Storms don't last forever

van **Lexa Salvatore** zo jul 23, 2017 11:52 am

Alexandria Salvatore

De lucht begon langzamerhand te betrekken, wat niets goeds beloofde voor de avond. De grijze wolken spraken boekdelen; het zou gaan stormen vanavond. En een storm in het noorden van Yuzov betekende meestal een flinke sneeuwstorm. Een zucht gleed over de lippen van de brunette, terwijl ze met een stok nog even porde in het brandende vuur dat haar warm hield. De mensen van het dorp waren om haar heen bezig met het naar binnen brengen van alle spullen die nog buiten stonden, want iedereen met een gezond verstand wist dat het niet heel handig was voor je spullen om deze buiten te laten staan tijdens een sneeuwstorm. Alles zou immers bedolven zijn onder de sneeuw en de kans dat je iets terug vond voordat het volledig bevroren was.. was vrij klein. Met haar groene ogen volgde ze een man die een paar waardevolle spullen met zich mee draagde, richting het huis van een van de elders van het dorp. Spullen die zij hier had gebracht, spullen die ze van een of andere Upper Class vandaan had gehaald zonder dat de persoon het had geweten. Waarschijnlijk begon de persoon er nu wel achter te komen dat een paar spullen uit zijn huis mistten. Ach. Hij kon het vast weer vervangen met nieuwe spullen. Daar had hij toch het geld voor? Je was immers niet voor niets 'Upper Class', mensen in die sociale klasse hadden vaak veel te veel geld. Geld dat ze eigenlijk zouden moeten delen met hun eigen armen. Lexa was vaak in de stad te vinden, heck, wellicht niet in haar eigen menselijke vorm omdat ze niet wilde dat men haar kende, maar toch had ze de slechte kanten van Ashmore gezien. De arme gedeeltes. Van de arme mensen die niks kregen van de hogere klassen. Honger, criminaliteit en ziekte heerste in die delen van de stad. Terwijl ze haar hoofd wat afkeurend schudde in haar gedachte, porde ze nog eenmaal aan het vuur dat voor haar brandde. Waarschijnlijk zou ze hier de nacht moeten spenderen, aangezien de weg terug veel te lang was om te ontkomen aan de storm. Zelfs voor haar. De wolken hingen immers al gevaarlijk boven haar hoofd.

Open

Don't we deserve better than this?

van **Fronar Żolnierz** ma jul 31, 2017 7:01 pm

TAG: Lexa

Met een wanhopige blik keek de bruinharige jongeman naar de onheilspellende wolken die zich boven hem verzamelden. Great. Besloot hij een keer in de avond een heel stuk te gaan lopen voor ontspanning na zijn werk, was er neerslag op komst. Het feit dat hij wist dat hij zich in het noorden bevond was de kans groot dat er heel wat sneeuw in die wolken schuilden. Te voelen aan de koude snijdende wind die binnen een korte tijd was komen opdagen voorspelde dat het niet zomaar een buitje zou zijn. Fronar had het gevoel dat het meer in de richting van een storm neigde. Hoe het weer zo snel kon omdraaien kon hij niet goed bevatten, toen hij vertrok van huis scheen de zon nog en waren er slechts enkele wolken aan de lucht te bekennen. Daarnaast was hij met zijn domme kop vergeten om een kaart, kompas of iets dergelijks mee te nemen—hij had dus geen idee waar hij zich eigenlijk precies bevond.

Met zware passen door de sneeuw zette hij zijn tocht voort; zijn schoenen niet sneeuwbestendig waardoor hij het gevoel kreeg dat zijn tenen aan het afvriezen waren, wat ook resulteerde in het klapperen van zijn tanden. In de verte had hij in het spierwitte landschap licht gespot, omringt door wat huizen waardoor hij giste dat hij in de buurt van een dorp kwam. Hoogstwaarschijnlijk behoorde het dorp tot outsiders waardoor hij betwijfelde of ze hem onderdak wilden bieden voor de storm, of hem überhaupt de goede kant op wilden wijzen. Hij mocht dan wel van de working class komen, maar dat haalde niet weg dat hij nog steeds een stedeling was die niet volgens hun normen en waarden leefde. Voor zover hij wist was de relatie tussen de stad en de outsiders niet bepaald optimaal, maar niet geschoten is altijd mis.

