The calm before the storm

Hoewel Tali niet geheel onbekend was in dit gebied, koos het jonge meisje er meestal niet voor om rond te dwalen. Zolang ze in de buurt van Myrefall kon blijven, was ze relatief veilig. Hoewel ze van haar vader had geleerd hoe ze dieren moest vellen, en een vuur moest maken waren het enkel de basis dingen waarmee ze het moest doen. Outsiders leefden soms samen in kleine en af en toe grotere groepen, die elkaar hielpen te overleven. Hoewel ze niet geheel een vreemdeling was in dit gebied, zeker niet nu ze op zoek was naar enkele planten die vooral in de buurt van het water groeide, was ze het haar ook niet bekend. Tali woonde bij een wat oudere man, een die de laatste tijd zwakker was geworden en waarvan ze vreesde dat het vast niet al te lang zou duren voordat hij het leven zou laten. Dan had ze niemand meer, niemand om haar te leren te overleven in het wild, met enkel de natuur als voorraadkast. Haar voetstappen waren voorzichtig geplaatst op de zachte ondergrond, dit om de dieren niet op te schrikken. Zelf was Tali geen formidabele jager, ze leefden vooral van bessen en andere planten die ze lieten groeien in het kleine wilde veld dat in de buurt van het houten hutje van Choovio, de oude man had vroeger ook in een van de Clans geleefd en vertelde altijd mooie verhalen over de oude tijden. De tijden waarin de stad nog niet bestond, hoewel Tali een behoorlijk neutrale blik droeg naar de inwoners van de grote stad, ze had dan ook weinig ervaring met hen en wat ze van hen wist, maakte haar voorzichtig genoeg om geen ruzie te zoeken met hen die sterker dan haar waren. Haar voorzichtige voetstappen hadden er voor gezorgd dat de kudde herten die hier leefden haar nauwelijks opmerkte. De grote majestueuze dieren hadden haar altijd geïntrigeerd. Haar beloftes aan Choovio vergetende, stapte het meisje voorzichtig dichterbij terwijl ze de rustige wateren van de mysterieuze beek benaderde. Hoewel haar voogd, als ze Choovio zo kon noemen, haar niet nadrukkelijk had gevraagd hier te zoeken naar de spullen die ze nodig hadden, was dit toch de plek waar ze vaak naar toe kwam. Gewoon al alleen om het feit dat de rust van deze plek, haar altijd liet ontspannen. Daarbij waren er natuurlijk wel jagers, vooral andere Outsiders die op het vlees van de herten uit waren, en af en toe de vachten maar die joegen niet op hun eigen soort. Een lichtharige jonge vrouw had zich op de oever bij de kreek gezeteld en was bezig met een wilgentak te bewerken. Het zacht schrapende geluid dat het waarschijnlijk zou maken, viel weg in het gefluit van vogels en dat van de hoeven van de herten die door het water plonsden. De ander was overduidelijk in diepe gedachten verzonken en nieuwsgierig maar tevens een tikkeltje verlegen bleef het meisje staan. Ze wou de ander niet laten schrikken en al helemaal niet de herten weg jagen, maar was toch echt op zoek naar wat paardenbloemen, als die nog te vinden waren. Hoewel ze meestal niet veel in voorraad nodig hadden, kon het nooit kwaad de hoeveelheid planten bij te houden en af en toe aan te vullen. Veel gebruikten ze met z'n tweetjes niet, af en toe kwam Tali wel thuis met een schram of twee, maar over het algemeen was ze een bijzonder gezond meisje. Met een zacht geluidje en een voorzichtige ongemakkelijke tik op de schouder van de lichtharige jonge vrouw, maakte Tali haar aanwezigheid bekend. Met haar onschuldige diepbruine ogen keek ze de vrouw aan waarna ze vragend naar de wilgentak wees. Nog geen woord was over haar lippen gekomen, ze sprak dan ook niet veel. Enkel met Choovio en af en toe als ze alleen was weerklonk haar stem door de natuur. Aangezien ze zich nauwelijks kon herinneren hoe het leven was in een grotere groep was ze ook enigszins vervreemd geraakt van andere mensen dan haar zogenaamde voogd. Hij had haar vaak genoeg op het hart gedrukt niet in de buurt van anderen te komen, zeker niet als het geen Outsiders waren, maar deze vrouw zag er niet uit als een van de bewoners van de stad, en dus geloofde ze zelf dat ze hoogst waarschijnlijk weinig te vrezen had. Tali's intelligente donkere blik gleed rustig langs de omgeving, voordat haar blik viel op een van de gele bloemen, toch stapte ze er nog niet meteen op af. Immers had Choovio haar geleerd nooit de rug te keren naar een ander en al helemaal niet als ze in bezit waren van een wapen. Tali keek nerveus naar het mes dat in de slanke hand van de vrouw lag voordat ze een stap terug zette. Misschien kon ze later wel terug komen om de gewenste planten te halen, ze konden voorlopig nog wel doorkomen met wat ze in het houten huisje hadden staan.

