Check-up

Het was lastig. Het feit dat ze telkens vervolgafspraken had om te kijken hoe het met haar been ging, legde alleen maar de focus op wat er gebeurd was. En dat zou waarschijnlijk de rest van haar leven zo blijven. Ze had daarom ook nooit zin om te gaan en had het ook al een paar keer verzet. Want ja, naast het feit dat het ziekenhuis niet bepaald naast de deur was had ze gewoon wel betere dingen te doen. Toch had ze deze keer zichzelf er eindelijk toe kunnen zetten om wel te gaan, al was het maar om haar dokter bevriend te houden. En heel misschien had ze er ook wel iets meer last van dan normaal. Maar als dat al zo was was dat echt maar een heel klein beetje, natuurlijk. Niks om zich zorgen over te maken.

Voor de deur van het ziekenhuis bleef ze toch even staan. Twijfelend. Ondanks het feit dat het een prima ziekenhuis was, met state of the art apparatuur, was het toch een plek waar je natuurlijk liever niet kwam. Ze zuchtte even, besloot om toch maar naar binnen te gaan omdat ze dat hele stuk natuurlijk niet voor niets had gereisd, duwde de deur open en strompelde naar binnen. Bij de balie melde ze zich aan, waarna ze plaats naam om op haar beurt te wachten.