Twijfelachtig liep hij af op het dorp en dan voornamelijk in de richting van het licht, waarvan hij nu kon zien dat het een vuurtje was. Hij kon wel wat warmte gebruiken, en als ze hem toch zouden afwijzen had hij in ieder geval wat kunnen opwarmen bij het kampvuurtje. Hij had zijn armen om zijn eigen lijf heengeslagen om zichzelf tegen de wind te beschermen en op die manier zo warm mogelijk te houden. Diverse blikken voelde hij op zich branden terwijl hij tot stilstand kwam bij het vuur, het persoon dat daar zat was niet met iets in het bijzonder bezig waardoor ze het meest aanspreekbaar overkwam. “Here goes nothing,” mompelde hij tegen zichzelf voordat hij op haar afstapte en haar aansprak. “Ik, eh, vroeg me af of ik hier misschien onderdak kon zoeken, in ieder geval tot de storm voorbij is?” vroeg hij aan de vreemdeling, haar ogen duidelijk zichtbaar onder de zwarte verfsporen op haar gezicht. Als ze zou weigeren dan zou hij wel vragen of ze hem in de goede richting kon sturen, nu zat hij het liefst namelijk ergens waar het op z’n minst droog was.

circe

van **Lexa Salvatore** ma jul 31, 2017 11:18 pm

Alexandria Salvatore

Rustig stak ze haar handen iets uit om deze dichterbij het vuur te brengen en wat te verwarmen. Ze had niks te doen, maar dat was opzich ook wel logisch. Een deel van de goederen die men aan het verplaatsen was, waren immers van haar. Gestolen goederen, dat wel, maar Lexa was van mening dat ze niks verkeerd deed. Ze stal immers van de rijken en gaf het aan de armen. De rijken hadden toch al genoeg, meer dan hun hartje kon begeren, ze hadden vast genoeg geld om exact dezelfde spullen weer te kopen. Echt een verlies was het niet, al waren het juist de rijken die het meest zeurden en jankten zodra er iets van hun gestolen was, ook al was het een plakje kaas. Gierigaards. Ze was blij weer terug te zijn in het dorp dat ze haar thuis noemde. Ze kwam hier niet heel vaak meer, voornamelijk omdat ze op de meeste dagen op reis was. Van hier naar daar. Van de stad naar outsider steden en weer terug. Gelukkig had ze voor vandaag besloten in het dorp te blijven - en het huisje dat speciaal hier voor haar gebouwd was, te bewonen, al was het maar voor een dag.

Ze had hem van de zijkant van haar blikveld al zien aankomen. Een man. Hij leek niets op een van de inwoners van het dorp, waardoor ze gemakkelijk kon aannemen dat hij van de stad afkomstig was. Hij kwam haar kant op, maar ergens was dat ook wel logisch; zij was de enige die niet in de weer was met spullen naar binnen dragen en bovendien stond ze bij een groot vuur dat de warmte bood tegen de ijskoude wind die de storm met zich meebracht. Ze liet haar blik kort even op de lucht vallen. Deze werd steeds donkerder en het zou niet lang duren of sneeuw zou uit de lucht dwarrelen. Eerst rustig, maar uiteindelijk zou het veranderen in een heuze storm. Iets waar je liever niet in wilde lopen. Dat zou vast ook de reden zijn waarom de stadsbewoner hier was, die bovendien ook nog eens door menig dorpbewoner vuil werd nagekeken. Ze hadden het hier niet op stadsbewoners, maar goh, wie kon hen ongelijk geven. De stad had hen veel afgenomen, dankzij de vuile lucht die hun fabriek uitstootte.

De man vroeg haar of hij hier wellicht onderdak kon vinden. Ze bekeek hem even kort van top tot teen, waarna haar groene kijkers zich in de zijne haakten. Hij zag er niet uit als een Upperclass, eerder een Middleclass of misschien wel iemand van de Lower class. Het verbaasde haar dat hij hier was. Was hij wellicht een spion? Hmn. Ze sloeg haar armen over elkaar en ging alle mogelijkheden langs, terwijl ze hem aankeek alsof ze bijna wilden zeggen 'het is hier geen hotel, stadsjongen, leave' - maar gelukkig voor hem deed ze dat niet. Ze had immers nog een hart en een geweten en ze zou weten dat de jongen niet ver zou komen zodra de storm uit zo barsten. Hij zou het niet halen om terug naar de stad te komen voordat hij onderbedolven werd onder de sneeuwvlokken. "Sure thing, cityboy." Sprak ze uiteindelijk. "Ik heb nog een extra slaapplek in mijn huisje, het zal waarschijnlijk wel even duren voordat de storm gestopt is." Ze haalde haar schouders op en stond op van haar zitplek, waarna ze zich naar de man toedraaide en een hand uitstak. "Alexandria Salvatore, maar noem me maar Lexa." Ze glimlachte vriendelijk naar de man. Mensen te vriend houden, dat kon ze wel. Soms. Zolang ze haar ook te vriend probeerden te houden, of course.

