Empty Halls

BAM. De blondine schrok wakker uit haar slaap van het luide geluid. Niet echt meer wetend of ze het nou in haar dromen had gehoord of dat het van ergens binnen het huis was geweest. Ze bleef rechtop in haar bed zitten, haar oren scherp, in de hoop dat ze een nieuw geluid hoorde, zodat ze zeker wist dat er iets gaande was. Maar het bleef muisstil. Ze ging terug languit liggen en sloot haar ogen, maar een frons verscheen op haar gezicht. Nee, ze kon niet meer slapen, wetende dat er misschien iemand in het huis rondliep. Helaas voor haar ging ze altijd uit van het ergste, waardoor ze besloot haar bed uit te stappen, snel iets aan te trekken - wat niet helemaal een volledige uitrustig was, maar goed. Zachtjes opende ze de deur van haar slaapkamer en stak ze haar hoofd naar buiten, om even naar links en naar rechts te kijken. Nee, er was niemand in de gang. Hmn. Ze stapte de kamer uit en pakte nog net een geweer dat op een kastje had gelegen in haar kamer. Voor het geval ze die nodig had, natuurlijk. Ze kon niet ongewapend gaan kijken of er iemand ongewenst in het kasteel was, natuurlijk. De blondine stapte voorzichtig door de gangen heen. Misschien.. misschien was ze wel gewoon paranoia en was er niks aan de hand.

Net toen ze van plan was om terug te keren naar haar slaapkamer, hoorde ze voetstappen achter zich. De vrouw draaide zich om en zag net een persoon de hoek om komen, instinctief rees ze het geweer omhoog en richtte ze het op de persoon. Haar helderblauwe ogen keken naar haar target, maar het bleek een bekende te zijn. Een Winter. Waarom zagen die haar altijd op haar slechtste momenten. Ze zuchtte en liet het geweer weer zakken. "Excuseer me, meneer Winter." Zei ze beleefd, ook al was de jongen enkele jaren jonger dan haar. Even haalde ze een wenkbrauw op, aangezien de jongen zich vrij ver begaf van zijn eigen slaapkamer. Waarom was hij eigenlijk nog wakker? Waarom liep hij door deze gangen op dit uur? "Wat doe jij nog in dit deel van het gebouw op dit uur, eigenlijk?" Vroeg ze. Hij was toch niet weer er tussenuit gesneakt, hé?

& Frederick Winter

Ze had niet verwacht een van de Winters in de zaal tegen te komen, ze had zich er immers helemaal op voorbereid dat het een buitenstaander was geweest, een indringer. Of misschien een lompe Chef of Guard, dat had ook gekund. Maar Frederick Winter? Nee, die had ze niet verwacht tegen te komen. Vandaar dat ze even verbaasd met haar ogen had geknipperd, vooral omdat hij niets meer dan een halflange short aan had. Damn. Ze kon het niet laten haar blik even over zijn lichaam te laten glijden, dat was een gewoonte. Er iets van zeggen deed ze niet, zelf had ze ook bijzonder weinig aan. Ze droeg immers een zwarte nachtjapon, omdat ze niet echt erbij had nagedacht haar kleding aan te trekken toen ze haar kamer had verlaten.
Ze kon het niet laten om te glimlachen bij de woorden van de jongen. Echt serieus kwam het er niet uit, door de grijns die volgde na zijn woorden. Al snel kwam de echte reden en kort trok ze een wenkbrauw op. Slaapwandelen? "You had me at sightseeing," zei ze zacht lachend, waarna haar blik iets serieuzer was. "En slaapwandelen? Hmn, dan mag ik aannemen dat jij die knal hebt veroorzaakt?" Ze schudde zacht met haar hoofd, was hij ergens tegen aangebotst soms? Even keek ze over haar schouder. "Je zou denken dat je de rest ook wakker hebt gemaakt, maar volgens mij ligt iedereen nog als een roosje te slapen." Dat was ergens best zorgwekkend. Wat als het wel iemand was geweest met slechte bedoelingen.

