Hunting isn't just something I do, it's part of who i am • Xam Michealson

Elmira liep langzaam tussen de bomen door terwijl ze haar boog vast hield, ze was al weer een paar dagen terug in het bos de plek waar ze geboren was, de plek waar ze getraind was tot de persoon die ze nu was. Maar vooral de plek waar ze haar beide ouders had vermoord, haar moeder was overleden na haar geboorte haar vader had ze met haar eigen mes om het leven gebracht. Vaak dacht ze nog terug aan de man maar ze voelde geen emotie niks, hij was voor Elmira niks meer geweest dan haar leraar, nooit had hij haar aandacht gegeven zoals een echte vader dat hoorde te doen. Maar Elmira begreep het, ze leek te veel op haar moeder. Heel even bleef ze staan waarna met haar voet voorzichtig een aantal bladeren weg veegde, om de sporen van het hert terug te kunnen vinden. Elmira zakte door haar knieën heen en liet haar vingers zacht over de aarde heen glijden. "Kom op, waar ben je?" fluisterde ze zachtjes tegen haar zelf terwijl ze kort om haar heen keek. Ze had het gevoel als of ze al uren achter het dier aan zat, maar dat was alles behalve waar. Elmira stond weer op, ze begon een idee te krijgen waar het dier heen was, een beekje een paar kilometer verder op, hier door besloot Elmira haar boog op te bergen gezien het nog wel even duurde voor ze er was en ze op deze manier makkelijker kon bewegen, ze achter volgde de voetstappen en hoe verder ze kwam hoe meer bewijs ze kreeg dat ze gelijk kreeg. Naar dat ze het hert zag drinken bij het beekje zakte ze weer langzaam door haar knieën heen terwijl ze haar pijl en boog pakte, Elmira legde de pijl neer en trok aan het touw terwijl ze de juiste plek probeerde te vinden, zodra ze die gevonden had trok ze de pees nog iets strakker waarna ze los liet zo snel mogelijk pak ze een tweede pijl en schoot die ook af, waar door het hert neer viel. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen waarna ze haar boog weer op haar rug deed voor dat ze op het hert af liep, ze had vanavond weer wat te eten. Elmira merkte dat het hert nog ademde waar door ze haar dolk pakte en een einde maakte aan de leiden van het dier, ze was gewoon om te doden. Maar het moest voor haar altijd snel gaan zonder te veel pijn. Elmira trok de pijlen uit het lichaam van het dier en spoelde ze schoon in het beekje voor dat ze haar pijlen weer op boog samen met haar dolk. Het touw wat aan de riem van haar broek had gezeten maakte ze los, zodat ze het touw om de poten van het dier kon binden en het dier mee kon nemen naar de plek waar ze  vannacht zou slapen. Elmira trok het dier achter haar aan terwijl ze terug tussen de bomen liep. Een knakkend takje zorgde er voor dat ze het touw liet vallen en haar zwaard pakte. Zoekend keek ze om haar heen, om het gene te vinden wat haar had laten schrikken. "Wie is daar?!" riep ze terwijl haar ogen over de omgeving heen gleden.

