It's such a shame to bury pearls in the country

Het was weer een lange werkdag geweest, maar het was eindelijk tijd om naar huis te gaan en uit te rusten. Iets waar ze eigenlijk al de hele dag wel naar uit keek. Met natte haren en een handdoek om haar nek geslagen liep ze vanuit het badhuis terug richting huis. Ondanks dat het al redelijk laat begon te worden waren de meeste nog wel op straat te vinden. De mensen die hier woonde hadden meestal niet veel in hun huis, waardoor de straat toch altijd net iets aantrekkelijker was. Hier en daar stookte wat mensen een vuurtje, stonden in groepjes te kletsen of deden een laatste poging tot het zoeken van eten. Mensen die hier niet woonde en kwamen hadden altijd best een vooroordeel over deze wijken, dat kon ze zich nog goed herinneren van haar jaren in het Middle Class district, maar eigenlijk viel het hier allemaal best mee. Zolang je hier woonde en men je hier kende was er eigenlijk niet zo veel aan de hand. Dat het voor de andere Classes een ander verhaal was kon ze zich ergens ook wel voorstellen. De hogere Classes werden hier niet erg gewaardeerd, misschien dat ze hier daarom niet echt regelmatig te zien waren.
Als je zo door de wijk struinde pikte je eigenlijk altijd wel het een en ander op uit andermans gesprekken, wat deze keer ook het geval was. Meestal waren de 'gossips' niet zo interessant, maar deze keer was het interessant genoeg om haar aandacht te trekken. Heel veel kon ze niet opmaken uit het geroezemoes, maar de woorden 'rijk' en 'Upper Class' kon ze er nog wel uit opmaken, en dat was genoeg voor haar aandacht.
Het duurde niet lang voordat de roddels bevestigd werden, want al snel zag ze iemand lopen die er niet uit zag alsof ze hier hoorde. Dat was ook wel te zien op de enkele loerende wijk bewoners die vanaf de zijlijn toe stonden te kijken,
wachtend op het juiste moment. Zo makkelijk zou ze deze kans niet uit haar vingers laten glippen, en zo ongemerkt mogelijk versnelde ze haar pas. De gedaante had zich wel enkele meters verderop bevonden, maar ze deed haar best die afstand zo snel mogelijk te verkleinen. Zij die gebruik probeerde te maken van de situatie sprongen er direct tussenuit als je een beetje verstand had van hoe het hier ging. Zo kon ze haar 'rivalen' misschien een stapje voor zijn, maar zij haar ook. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een van de mannen op haar af zag stappen, en meteen pakte ze haar kans. Ze nam een kleine sprint, en wist er zo net op tijd bij te zijn. De man had haar inmiddels al bereikt.
"Daar ben je dus! Ik was je al een tijdje kwijt." Riep ze richting het tweetal, waarna ze haar hand kort op de schouder van de blonde, jonge vrouw legde. Vervolgens richtte ze haar aandacht op de meneer voor haar en schudde zijn hand. "Bedankt dat u haar heeft gevonden, maar we moeten er weer snel vandoor." Ze legde haar hand tegen de rug van de vreemdeling en duwde haar subtiel vooruit. "Kom, ga je mee?" Haar andere hand stak ze nog even kort de lucht in als groet naar de man, waarna ze met de vreemdeling uit het zicht verdween. Bij het eerste beste steegje trok ze haar aan haar mouw mee naar binnen. "Het is vrij duidelijk dat je niet bekend bent met hoe de dingen hier kunnen gaan." Begon ze hoofdschuddend terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. "Ik hoop niet dat die glinsterende prulletjes veel waarde voor je hebben, want als je straks doorloopt op de manier van net denk ik niet dat je die nog lang in je bezit hebt." Vervolgde ze, doelend op de glinsterende sieraden die duidelijk aanwezig waren. "En dan mocht je nog van geluk spreken als dat het enige zou zijn wat je hier had kunnen overkomen." Met opgetrokken wenkbrauw staarde ze de blondine aan, al helemaal klaar om haar dank in ontvangst te nemen.
Nee, ze was slimmer dan haar voorganger, en ze wist zeker dat ze vanavond die sieraden op een toonbank zou smijten en er heel wat gouden munten voor terug zou krijgen.

In plaats van de dankbare reactie die ze verwachtte kreeg ze een stuk bijdehanter antwoord. Blijkbaar had ze de situatie toch anders ingeschat. Ze zou haar tactiek moeten bijstellen mocht ze hier nog wat van willen maken. Zo'n kans als deze zou ze niet snel meer krijgen. "Ik neem aan dat je er ook niet om gevraagd hebt beroofd te worden, en toch stond dat net op het punt om te gebeuren." Antwoordde ze standvastig. Zij was degene die dat had voorkomen, en een klein bedankje zou wel op z'n plaats geweest zijn.

"Luister," begon ze, nog steeds niet aan de kant gestapt. "Niet iedereen hier is 'slecht'. Ik wil je best de wijk uit brengen. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is je iets minder ondankbaar opstellen." Terwijl ze haar antwoord afwachtte trok ze de handdoek van haar nek en sloeg deze over haar schouder. Als iedereen in de hogere Classes zich zo gedroeg had ze niets te klagen over het district waar ze in verbleef.

Ze begon steeds tevredener te worden met haar plek in de Working Class, gezien de attitude van deze meid met de minuut erger leek te worden. Na haar antwoord werd de neiging om haar maar gewoon te laten gaan steeds groter, maar dan zou ze uiteindelijk toch wel worden beroofd en zou de buit voor een ander zijn, iets wat ze niet bepaald zag zitten. Ze was nog aan het nadenken over een antwoord toen de volgende opmerking haar om de oren vloog. Haar ogen schoten iets wijder open bij deze 'bedreiging' en voor enkele seconden was ze duidelijk off-guard. Uiteindelijk wist ze zich weer te herpakken. Het was niet dat men niet persé mocht weten dat ze een meisje was, het was meer dat ze zich veiliger voelde als 'jongen', vooral in een omgeving als deze. "Ik, een meisje? Hoe zou je dat willen bewijzen?" Probeerde ze zo kalm mogelijk te antwoorden, maar het feit dat ze dit zo snel doorhad baarde haar zorgen. "En al zou je dat kunnen, waarom zouden ze jou geloven?" Niemand hier had het zo op de hogere Classes, dus de kans dat ze haar woorden blindelings aan zouden nemen was vrij klein.. toch? 

Na de eerste opmerking rolde ze met haar ogen. Tuurlijk, als je het op die manier wilde bewijzen. Haar volgende opmerking trok haar aandacht volledig na het horen van de naam 'Winter'. Was ze één van hun? Wat moest een Winter in gods naam op een plek als deze. Wat ze hier ook deed, het was in ieder geval maar beter dat ze zich niet zo makkelijk had laten beroven. Mocht dat haar wel gelukt zijn was ze geheid in de kerkers gesmeten.  
De blondine stak haar hand uit na zich te hebben voorgesteld. Nyx liet haar blik er even op rusten, maar vestigde deze al snel weer op hare. "Nyx," antwoordde ze kort maar krachtig, zonder ook maar aanstalten te maken om haar hand te schudden. Het liefst wilde ze zo min mogelijk met die Winters te maken hebben, gezien haar reputatie nou niet bepaald geweldig was.