Don't we deserve better than this?

van **Fronar Żolnierz** vr aug 04, 2017 9:53 pm

TAG: Lexa

Een oranje gloed bereikte de zijkant van Fronar zijn lichaam wat een aangename warmte met zich meebracht. Zijn bevroren tenen begonnen langzamerhand iets op te warmen en zijn lichaam wat minder te trillen. Ondertussen keek hij de vrouw tegenover hem vragend aan nadat hij haar om zijn gunst had gevraagd. Zijn houding wat ineen gebogen waardoor hij ietwat onderdanig overkwam, om te laten merken dat hij geen kwaad met zich meebracht. Hopend dat ze het overwoog. Met haar felle indringende kijkers leek ze echter op het punt te staan het tegenovergestelde te willen zeggen waar hij op hoopte. De smid bereidde zich al mentaal voor op de afwijzing en genoot nog even van de warmte die het vuur naast hen afstootte. In tegenstelling tot wat hij verwacht had ging ze in op zijn voorstel en bood hem een slaapplek aan in haar eigen huisje. Daarbij kreeg hij ook nog een bijnaam die hij wel kon waarderen aangezien er naar zijn gevoel niet een negatieve toon achter zat. Lichtelijk verbijsterd keek hij haar aan omdat ze hem net met zo’n veelbetekenende blik had bestudeerd. Not complaining though. “Echt? Wow, bedankt,” bracht hij uit en was de vreemdeling echt dankbaar. Of het echt warm zou zijn in haar huisje wist hij niet, maar hij zat in ieder geval droog—en dat was het belangrijkst.

Fronar keek toe hij ze opstond en naar hem toeliep waarna ze haar hand naar hem uitstak. "Alexandria Salvatore, maar noem me maar Lexa." Stelde de vrouw zich voor. Beleefd pakte hij haar hand vast om deze te schudden. “Fronar żolnierz,” stelde hij zich na haar voor. In de stad hoorde hij altijd negatieve verhalen jegens de outsiders waardoor hij er vanuit was gegaan dat ze allemaal in dat plaatje thuishoorden aangezien hij er zelf nog nooit een had ontmoet. Maar als een outsider hem een schuil- en slaapplaats aanbood voor de sneeuwbui, dan leek het hem dat niet iedere outsider zo slecht was, toch? “Ik zie dat iedereen alles aan het binnenhalen is.” merkte hij op terwijl hij een korte blik om zich heen wierp voordat hij deze weer focuste op haar. “Kan ik misschien nog ergens mee helpen, dat is wel het minste wat ik kan doen,” vroeg hij. Als er iets was wat hij terug kon doen deed hij dat graag; ook als dat betekende dat het niet op dit moment was.

circe

van **Lexa Salvatore** di aug 15, 2017 11:16 pm

Alexandria Salvatore

Ze had de city boy eerst van top tot teen en weer omhoog bekeken voordat ze haar antwoord aan hem had gegeven, waardoor de jongeman voor haar wellicht al had gedacht dat ze zijn vraag zou afwijzen en hem de sneeuwstorm in zou sturen. Hij reageerde dan ook heel verrast toen zij een slaapplek aanbood in haar huisje. Natuurlijk zou ze hem een plek aanbieden om te slapen. Je kon heel veel over haar zeggen, maar harteloos was ze niet; ook al wilde ze die indruk vaker wel maken, door haar redelijk intimiderende houding - ook al was ze maar 1 meter 70 groot - en natuurlijk die heldergroene ogen die door alles heen leken te kijken. Gepaard met haar outfit en de verf die ze soms op haar gezicht deed - voornamelijk als ze zich buiten Ashmore begaf, gaf ze mensen zeker de indruk harteloos te zijn. Genadeloos. Maar nee, ze zou niemand een sneeuwstorm in sturen, wetende dat degene dan waarschijnlijk zou sterven. Zelfs niet als het een Winter was - al zou die verleiding wel groot zijn in hun geval.

Nadat ze was opgestaan, had ze zichzelf voorgesteld aan de jongeman uit de stad, haar hand uitstekend en hem een stevige handdruk gevend. Uit beleefdheid stelde hij zichzelf ook voor, zijn naam bleek Fronar Żolnierz te zijn. Ze knikte, maar sprak verder niet meer, haar blik gleed weg van Fronar toen hij begon of hij moest meehelpen. Kort trok ze een wenkbrauw op, hem eventjes bestuderend aankijkend. Dat meende hij toch niet? Hmn. "Dat lijkt me geen goed idee," sprak ze duidelijk. "De meesten hier hebben het niet zo op stadsbewoners." Ze hoopte dat hij dat zelf ook wel gemerkt had. Bovendien wilde ze ook niet dat hij überhaupt aan de spullen kwam. Veel spullen waren gestolen, recent nog, en wie weet zelfs van iemand die hij kende. Ze wilde haar dorp niet in de problemen brengen,dus besloot ze dat het wellicht beter was om richting haar huisje te gaan. Of nou ja, eerst moest ze nog wat houtblokken halen voor een vuurtje binnen. Ze was immers al een tijdje niet meer binnen geweest, dus het zou er wel steenkoud en donker zijn. Ze wierp nog even kort een blik op de steeds donker wordende lucht. "Je kan me helpen met het hout dragen? Voor binnen?" Vroeg ze, maar echt een vraag was het niet. Of althans, aan de groene kijkers die ze op de jongen gericht had, was duidelijk te zien dat ze geen nee van hem verwachtte - of duldde. De brunette wachtte dan ook niet lang op een antwoord en stapte richting een stapel hout dat de mannen van het dorp laats hadden verzameld. Verwachtend, nee, aannemend dat hij haar gewoon zou volgen.

Don't we deserve better than this?

van Gesponsorde inhoud