Haar hart duwde haar bloed sneller door het lichaam heen terwijl ze haar zwaard steviger vast pakte, voor enkele seconden voelde ze zich bedreigt. Maar ze duwde het gevoel van haar af en bereide haar zelf er op om het gene te doden wat haar zo had laten schrikken, maar in plaats van een wild dier of rover wat te voorschijn kwam die uit wat op het hert dat ze gevangen was het een bekend gezicht. Ondanks dat Xam zijn handen omhoog hield en een charmante grijns had hield ze haar zwaard nog even in haar handen terwijl ze in stilte toe keek hoe hij haar benaderde, haar ogen bleven in zijn ogen hangen en pas toen hij sprak borg Elmira het zwaard op en draaide zich weer om naar het hert. "Die ene pijl is van mij." kort keek Elmira opzij naar Xam waarna ze haar schouders op haalde, "Dan had jij je er niet mee moeten bemoeien," sprak ze simpel. Het verbaasde haar toch dat Xam altijd weer zo deed wanneer ze elkaar tegen kwamen, ze bleef vijandig naar hem probeerde hem eigenlijk uit haar buurt te houden, maar de afgelopen paar maand was het al duidelijk geweest dat het haar niet lukte. Lichamelijk niet, geestelijk wist ze haar muur hoog te houden. "Je had wel even mogen waarschuwen dat je in mijn jachtgebied zou jagen, dan had ik grotere valstrikken opgezet, in de hoop dat jij er in zou lopen." heel even verscheen er een glimlach rond haar lippen maar die verdween al net zo snel als dat hij gekomen was. "Wat is er gebeurt met mi casa es su casa?" Ze zag het al voor haar hoe Xam grotere valstrikken zou opzetten enkel en alleen om haar gevangen te krijgen. "Je weet net zo goed als ik dat je me nooit kunt vangen mooie jongen," Elmira keek hem iets wat ondeugend aan, maar al snel stond ze op terwijl ze een van de pijlen pakte die in haar kokker zat. "Hier, hou de volgende keer je pijlen bij je," ze keek op hem neer en snapte eigenlijk niet waarom deze jongeman nog niet bezet was, hij zag er goed uit. Dat was een ding wat zeker was, hoe zijn innerlijk was wist ze eigenlijk niet zo goed. Xam kon erg charmant zijn, maar ze was er haast zeker van dat zijn innerlijk niet alleen charmant was. "Maar ik wist eigenlijk niet dat je een eigen jachtterrein had? Misschien is het een idee om het ergens aan te geven," Elmira pakte het touw weer op en begon al weer een klein stukje te lopen. maar uiteindelijk stond ze al weer stil. "Als je mee helpt mag je een deel van de hert mee nemen, het is te veel voor een persoon," sprak ze liefjes, terwijl ze zo onschuldig mogelijk naar hem keek. "En wellicht krijg je nog wat anders?" een ondeugende grijns verscheen rond haar lippen. Ze kon het niet laten om hem te plagen, hem wat uit te dagen.

"Mi casa raakt erg leeg als ik niet weet dat er nog iemand mee eet." Daar had Elmira niet veel van terug, ze beet kort even op haar onderlip, om vervolgens weg te kijken. Uiteindelijk liet ze haar lip los en keek ze terug naar Xam. "Daar heb je gelijk in, ik wist niet dat dit jouwn terrein was." Het was waar, in haar ogen was het hele bos een vrij gebied, ze wist niet eens dat hij ook maar in het woud woonde. Ze wist wel meer dingen niet, "ik zal de volgende keer een andere kant op gaan," sprak ze simpel terwijl ze haar blik weer even over Xam heen liet gaan. Elmira grinnikte kort om zijn woorden, proberen mocht inderdaad altijd. "Wellicht kunnen we het ooit een keer uit testen mooie jongen," reageerde ze. Elmira zag het al helemaal voor haar, maar ze was er zeker van dat hij haar niet kon vangen. Daar was ze op getraind, ze was op zoveel dingen getraind, soms verbaasde het haar dat ze eigenlijk zoveel dingen kende. "Ik probeer al jaren de grond te kopen maar de mensen in de grote stad zijn niet zo makkelijk." Elmira wist er alles vanaf, een klein idee begon te ontstaan in haar hoofd. Ze wist niet waarom ze het wou, maar ze zou hem kunnen helpen. Ze hielp normaal nooit iemand, maar voor hem zou ze het wel willen doen, gezien hij toch altijd weer terug kwam. Ookal ontmoette ze elkaar keer op keer bij toeval. "Vertel me wie, en wellicht kan ik je helpen." Waren haar enigste woorden, ze werd gevreesd al kende niemand haar naam en wisten ze ook niet hoe ze er uit zag. Hoe het gebeurde wist ze eigenlijk niet, maar de mensen die het hoorde te weten leken haar altijd te kunnen bereiken. Dat gold niet alleen voor mannen, het zelfde geld voor haar, maar om heel eerlijk te zijn was ze ook niet echt vrouwelijk te noemen zo op de manier hoe ze haar leefde leidde. "Ik zou precies het zelfde zeggen als ik jou was," arrogantie was duidelijk te horen in haar stem, ze keek hem dan ook met een kleine glimlach aan waarna ze van hem weg keek terug naar het hert. Iets wat geschrokken keek ze op toen ze een harde donderklap hoorde, ze was bang voor onweer. Een van de weinige dingen waar ze bang voor was, moeder natuur wist haar zo te beangstigen en tegelijkertijd hield het haar rustig, was het een plek om te genezen en haar zelf terug te vinden. "Godver het zou pas 's avonds gaan onweren." Elmira schudde haar hoofd terwijl ze naar Xam keek. "Blijkbaar heeft moeder natuur andere ideeën het is gewoon dat ze onvoorspelbaar is," sprak ze enkel zacht. Voor dat Elmira ook nog maar iets kon zeggen had Xam het hert al op gepakt en was hij begonnen met lopen, Elmira keek nog een keer naar de hemel toen de koude regen druppels op haar neer vielen, enkele seconden bleef ze nog even staan waarna ze haar hoofd schudde en achter Xam aan liep. Een tweede harde klap was te horen, dichterbij dit keer. "We moeten opschieten! Voor dat het onweer ons in haalt!" sprak ze iets harder om boven de regen druppels uit te komen.

