt van heb. Ik heb veel meer geleerd van wat ik uit het leven kan halen in dit dorpje, dan dat ik ooit had kunnen leren als Upper Class van Ashmore. Ze leerden me hoe ik moest jagen, me stil moest voortbewegen, hoe ik kon overleven in de natuur en beter nog: hoe ik met de natuur om moest gaan.

Wellicht was ik speciaal voor het dorp, misschien omdat ik een van de weinige shapeshifters was die ze tot op de dag van vandaag nog kenden. De oude, wijze man die me in zijn huis had opgenomen, behandelde me als zijn dochter. Hij vertelde me verhalen over vroeger, over hoe hij zelf ook een zoon had gehad en een vrouw waar hij met zoveel liefde over sprak dat ik wel geloofde dat hun relatie echt was geweest. Zijn zoon had ook het gen van de Shapeshifter in zich gedragen, maar was helaas omgekomen door een onverwachte ziekte, een ziekte die het dorp tien jaar geleden had geteisterd en bovendien ook zijn vrouw van hem had afgenomen. Hij vertelde me meer. Over de stad, over de andere dorpen van de outsiders, over de natuur van Yuzov. En over mijn talent. Ik kreeg een leermeester aangewezen die me kon helpen met het onder de knie krijgen van mijn talent, ook al was de man zelve geen shapeshifter: hij was een echte kenner op het gebied van creatures. Waar hij zijn kennis vandaan had, dat wist ik niet en dat heb ik ook nooit durven vragen.

Deze man leerde me echter meer dan om te gaan met shapeshiften: hij liet me de wereld zien. Leerde me hoe ik om moest gaan met wapens, hoe ik mezelf kon verdedigen wanneer nodig en nog zoveel meer. Want deze man was geen lieverd, nee, dat was hij zeker niet: hij was een dief, iemand die andere manipuleerde om te krijgen wat hij wilde, iemand die een doodnormale steen kon verkopen alsof het een diamant was – en het ergste nog was dat hij het allemaal zo gemakkelijk liet lijken, het om de tuin leiden van mensen kwam bij hem van nature. Hij fascineerde mij. Het duurde dan ook niet lang voordat hij mij de trucjes en fijne kneepjes van zijn vak leerde. Ik was er goed in, ik had er talent in zelfs. De adrenaline die door je lichaam gierde wanneer je iemands zakken leeg haalde zonder dat diegene het zou merken, daar begon ik voor te leven. We werden een team. Hij en ik.

Hij had die dag gestolen van mijn dorp. Het dorp dat mij had opgenomen toen ik een achtjarig kind had, het dorp dat mij een tweede kans in het leven had gegeven. Van hen had hij alles gestolen van waarde dat ze hadden. En het maakte hem niets uit. Helemaal niets. Toen ik thuis kwam werd ik niet door hen geaccepteerd. Ik hoorde immers bij hem. Toen pas kwam ik er achter dat dit ding dat wij deden, dit stelen, dat we het deden om de verkeerde redenen. Of althans, hij deed het om de verkeerde redenen. Ik was ongeveer 21 jaar oud toen. Hij stal namelijk van iedereen, en met iedereen bedoel ik ook echt iedereen: niet alleen de rijken, die toch al genoeg hadden, maar ook van de armen, die al amper iets hadden. Hij stal van hen, ontnam hem dat kleine beetje vermogen dat ze nog overhadden en het ergste nog was dat het hem niets boeide. Hij deed het voor zichzelf, zodat hij zelf in luxe kon leven.

Die avond confronteerde ik hem ermee en een ruzie was onvermijdelijk. Ik wilde de spullen van mijn dorp terug, hij wilde ze niet geven. Zijn huis had ik nog niet eerder gezien, maar het stond vol met luxe spullen. Spullen die hij over de jaren heen had gestolen van anderen en enkel voor zijn eigen doeleinden had gebruikt. Spullen die ik voor hem had gestolen, waarover hij had gelogen ze te hebben gegeven aan anderen: mensen die ze meer nodig hadden dan ons. Ik had veel van hem geleerd, maar blijkbaar had ik net iets meer talent dan hem. Ik overmeesterde hem en nam de spullen van mijn dorp terug om ze terug te brengen naar waar ze behoorden te zijn: in Siobhan Village. Toen ik in de deuropening stond, draaide ik me nog een keer naar hem toe, om hem voor de laatste keer aan te kijken. Ik heb hem toen verteld dat ik hem nooit meer wilde zien, nooit meer íets met hem te maken wilde hebben. Van mijn part kon hij wegrotten in hel, het zou me niks schelen. Als hij zich weer aan mij vertoonde of als hij ooit nog probeerde te stelen van mijn dorp, dan wist ik hem te vinden. Ik zou hem in vrede laten leven, als hij mij ook in vrede liet leven. Ik heb hem na die dag niet meer gezien. Ik weet niet of hij ondertussen gestorven is, of dat hij nog steeds een gelukkig leven leeft: en eerlijk gezegd, het boeit me ook vrij weinig wat met hem is gebeurd. Zolang ik hem nooit meer hoef te zien, ben ik blij.

Ik besloot mijn leven te veranderen. Een dief, ja, dat was ik. Maar ik zou geen dief zijn die dingen stal van armen, of dingen stal voor haar eigen doeleinden. Ik zou er zijn voor mijn volk. De buitenstaanders, de armen. Ik zou stelen van de rijken en geven aan de armen, zoals het hoorde. Dit doe ik nu ondertussen al vijf jaar en om eerlijk te zijn: het voelt goed.