De nog onbekende vrouw met lichte haren, was ondanks het feit dat Tali haar voorzichtig had benaderd toch geschrokken. Het mes dat in een enkele seconde op het jonge meisje werd gericht deed haar geschrokken een stap terug zetten. Hoewel de vrouw er als een Outsider uit had gezien, kon ze natuurlijk ook nog van de stad afkomstig zijn geweest. Echter hadden stadsmensen toch geen wilgenhout nodig om te bewerken. Wat deed de vrouw er überhaupt mee? Haar blik gleed vluchtig langs de omgeving, maar de vrouw uit haar ogen verliezen deed ze niet. Haar onschuldige diepbruine ogen keken nogmaals naar het wapen en de geslepen wilgentak. Voordat haar blik op de blauwe ogen van de ander werd gericht."Oh, hallo." Begon de ander verward, de stem klonk alles behalve onaangenaam. Waarschijnlijk had ze haar hier niet verwacht en al zeker niet alleen. Het jonge meisje stak onschuldig een lege hand op, waarna ze onhandig en twijfelend naar de wilgentak wees. Tali had haar stem nog niet gevonden, daarbij sprak ze liever niet. Straks zou ze de ander nog beledigen en wie weet wat er dan zou gebeuren. Het luchtte haar overigens wel op dat het mes inmiddels was gezakt, en de vrouw haar niet aan had gevallen. "Ben je iemand kwijt?" Vervolgde de wat oudere persoon. Tali schudde haar hoofd, ze was niemand kwijt. Ze wist precies waar ze Choovio moest vinden, hij zorgde voor haar en bij hem was ze altijd veilig. Spreken deed ze echter nog niet, want ze wou haar niet vertellen waar ze leefde, met wie ze leefde. Want hoewel ze zelf geen slechte ervaringen had met de stadbewoners, waren de verhalen die om hen heen hingen alles behalve geruststellend. Verlegen als ze was, nam het meisje behoedzaam plaats, enkele meters van de vrouw vandaan, waarna ze met haar hand voorzichtig aan het gras van de oever plukte. "Wat doet u?" Bracht het meisje uiteindelijk stamelend uit, waarna ze geschrokken een slank handje voor haar mond sloeg. Ze had nog nooit een vreemde op die manier aangesproken en al helemaal niet als diegene ook nog een mes af ander wapen op zak had. Hoewel Tali van haar vader het een en ander had geleerd, was Choovio niet in staat geweest haar meer te leren. Dit omdat hij zelf al niet al te goed ter been was, het enige wat hij haar kon bieden was voedsel en een droog en warm onderdak. Haar bruine ogen gleden even ongemakkelijk naar de grond, ze had niets verkeerds bedoeld met haar woorden, maar wist dat ze verkeerd over konden komen. Meteen stond het meisje vluchtig op, waarmee ze een ritselend geluid maakte. De herten die nog hadden staan drinken aan de oevers schoten met een luid kabaal weg, de vogels stopten enkele seconden met fluiten, voordat de stilte weder keerde. Enkel het kabbelend geluid van het water was nu nog te horen. Angstvallig bleef het meisje staan, waarna ze de snelle hoefdieren na keek. Daar ging het prooi van de ander, niet dat ze niet zouden wederkeren, uiteindelijk hadden ze altijd het water nodig. Dat had Choovio haar verteld. "Sorry," mompelde het kind, onschuldig waarna ze haar handen beschermend om haar buik vouwde. Oeps.. Als dit was waarvan de andere Outsider moest leven, zou die vast niet al te blij met haar zijn.