Elmira schudde haar hoofd bij het horen van zijn woorden, "je hebt me enkel en alleen gevangen Xam omdat ik dat niet zo heel erg vind," het was de waarheid, als ze alleen met Xam was en met hem haar lichaam deelde dan kon ze even alles vergeten en had ze weer gevoel. Gevoel die ze anders nooit voelde, maar dit gold niet alleen bij Xam, het was bij ieder ander met wie ze de lust bedreef, niet dat het er veel waren maar er waren er een paar die ze haar lichaam durfde te geven voor het gevoel dat ze leefde. Ze waren verspreid door het land, Elmira hield het bij een paar vaste en deed het niet met iedereen. Zo was ze ook al weer niet. "Ik denk dat ze nogal vreemd op kijken als ik een stuk bosgebied wil hebben van ze, waarvan ze niet eens weten dat ik er woon." Ze schudde haar hoofd terwijl ze naar Xam luisterde. "Het klopt gewoon niet, het is belachelijk dat je bij hen aan moet kloppen voor een stuk grond. Zij zitten binnen die klote muren en wij lopen hier buiten. De outsiders horen de gebieden buiten de muren te hebben." De klank in haar stem was minachtend ze haatte de mensen binnen de muren maar ze waren goed voor haar werk, zonder hen had ze helemaal niks. "Het is beter als ze allemaal dood neer vallen, en de natuur weer gewoon haar werk kan doen zonder aangevallen te worden door al die dampen die ze de natuur in gooien." Haar blik verharde bij elke woord die ze uit sprak, Elmira stond op het punt om nog meer haat uit te spreken tegen de citizens maar het weer hield haar tegen, waar door ze alleen nog maar achter Xam aan kon lopen om naar een schuil plaats te gaan.

Ze keek iets wat verbaast naar hem terwijl hij door zijn knieën ging en een paar bladeren weg veegde, Elmira liet haar blik over de omgeving gaan waarnaar ze toe keek hoe hij handgreep pakte en die omhoog trok, iets wat verbaast keek ze over zijn schouder heen, hoe was hij hier nou weer achter gekomen? "Hier zijn we veilig." Elmira keek hem even glimlachend aan. "Laat het hert maar hier!" Riep ze terug terwijl ze vervolgens hielp om het hert van zijn schouder af te halen waarna ze hem een zacht duwtje in zijn rug gaf als teken dat hij voor moest gaan, zodra Xam de trap af liep ging Elmira hem achterna en sloot ze voorzichtig de zware deur. Ze bleef kort even naar de deur kijken waarna ze besloot verder de trap af te gaan. Hier was alleen maar duisternis, kort beet Elmira op haar lip terwijl ze haar vingers naar voren bracht om te voor komen dat ze tegen iets aan zou lopen. "Iets wat licht uit straalt zou erg handig zijn." Precies op het moment dat ze het laatste woord uit sprak werd de ruimte verlicht. "Ow," mompelde ze zacht terwijl ze Xam aan keek, hij was er blijkbaar al mee bezig. Haar blik gleed door ruimte heen en bleef voor enkele seconden hangen op het bed waarna ze verder keek naar de bank die er stond en de kasten. "Hoe heb je deze plek gevonden?" Elmira liep op de kasten af op zoek naar andere kleding, gezien haar kleding doorweekt was. Haar blik viel op set wat over duidelijk voor een vrouw was, ze twijfelde heel even. "Vind je het erg?" Vroeg ze vervolgens terwijl ze het stapeltje kleding omhoog hield en vragend naar Xam keek.

