kitchen raid

Na een uitgebreid bad te hebben genomen na het diner, had ze toch besloten nog iets te eten mee te nemen naar haar kamer voor ze daarin zou verdwijnen de rest van de avond. Door het kasteel liep altijd wel het een en ander personeel rond, vandaar dat ze haar badjas had omgeruild voor een pyjama. Met haar in een knot gebonden, natte haren liep ze een van de trappen af en maakte zich een weg naar de keuken. Wie ze daar tegenkwam was eigenlijk al niet eens meer een verrassing. "Jij bent hier zeker niet voor een salade." Merkte ze koeltjes op, knikkend richting de resten pudding een eindje verderop. Ze had het voorgaande gesprek nog net meegekregen. Zonder verder iets te zeggen nam ze plaats naast haar neef. "Soms vraag ik me af of de inhoud van jou maag niet gewoon een oneindige beerput is." Haar blik gleed van haar neef naar de chefs verderop, die alweer druk aan het werk waren na de orders van meneer. Ach, nu ze er toch was kon ze net zo goed een hapje mee eten. Had ze meteen een excuus. 'Quality time', noemde ze dat. "Maak er maar een dubbele portie van, alstublieft." Riep ze de chefs toe waarna ze de jongen een kleine grijns gaf. Als hij er toch 's avonds nog een gang achteraan plakte kon ze er net zo goed van meegenieten.

Baserend op zijn opmerkingen leek haar neefje het gezelschap niet erg te vinden. Gelukkig maar, nu had zij ook meteen een reden voor een midnight snack. Na zijn laatste opmerking rolde ze even met haar ogen. "Was dat maar het geval." Grapte ze hoofdschuddend terug. Iedereen in de familie was nogal lang, behalve zij. Normaal viel het nog wel mee gezien ze vrijwel altijd op hakken rondliep, maar nu het avond was had ze de naaldhakken ingeruild voor een paar warme pantoffels. Waarschijnlijk was haar moeder ook niet de langste geweest. Jammer dat ze net dat had moeten erven van de vrouw. "En misschien is het maar beter dat je geen konijn bent. Met jou als huisdier zou al je salaris op gaan aan voer." Iemand buiten het kasteel zou haar waarschijnlijk nooit op deze manier horen praten. Zo was ze enkel thuis, mocht ze in een goede bui zijn.
Ze richtte haar aandacht weer op de jongeman naast zich. Het eten zou nog wel even duren, dus kon ze maar beter even van het moment gebruik maken. Zo vaak had ze nou ook weer niet de tijd hem wat uitgebreider te kunnen spreken. "Nu we hier toch zitten kan ik maar net zo goed vragen hoe het leven van meneer is geweest de afgelopen tijd." Wachtend op een antwoord tikte ze met haar nagels op de tafel.

Terwijl ze de chef's in de gaten hield luisterde ze geïnteresseerd naar het verhaal over Fred's 'nieuwe project'. Ze wist inmiddels wel dat hij vaker aan dingen sleutelde, maar dat het uiteindelijk doorgroeide naar wapens die ze ook daadwerkelijk goed zouden kunnen gebruiken verbaasde haar soms nog. Zelf was ze niet heel veel met wapens bezig. Ze had de basis kennis om met een klein pistool overweg te kunnen in geval van nood, maar eigenlijk stopte het daar wel. Ze hoopte in ieder geval die kennis nooit te hoeven toepassen. "Klinkt goed." Antwoordde ze oprecht. "Je moet me maar eens wat van je projecten laten zien. Ik word inmiddels toch wel een beetje nieuwsgierig." Wapens lagen ver van hetgeen waar haar interesses ongeveer lagen, maar iets nieuws proberen kon nooit kwaad. Daarbij kon ze ook meteen wat tijd spenderen met haar neefje.
Het duurde niet lang meer voor er een bord voor hun neuzen verscheen met nog wat van de pudding die ze deze avond hadden gehad. Met een kleine glimlach bedankte ze de chef en begon vrijwel direct aan de pudding. Waarom die cravings opeens zo heftig waren was haar niet helemaal duidelijk. Misschien was het de tijd van de maand. In ieder geval was ze blij dat ze een kijkje was gaan nemen in de keuken voor ze in haar kamer was verdwenen voor de rest van de avond.

Het was wel duidelijk dat beide Winters genoten van wat er zojuist voor hun neus geschoven was. Ze mochten misschien dan wel veel vragen van de chef's, maar dankbare eters waren het zeker.  Het had even geduurd voor ze haar eetlust terug had na alle heftige gebeurtenissen die zich hadden plaatsgevonden buiten de stadsmuren en waar haar familie niets van wist. Gelukkig was deze inmiddels alweer terug, maar alles wat er was gebeurd bleef zo nu en dan nog rondspoken in haar hoofd. Misschien moest ze er ooit met iemand over praten, of juist niet. Vanuit haar ooghoek keek ze naar haar neefje die net als zij duidelijk genoot van zijn pudding. Hij was de laatste tijd zo enthousiast over de projecten waar hij mee bezig was, misschien moest ze hem hier maar niet mee lastig vallen.
Ze werd uit haar gedachten gehaald door zijn stem en glimlachte als antwoord. "Ik zal het in mijn achterhoofd houden." Na deze woorden nam ze haar laatste hap en schoof het bord van zich af. "Ik vond ons nachtelijke diner erg gezellig, maar ik denk dat het inmiddels al wel bedtijd is." Zei ze waarna ze opstond en haar stoel aanschoof. Terwijl ze richting de deur stapte zwaaide ze nog even kort naar hem om vervolgens te verdwijnen door de deuropening richting haar kamer. Ondanks ze de laatste tijd niet zo lekker in haar vel zat door alles wat er was gebeurd was ze dankbaar voor een familie een zoals deze. Ze had het veel slechter kunnen treffen.

- Leo is het topic uit!