Tali had een poosje de oplettende blik van de ander op zich gevoeld. Waarschijnlijk hield de lichtharige vrouw haar in de gaten, toch leek ze zich al snel weer te richten op de wilgentak die inmiddels zijn bast aan het verliezen was. Toch keek het meisje nauwelijks naar de vrouw, ze had haar niet geheel de rug toe gekeerd, zodat ze op tijd op kon springen mocht er wel een aanval komen vanuit haar kant, waarna ze rusteloos aan de grassprieten begon te plukken. De zachte groene sprietjes kriebelden en prikten in haar handpalmen, echter had ze daar geen last van. Het was een deel van de natuur, waar gras groeide, groeide meer. Zeker in de buurt van water en af en toe ook in de schaduw van de bomen. Overal waar de grond voeding bezat, de zon zichtbaar was en de planten hun wortels stevig in de aarde konden wroeten. De stilte was niet geheel ongemakkelijk, totdat Tali toch geïnteresseerd raakte in de wilgentak in de handen van de andere Outsider. Geschrokken van haar plotselinge vraag en haar vergeten manieren, stond het meisje op, met haar hand voor haar mond geslagen en grote ogen keek ze de ander aan. Helaas was zijzelf niet de enige die schrok, ook de herten leken van haar beweging te schrikken, dat een ritselend geluid had veroorzaakt en schoten er in een drafje vandoor. Net zoals Tali had gedaan, keek de vrouw de dieren beteuterd na. Hoewel het meisje zich al ongemakkelijk had gevoeld, was ze nu helemaal van slag. Straks zou ze boos worden, Choovio had haar nog zo gezegd uit de buurt te blijven van andere mensen. Immers konden ze nooit weten wie te vertrouwen was. Echter was ze nog maar een kind en zoals elk ander was ze nieuwsgierig naar haar omgeving, dit kon echter niet altijd goed uitpakken. Voorzichtig sloeg het meisje haar armen beschermend om haar middel heen terwijl ze de vrouw een onschuldige blik gunde en haar excuses ongemakkelijk aan bood."..Is alles oké? Heb je iets gezien?" Vroeg de vrouw enkel, waardoor Tali haar een verwarde blik gunde met haar donkerbruine ogen. Ze wreef even met haar slanke hand een paar wilde haren uit haar gezicht, waarna ze haar armen om weer steviger om haar middel vouwde."Nee, h-het spijt me," sprak het jonge meisje alleen terwijl ze schuldig naar de grond keek. "Opa Choo zei vanochtend dat ik niet met vreemde mag praten,"[/b] verklaarde ze, terwijl ze schuldbewust van de vrouw weg keek. Haar stem klonk onzeker, alsof ze liever niet sprak en lang had nagedacht over haar woorden. Tali hield niet zo van spreken, met spreken kwam beledigen en ze had de vrouw vast beledigd met haar slechte manieren. Ze mocht dan wel in het wild leven en daar opgegroeid zijn, maar dat betekende niet dat ze zich als een wild dier moest gedragen. Hoewel ze veel respect naar haar omgeving en de natuur droeg, kende ze ook de menselijke regels wel. Niet dat ze die altijd wist toe te passen, soms waren mensen zo verwarrend en daarbij was ze te jong om aan alle sociale normen te voldoen. Ik ben Tali," stelde het meisje zich uiteindelijk onhandig voor, terwijl ze op haar licht ingedeukte onderlip beet. Voorzichtig stapte het meisje dichterbij waarna ze wat dichter naast de vrouw plaats nam en haar knieën optrok. Zodat ze haar