"Misschien moeten we daar verandering in brengen?" Begon ze langzaam terwijl ze kort even naar Xam keek, "Word het niet eens tijd dat wij onze eigen wereld terug pakken?" met wij doelde ze op de outsiders, de mensen waar van de voor ouderen al in de natuur leefde, maar er een aantal die verdomde muren begonnen te bouwen en op die manier de natuur kapot maakte. "Het klinkt erg verleidelijk." Bekende ze zuchtend, het zou haar best lukken. Als dat echt was wat ze wou, als ze echt haar best deed zou ze best ver de muren binnen kunnen dwingen. Maar hier moest ze voor uit kijken, hier had haar vader haar voor gewaarschuwd, voor dat ze te overmoedig zou worden, als ze dat eenmaal zou zijn dan zou het haar dood worden. Dat was ook de reden dat ze nooit uit haar zelf handelde wanneer het op dit soort dingen aan kwam, zoiets zou ze enkel en alleen doen wanneer ze ingehuurd zou worden. Maar dat zou waarschijnlijk wel nooit gebeuren, mensen waren gestoord als ze ook maar dachten dat ze de machtige familie winter wat aan zouden kunnen doen. "Zo beter mevrouw?" Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. "Veel beter meneer," reageerde ze met een zachte stem, ze grinnikte om het feit dat hij zijn tong uit stak naar haar en langzaam merkte ze hoe ze haar zelf begon te worden. Maar ze besloot haar harde karakter de boven hand te houden, Xam hoefde haar ware karakter niet te weten dat hoefde niemand. "Je steekt wel erg vaak je tong uit," sprak ze hem iets wat streng maar plagend toe. Ze vond het om eerlijk te zijn niet zo heel erg.

"Een lange tijd geleden alweer. In de zomer ik kwam het toevallig tegen. Ik ben er een paar keer geweest en elke keer trof ik het aan zoals ik het had achter gelaten. Ik denk dat de mensen die hier woonde er niet meer komen." Elmira keek kort even om naar Xam en knikte, het was handig vooral op dit soort moment. "Dan heb je geluk, ik heb nog nooit zoiets gevonden," bekende ze eerlijk. En ergens baalde ze er ook van en voelde ze een klein beetje jaloezie maar ze duwde het gevoel weg en keek weer naar de inhoud van de kast. "Is prima, mi casa is su casa toch." Elmira grinnikte om zijn woorden en knikte kort even, waarna ze naar hem bleef kijken. Haar ogen bleven even gevestigd op zijn gezicht waarna ze langzaam naar beneden gingen, over zijn borstkas naar zijn naar zijn buik. Uiteindelijk trok ze haar blik weg van Xam en legde ze de kleren op bed om vervolgens haar boog en koker af te doen gevolgd door haar wapen riem, en beetje bij beetje trok ze haar kleren uit waarna ze uiteindelijk volledig naakt was, ze had de verkeerde kleding gekozen voor deze dag waar zelfs haar ondergoed door weekt was. Ze schaamde zich niet zo heel erg voor haar lichaam waar door ze eigenlijk op haar gemak weer terug aan begon te kleden, eerst de rok die haar net iets te groot was en net op haar heupen bleef hangen. Ze was magerder geworden door de weinig voedsel die ze de afgelopen tijd had kunnen nuttigen, uiteindelijk had ze ook de blouse aan maar het korset die er bij hoorde liet ze op het bed liggen, ze had weinig zin om dat onnozel ding aan te trekken gezien ze toch haar eigen kleding weer aan wou. Die legde ze ergens anders neer, waarna ze terug naar Xam keek. "Misschien kun je toch beter een shirt aan doen," bekende ze eerlijk.