Hij leek er geen erg in te hebben dat Roxanne even haar ogen over zijn lichaam liet glijden, maar ergens begreep ze dat ook wel: hij had immers geen lichaam om zich voor te schamen en bovendien was hij opgegroeid in de Winter familie, waardoor er een grote kans was dat hij veel van zichzelf dacht. Ze haalde haar schouders wat op bij zijn woorden. 'You got me," zei ze, alsof hij haar zojuist betrapt had op sightseeing. Yeah sure, daarom liep ze hier in het midden van de nacht rond met een geweer. Om wat rond te kijken. Ze liet haar blik nog een tweede keer door de ballroom glijden. Het 's nachts zag de plek er alles behalve leuk uit. Het was er zo donker en zo kil.. zoals eigenlijk ook in het rest van het huis. Vooral het 's nachts merkte je de kilte van Winter's Mansion heel erg op. Hij had een kast omver gelopen, de blondine kon het niet laten om even te lachen. "Knap hoor, meestal wint de kast van de jongen." Grapte ze.

Bij zijn laatste woorden liet ze haar blik even op de deur glijden die openstond, waardoor ze de duistere, lege gang in kon kijken. "Ik geef ze geen ongelijk," zei ze, haar schouders weer wat ophalend. De gangen waren ijskoud en het was er zo kil dat je ieder moment verwachtte dat een geest de hoek om kwam gelopen of vanuit een duistere kamer tevoorschijn kwam. "Als ik deze niet had-" ze hief haar geweer even op, "dan had ik me mooi omgedraaid in mijn bed, hoor." Nee, dan had ze waarschijnlijk zelfs het kastje dat naast haar deur stond ervoor geschoven. Zonder geweer of enig wapen ging ze echt niet door deze enge gangen heen lopen.

Ze trok haar wenkbrauw iets op bij zijn woorden. Oh, een kast was geen partij voor een Winter? Diep van binnen durfde ze te wedden dat de jongen niet eens wist hoe hij een zwaard fatsoenlijk vast moest houden, maar dat ging ze natuurlijk niet luidop zeggen. "Vast en zeker." Sprak ze, niet helemaal onder de indruk. "Ik zou dat niet te hard zeggen, straks gaan ze nog samen werken." Ze sloeg haar armen over elkaar, aangezien de ballroom toch wel wat kouder was dan overdag - bovendien droeg ze een stuk minder op het moment dan dat ze overdag droeg, aangezien ze geen tijd had gehad zich fatsoenlijk om te kleden nadat ze het geluid had gehoord. Haar vuurwapen hield ze nog steeds in haar hand, gezien ze niet echt een plek had om die fatsoenlijk weg te stoppen.
Verbaasd keek ze de jongen weer aan bij zijn volgende woorden. Hij? Bang? Ha, laat haar niet lachen. Ze wist wel beter dan te denken dat een Winter bang was. Die hoefden geen angst te hebben, ze hadden immers een hoop man om hen heen die ervoor klaar stonden hen te beschermen.. sommigen zouden de Winters zelfs met hun leven beschermen. Of zij dat zou doen? Ze wist het nog niet zo zeer. "Oh ja natuurlijk," zei ze zakelijk, maar ze kon haar glimlach niet meer onderdrukken. "Want het is natuurlijk niet zo alsof er bij iedere deur een bewaker staat, wie weet wat er het 's nachts allemaal naar binnen kan glippen." Grapte ze. De Winters hadden genoeg bewaking om zich geen zorgen te maken om het 's nachts door het huis te lopen, ongewapend. Zij wisten dat niemand aan hen kon komen, zonder eerst door de ervaren en sterke wachters te komen. De meesten waren grote kerels waar je toch nog wel even twee keer over nadacht voordat je deze aanviel. Zij was een van de weinige vrouwen die hier rondliepen, maar dat deerde haar niet. Ze stond haar mannetje wel, dat had ze al meerdere keren bewezen tegenover de arrogantste mannen onder de bewakers. Ze draaide zich half naar de deur, half weg van Frederick en liet haar helderblauwe ogen weer op hem vallen, waarna ze een beweging richting de deur maakte. "Na u," zei ze en alhoewel de woorden meestal in een beleefde context behoorden, kwamen ze nogal nonchalant uit haar mond. Natuurlijk had hij geen escort nodig naar zijn kamer, maar ze moest toegeven dat ze hun - al dan wel korte - gesprek als fijn had ervaren, dus vond ze het niet erg hem even naar zijn kamer te brengen.