armen er wat beter om heen kon vouwen. In deze veilige houding durfde ze de vrouw dan ook eindelijk echt aan te kijken, haar zachtbruine ogen stonde intelligent en oplettend, zoals enkel de mensen hun ogen hadden staan als ze gewend waren in de natuur te leven. Met de natuur te leven, want hoewel ze wel een onderdak had, een hutje dat haar voogd had gemaakt. Hoewel ze hem altijd liefdevol opa noemde, was hij in werkelijkheid geen familie van haar. Hij had haar enkel als zevenjarige gevonden toen haar vader door een incident was overleden, hoewel haar moeder haar wel wat had geleerd over helende planten, was het te weinig geweest om haar vader te helpen. Choovio had haar toen in zijn huis gelaten, dat niet meer was dan een houten hutje ergens aan de rand van Myrefall en tussen de begroeiing van de omgeving verborgen.

Ongemakkelijk en verlegen had Tali uiteindelijk de ander verklaard dat ze niets had gezien. Er was ook niets te zien waarvan ze kon schrikken. Niets dat niet in de natuur hoorde. Ze bood haar excuses aan, normaal gesproken liet ze dieren niet schrikken, daarvoor had ze voldoende van haar opa geleerd. Hij had een groots respect voor de natuur en bracht het op zijn beurt weer over op Tali. Hoewel het meisje natuurlijk met haar leeftijd nog veel te leren had. "Het is oké, ze komen vroeg of laat wel weer terug. Wees de volgende keer maar iets voorzichtiger." De toon klonk niet zo warm en zacht zoals de zware stem van haar opa, maar zeker ook niet gemeen. De stem klonk neutraal terwijl ze sprak, waaruit Tali kon halen dat de ander niet boos op haar was, dit zorgde er natuurlijk weer voor dat het jonge meisje iets kon ontspannen. Terwijl ze de dieren natuurlijk niet expres had laten schrikken was niet iedereen er zo rustig mee om gegaan. Tali stelde zich voor zoals ze in haar opvoeding had geleerd waarna ze voorzichtig in de buurt van de ander plaats nam. Ze was lang niet zo eng meer. "Tali is een mooie naam." Antwoordde de nog naamloze vrouw oprecht. Tali knikte even met een zacht ongemakkelijk glimlachje op haar gezicht. Zelf was ze ook niet super sociaal, hoewel ze zeker niet asociaal was. "Ik ben Azra." Stelde ze voor, net zoals Tali gaf ze geen achternaam. Het was ook voor het jonge meisje voldoende, nu had ze tenminste een naam waarmee ze de ander aan kon spreken en was ze niet steeds de vrouw. "Azra?" Sprak het meisje op een twijfelende toon uit, terwijl ze haar best deed de naam goed uit te spreken en te herinneren. De ander focuste zich inmiddels weer op de wilgentak waarvan ze waarschijnlijk een boog zou maken. "Weet je opa dat je hier bent?" Vroeg Azra waarna Tali knikte. Hoewel de ander dat waarschijnlijk niet zou zien, nu ze over haar werk gebogen zat. "Ja, hij weet dat ik buiten ben." Dus hij wist niet exact waar ze was, maar hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze zichzelf niet in gevaar zou brengen. Immers was ze behoorlijk zelfstandig geworden nu hij slechter ter been was en waarschijnlijk zijn laatste seizoenen tegemoet ging. Wat ze daarna zou doen wist het meisje niet, ze hoopte gewoon dat hij nog erg lang zou leven, ondanks dat ze ergens diep van binnen wel wist dat dit niet het geval zou zijn.