"Hoezo? leid ik je af dan?" Zacht beet Elmira op haar lip terwijl ze haar ogen over zijn boven lichaam heen liet glijden, misschien moest ze nu gewoon een keer heel eerlijk zijn, want hij leidde haar inderdaad af ja. Langzaam begon ze dan ook de knikken. "Ja om heel eerlijk te zijn leid je me best af Xam." Een voorzichtige glimlach verscheen rond haar lippen waarna die al snel weer verdween, "Ik bedoel wie zou nou niet afgeleid worden door jou." ratelde ze door waarna ze al snel haar kaken op elkaar zette om te voorkomen dat ze nog meer zou zeggen wat haar uiteindelijk belachelijk zou gaan maken, misschien moest ze eens beter na denken voor ze ook maar iets zou gaan zeggen. "Maar oke, oke ik ga al een droog shirt pakken." Ze hield haar blik op hem gericht terwijl hij langs haar heen liep, ze moest haar zelf tegen houden om niet haar vingers over zijn huid heen te laten glijden maar de neiging was zo groot, misschien kwam het omdat al hun ontmoetingen uiteindelijke eindigde in een ding en dat was seks.

Zacht beet ze op haar lip terwijl ze toe keek hoe Xam een shirt pakte en die voor hem hield. "Weet je het zeker?" Elmira liet haar lip los en schudde eerlijk haar hoofd, "Nee, maar het is wel beter." sprak ze zacht waarna ze uiteindelijk neer plofte op het bed. Het was zo lang geleden dat ze op een goed bed had gezeten, het duurde dan ook niet heel lang voor ze lang uit op het bed lag. "Wat heb ik dit gemist." mompelde ze zachtjes terwijl ze haar ogen voor enkele seconden sloot, en genoot van de zachte ondergrond waar ze op haar lag, Elmira had zin om onder de dekens te gaan kruipen en een klein dutje te gaan doen maar ze besloot het niet te doen. Ze kwam wat omhoog en leunde op haar armen terwijl haar blik weer naar Xam ging, zelfs met shirt zag hij er verdomd goed uit. Ze liet haar ogen over hem heen glijden om hem uiteindelijk in de ogen aan te kijken. Misschien werd het tijd dat hij een klein beetje meer over haar te weten kwam, iets wat het voor haar alleen maar makkelijker zou gaan worden gezien ze niet altijd met haar prothese om kon slapen, het was zo irritant vooral wanneer haar hersenen haar weer voor de gek hielden en deed als of haar linker onderbeen pijn deed, iets wat gewoon niet mogelijk was gezien dat de been was die ze niet meer had. "Er is iets wat je moet weten." Sprak ze zacht terwijl ze recht ging zitten en meer naar de rand van het bed schoof zodat ze daar op zat. Kort beet ze op haar lip terwijl ze twijfelend van Xam weg keek. "Ik snap het als je hierna niks meer wilt." Waren haar woorden waarna ze de zwarte rok omhoog trok tot net boven haar knie, haar prothese voelde zo echt waar door ze het altijd kon verbergen, ook was de overgang heel vaag zichtbaar waar door veel mensen waarschijnlijk dachten dat het littekens waren die bij de rest van haar lichaam hoorde.

Voor enkele seconden aarzelde ze waarna ze toch besloot om door te gaan, ze zette haar handen op haar been en niet veel later had ze haar prothese los gemaakt en naast haar bed neer gezet. Dit was voor het eerst dat ze zich zo onzeker voelde terwijl ze in de buurt was van Xam. "Dus, dit dus." Mompelde ze zachtjes terwijl ze haar vingers over haar knie heen duwde om uiteindelijk zo snel mogelijk de rok weer goed deed zodat er niks te zien was. Enkel en alleen de prothese die tegen het bed aan stond.