Ze glimlachte licht bij zijn woorden. Helaas kwam de dreiging wel van buitenaf, waren het maar kasten tegen wie ze moest vechten. Dan kon ze wat brandbare stoffen meenemen en een lucifer en dan was de ruzie over. Nee, helaas waren het meestal de outsiders die onrust stookten, al was het gelukkig nu al een tijdje rustig. Te rustig, voor haar gevoel. Ze vertrouwde de outsiders deels niet, maar ze kon ze deels ook wel gelijk geven voor hun haat tegenover de stad. Het was immers zo dat de stad veel slechte stoffen in de lucht uitstootte, waardoor het klimaat wellicht begon te veranderen en waardoor hun oogsten wel eens grandioos faalden. Outsiders leefden op hun oogsten, waar moesten ze immers anders van eten? Het was niet haar probleem tho, wat wel haar probleem was, was dat Outsiders de schuld van het bestaan van de stad zouden geven aan de Winters. En zij moest die mensen beschermen. Ze moest zichzelf inhouden niet met haar ogen te rollen bij de volgende woorden van Frederick. Ja, het zou vast een ramp zijn om hem kwijt te raken, voor zijn nichtjes, zijn ouders, wellicht. Een groot deel van de stad zou het waarschijnlijk niet eens erg vinden, want alhoewel men meestal hun ogen hadden gericht op de outsiders, was er waarschijnlijk een net zo groot gevaar onder de mensen in de stad: de working class en wellicht de lagere middle class, zij waren immers niet tevreden met hun leven. Niet iedereen.
"De stad zou er inderdaad onder leiden als jou iets overkwam." Besloot ze uiteindelijk maar te zeggen, al was dat nogal overdreven, vond ze zelf. Velen zouden waarschijnlijk niet eens iets voelen en dat wist de jongen zelf ook wel. Nadat hij de gang in was gestapt, volgde ze hem, haar helderblauwe ogen even naar links en naar rechts laten glijden, gewoon uit gewoonte. Hierna versnelde ze haar pas iets waardoor ze naast hem liep. Zijn vraag verbaasde haar en even bleef het aan haar kant stil. Hoe lang diende ze de Winters al? "Niet heel lang," besloot ze uiteindelijk te zeggen. "Als je de training erbij voegt, dan is het nu ondertussen al vier jaar. Ik ben pas ongeveer een jaar geleden tot volledige guard uitgeroepen." Haar stem klonk even iets minder vrolijk - bijna duister zelfs - bij de laatste zin die ze uitsprak. Ze had slechte herinneringen aan die tijden. Twee dagen daarna werd haar moeder immers dood gevonden op haar kamer en verdween haar vader zonder pardon, haar alleen achterlatend.

Rustig liet ze haar blik voor zich uit glijden, even diep inademend, om wat kalmer te worden. Ze voelde haar hart immers nog steeds tekeer gaan van de spanning die ze had gevoeld toen ze met haar geweer door de gangen heen liep. Ze wist natuurlijk wel dat het bijna onmogelijk was voor iemand om de gangen te betreden überhaupt - er stond immers veel bewaking voor de grootste deuren van het huis - maar er was nog steeds die kleine kans dat het iemand wel was gelukt. Er waren immers veel ramen en die konden natuurlijk niet allemaal bewaakt worden. Het harde geluid had dan ook kunnen zijn van een raam dat ingeslagen was, of iets in die trant. Gelukkig was het Frederick maar geweest, ze wist niet wat ze had gedaan als het een vijand was geweest. Waarschijnlijk diegene neergeschoten, van de schrik probably, maar wat als het er meer waren geweest? Ze had niet eens fatsoenlijke kleren aan en echt comfortabel was het nou ook weer niet om te vechten in je slaapkleding. Kort keek ze zijdelings naar jongeman, even een wenkbrauw ophalend bij zijn woorden. "Vast wel ja," sprak ze, waarna ze haar schouders ophaalde. "Maar maak je maar geen zorgen, je hebt een heel leger achter je staan, genoeg mensen om de slechterikken van je weg te slaan." Ze grijnsde kort. En ze mocht stiekem hopen dat als het erop aankwam hij ook een dolk bij zich had, zodat enige persoon die wel dichtbij kwam niet volledig een gevaar voor hem zou zijn. "Ik bedoel maar, ik ben goed met een geweer, maar je zou me moeten zien wat ik met een zwaard kan bereiken." Zei ze, licht grijnzend om de situatie wat te verlichten. Met een geweer schieten daar was ze inderdaad wel goed in, maar met een zwaard zwaaien was nog altijd haar specialiteit. Het was net dansen, maar dan iets gevaarlijker.
Ze richtte haar blik echter weer strak voor zich uit toen hij verder vroeg over de tijd dat ze tot Royal Guard vernoemd werd. Nee, ze was niet blij met die tijd, maar niet vanwege haar baan. Nee, ze was blij met haar baan! "Het ligt niet aan mijn baan, ik ben dolblij met mijn baan." Kwam er zonder enige twijfel uit, hij moest weten dat ze geen spijt had van haar baan en dit ook nooit gehad had, eigenlijk. "Ik weet niet of je het je kan herinneren.." en of hij er überhaupt ooit iets van gehoord, je wist niet wat men voor de Winters geheim hield. "Maar twee dagen nadat ik benoemd was tot Royal Guard hebben ze mijn moeder dood op haar kamer aangetroffen," ze keek ven zijdelings naar de jongen, om hem te peilen. "Ze was een kok voor jullie." Kwam er wat zachter uit, het deed haar pijn om over haar moeder te praten. Haar moeder had het niet verdiend om te sterven, niet om de manier waarop ze gestorven was. Dat besloot ze er echter niet bij te vermelden. Dat het moord was geweest. Die link kon hij vast zelf wel leggen.