"Een zacht bed?" Een kleine grijns verscheen rond haar lippen terwijl ze voor enkele seconden haar onderlip iets naar binnen bracht en zacht haar tanden in drukte voor ze langzaam knikte om haar onderlip vervolgens weer los te laten. "Om eerlijk te zijn, ja een heel zacht bed," Sprak ze zacht. beter dan de grond waar ik de afgelopen tijd op heb geslapen. voegde ze er in haar hoofd achteraan, iets wat ze echter niet uit zou spreken tegen niemand niet, ook niet tegen Xam. Ze hield om eerlijk te zijn van die momenten omdat ze dan toch volledig alleen was, zij en de natuur met niets en niemand die haar kon storen. Maar toch was het aan de andere kant toch ook erg moeilijk voor haar, zwaar om heel eerlijk zijn. Zwaar als in dat ze slecht sliep, daar door minder haar aandacht er bij kon houden sneller afgeleid was en haar onhandigheid steeds vaker naar voren kwam. "Anders moet je de mijne eens uitproberen." Haar blik gleed naar Xam, terwijl haar wenkbrauwen langzaam omhoog gingen, "Is dat een uitnodiging?" Vroeg ze speels terwijl ze haar blik kort over hem heen liet gaan voor ze uiteindelijk weer terug naar zijn gezicht keek, ze had de neiging om hem te vragen waar zijn bed zich precies bevond maar ze was er zeker van dat hij ook een antwoord verwachtte van haar, een antwoord die ze niet kon geven omdat ze geen eigen bed bezat. Ze deed het grote deels met wat de natuur haar gaf, en zo af en toe sliep ze een aantal dagen in een herberg, als ze geluk had een aantal weken maar nooit zo heel lang. Het was een tijdje geleden dat ze een eigen bed had, dat ze een eigen huisje had. Natuurlijk had ze het huisje van haar vader nog maar sinds ze hem om het leven had gebracht durfde ze niet terug te gaan, ze had geen idee of het huisje nog overeind stond of het nog steeds onbewoond was. Ze kwam niet eens in de buurt, Elmira haar blik verliet Xam en keek uiteindelijk naar haar nagels. "Ik zou er geen bezwaar op maken." Sprak ze zacht waarna ze weer naar hem op keek.

Uiteindelijk was het tijd voor een wat serieuze gesprek onderwerp, Elmira dacht echt dat Xam het niet door had dat ze een prothese droeg, dat was wat haar vader haar beloofd had. Dat het niet te onderscheiden was met de been die ze verloren had, dat was het enigste wat haar vader haar ooit beloofd had in haar hele leven. Vandaar ook dat ze een beeld had gecreëerd en dat beeld was in haar gedachten gebleven, om heel eerlijk te zijn keek ze nooit naar haar prothese was het haar nooit op gevallen dat er overduidelijk tekenen waren dat hij niet echt was. Zachte voedstappen naderde haar waar door ze de neiging had om naar achteren te schuiven op het bed een manier om bij hem vandaan te komen maar ze had het al bekend gemaakt dus waarom zou ze ook nog maar de moeite doen om bij hem weg te komen, ze was gewoon erg bang voor zijn reactie, Bang dat ze hem kwijt zou raken, bang dat ze het veilige gevoel dat ze had zou verliezen vanaf het moment dat hij het gene zou gaan doen wat hij van plan was te gaan doen. Elmira schrok zelf van deze gevoelens, maar vanaf het moment dat Xam naast haar kwam zitten dwong ze haar eigen emoties weg en voelde ze hoe zijn hand zacht haar kin pakte en die omhoog drukte waar door ze niks ander kon dan hem aan te kijken, moeizaam slikte ze. Waarom had ze zich zo open gesteld, het gene wat ze altijd had weten te voor komen, om zo kwetsbaar open gesteld te worden. Iets wat haar afgeleerd was, als ze dat deed was ze zwak. Makkelijk te verslaan, makkelijk te doden.

"Denk je nou echt dat ik je een stuk minder aantrekkelijk ga vinden omdat je een prothese heb?" Pas vanaf het moment dat Xam begon te spreken besefte ze dat ze haar adem in had gehouden toen hij op haar af was komen lopen tot aan het moment dat hij begon te spreken, voorzichtig liet ze haar adem gaan en haalde ze licht haar schouders op. Ze wist niet wat ze dacht, ze vond alleen dat hij het moest weten. "Elmira al mis je honderd benen.." Iets wat verward keek ze de man voor haar aan, wat had dit nu te maken met haar probleem? Als of zij ooit honderd benen zou hebben, niemand had honderd benen. Er waren een paar dieren die hadden meerdere benen, of nouja armen het waren armen maar meer dan tien zouden het waarschijnlijk niet eens zijn. "Ik weet het niet mogelijk, maar al had je honderd benen en je zou ze allemaal missen. Dat maakt mij niet uit, het gaat niet alleen om je uiterlijk dat ik aantrekkelijk vind. Maar ook.." Elmira opende haar mond om hem tegen te spreken, het kon hem alleen maar gaan om haar uiterlijk want meer dan dat kende hij niet. Ja haar botte gedrag, en hoe langer ze in zijn buurt was werd het wel wat zachter maar nog nooit had ze haar ware ik laten zien en was ze altijd bot, arrogant en koud geweest. Haar muur stond nog steeds stevig gebouwd en hij zou ook zeker niet kapot gaan laat staan barsten. "Maar ook om wie jij bent. Voor mij ben je bijzonder, met prothese of zonder." Elmira schrok toen ze zijn lippen tegen haar voorhoofd voelde en niet veel later een arm om haar schouder voelde terwijl ze naar hem toe getrokken werd, iets wat hij nog nooit eerder had gedaan, haar onzekerheid ging hier echter niet door weg maar het werd juist erger waar door ze van binnen in paniek raakte, nog nooit had iemand zo tegen haar gedaan en waren ze zo met haar om gegaan. Het beangstigde haar echt, "Je bent mooi zoals je bent." Elmira knikte enkel en alleen, Je zult me niet meer mooi vinden wanneer je weet wie ik werkelijk ben. Wat mijn werk is, waar ik voor gemaakt ben beantwoorde ze zijn woorden in haar hoofd, waarna ze zijn arm van haar af duwde. "Mooi dan hebben we dat ook weer gehad." Terwijl ze de woorden uit sprak ging ze wat onhandig bij hem op schoot zitten met haar gezicht naar hem toe, om daarna haar lippen op de zijne te drukken. "Ik wil je." fluisterde ze zacht tegen zijn lippen aan, "ik wil je lichaam." Ze liet haar vingers onder tussen over zijn borst heen glijden met enkel en alleen de shirt tussen haar vingers en zijn huid, na haar idee was dit een goede afleiding van het hele gedoe van nog geen enkele seconden geleden, de juiste manier om haar onzekerheid weg te duwen en Xam te laten vergeten wat hij allemaal gezegd had.

Xam had niet eens de tijd om na te kunnen denken over wat er zo juist allemaal gezegd was en wat hij zelf allemaal gedaan had. De jongen was al wat traag van begrip als het om gevoelens ging en Elmira wist heel goed zijn hoofd op hol te laten slaan om de meest vreemde manieren. Het ene moment is ze heel onzeker en durft ze hem bijna niet aan te kijken en het andere moment hangt ze om zijn nek. Xam hield Elmira goed vast terwijl ze onhandig op zijn schoot ging zitten. Ze drukte haar lippen tegen die van hem en hij kuste haar terug. Het gevoel van haar zachte lippen zorgde er voor dat zijn hart een slag over sloeg. Elke keer weer wist zij hem van zijn stuk te brengen. Xam vond echt dat ze iets speciaals hadden maar nu werd het vreemd. Het voelde niet natuurlijk aan om haar ineens na zo'n gesprek zo te zoenen alsof er niets besproken was. Of misschien was Xam het vreemde ras jongens die heel lang over gevoelens zou willen praten.
Haar aanrakingen zorgde er voor dat Xam minder helder kon na denken over wat hij nu wilde doen. Hij wilde Elmira maar hij vond het ook niet gepast om de een of andere manier. Al hadden sommige lichaamsdelen van Xam allang besloten dat langer na denken niet meer nodig was.

Xam keek Elmira in haar ogen aan, de schittering in haar ogen, de verleiding die ze uitstraalde zorgde er alleen maar voor dat hij nog meer opgewonden raakte. Met een simpele beweging draaide hij hen om en pinde Elmira vast aan het met zijn handen. Hij kust haar lippen en haar wang en gleed met zijn tong naar haar hals waar hij vervolgens zachtjes in haar hals beet. Toch bleef er zo'n klein zeurderig stemmetje in zijn hoofd die zich maar af vroeg of dit het juiste was. Xam keek op naar Elmira.
"Weet je zeker dat je het nu wilt?" Vroeg hij op een speelse manier, maar met een ondertoon serieus genoeg dat Elmira wel moest begrijpen dat hij het uit bezorgdheid vroeg.

Zodra Xam terug reageerde op haar handeing voelde ze een rilling van genot over haar rug heen glijden, ze wou hem dat was eigelijlijk het enige wat ze in haar leven wou. Hem en niemand anders, maar het waren gevoelens die ze besloot te negeren. Die gevoelens hoorde niet thuis bij haar, het was nit dat ze echt liefde bij hem voelde, nee totaal niet. Dat gevoel kende ze niet, naast opwinding voelde ze ook vertrouwen. Ze vertrouwde hem, voelde zich thuis bij hem, maar dat waren gevoelens die ze besloot te negeren. Keer op keer deed ze als of ze de gevoelens niet voelde, en keer op keer lukte het haarr om ze te vergeten tot het moment dat ze weer opnieuw bij hem was, en zo ging het keer op keer wanneer ze hem weer tgen kwam. Elmira voelde hoe zijn lichaam op haar handelingen reageerde waar door er een kleine grijns rond haar lippen verscheen, ze hield van het gevoel dat haar gaf wanneer iemands lichaam op haar handelingen reageerde, want om heel eerlijk was het wat onmogelijk in haar ogen, ze was een monster een moordenaar, waarom zou ieand dan ook maar met haar het bed willen delen? Dat was een van de reddenen waarom ze niemand vertelde wat voor werk ze deed, om te voor komen dat mensen bij haar weg bleven, Ze jaagde op dieren en verkocht hun vlees en vacht, dat was wat ze vertelde als men vroeg wat ze voor werk deed en vaak geloofde ze haar ook nog.

Ze liet zijn lippen kort los en opende haar ogen om naar Xam te kijken, ze beet zacht op haar onderlip en voor ze het wist draaide hij hen om en lag ze tussen het matras en hem heen, toch wel een van haar favoriete plekjes om te zijn. Een kreun verliet zacht haar lippen toen ze zijn tong over haar hals heen voelde glijden om vervolgens zijn tanden zacht in haar huid te voelen bijten, weer kreunde ze zachtjes en voelde hoe haar lichaam alleen maar meer op hem reageerde, ze werd alleen maar meer opgewonden van hem, zodra zijn lippen haar huid los lieten opende ze haar ogen en keek ze hem aan. Langzaam knikte ze op zijn woorden terwijl ze de zoom van zijn shirt vast pakte en die langzaam omhoog trok, "weet jij zeker dat je dit wiltt?" vroeg ze zachtjes terwijl ze zijn shirt over zijn hoofd heen trok, daar bleef hij hangen rond zijn boven armen waar door ze zijn shirt los liet en weer naar hem keek. "Weet je zeker dat jij me wilt?" Ondanks dat ze tochh erg onzeker werd wist ze het te verbergen in haar stem, "Dat je dit wilt doen met mijn?"