Verbaasd liet ze haar blik even op de jongen vallen. Sparren? Wat? Met hem? Een Winter? Hij kon zwaardvechten? Een wenkbrauw werd kort opgetrokken, waarna de blondine zacht met haar hoofd schudde en lachtte. "Meneer Winter kan zwaardvechten, echt?" Ze wilde hem wel geloven, natuurlijk, maar dat deed ze niet helemaal. Menig persoon zei wel eens dat hij kon zwaardvechten, maar was uiteindelijk geen partij voor haar of iemand anders van de Guards. "De verassingen blijven maar komen." Ze bedoelde het niet verkeerd, maar hij was nou eenmaal niet opgegroeid in een plek zoals haar. Het was nooit noodzakelijk geweest voor hem om de kunsten van het zwaardvechten te leren. Zoals het voor haar nooit noodzakelijk was geweest om te leren hoe men zaken deed, waarvan ze overtuigd was dat de vader van Frederick daar wel een handje in had. "Moeten we zeker ooit eens doen, als je het natuurlijk aan kan om te verliezen van een vrouw." Zei ze lachend, waarna ze haar schouders ophaalde. Je had mannen.. die konden daar dus echt niet tegen. Het werd direct gezien als een deuk in je ego, maar waarom? Ze was net zo goed getraind om zwaard te vechten als de rest van de mannelijke Guards.
Toen het topic echter weer wat zwaarder werd, viel de blondine iets meer stil. Haar moeder was duidelijk een gevoelige snaar die hij geraakt had, maar dat betekende natuurlijk niet dat ze in huilen uit zou barsten. Ze was een aangename vrouw, volgens Frederick. Zacht knikte ze. "Dat was ze inderdaad.." sprak ze zacht. Ze was die dag niet één, maar twee van haar ouders kwijtgeraakt. Een glimlach krulde vervolgens echter weer rond haar lippen, toen ze zichzelf herinnerde aan een mooie herinnering. "Ze wilde eigenlijk dat een een chef werd hier, ze was het niet zo eens met mijn guard positie, want je weet wel, een vrouw als guard.." Ze grinnikte zacht en schudde met haar hoofd. "Maar ik zou waarschijnlijk het hele huis in de fik hebben gestoken, want koken.. nee, daar kan ik dus echt niks van." Lekker eten, ja, dat was geweldig. Maar zelf het eten klaarmaken? Nee, dat was niks voor haar. Ze had in haar kindertijd ooit eens pannenkoeken willen bakken. Nou, dat was thuis afgelopen met een pikzwarte pannenkoek en een lichtelijk verbrand aanrecht. Yeah. Dat ging ze dus niet meer doen.

Hij had haar verbaasd toen hij had gezegd dat hij kon zwaardvechten. Ze had niet verwacht dat een Winter ook maar een keer een wapen zoals een zwaard had opgetild. Ze hadden immers bijna altijd een guard aan hun zijde, dus echt noodzakelijk was het nou ook weer niet om met een zwaard te kunnen vechten. Al moest ze toegeven dat het een goed iets was. Hij zou anders defenseless zijn, zou er een aanval op hem gepleegd worden wanneer niemand anders in de buurt was om hem te helpen. En een dode Winter moesten ze niet hebben. Dat zou enkel en alleen zorgen voor problemen. Ze grinnikte zacht. "Dat is goed om te horen, iemand zoals jou zou niet geheel defenseless moeten zijn, zou er iets gebeuren waar een guard je niet uit kan helpen." Ze haalde haar schouders wat op. Hey, het was altijd handig als een Winter op zijn minst wist hoe hij zichzelf moest beschermen, totdat een guard erbij kwam, natuurlijk. Ze keek even zijdelings toen hij antwoorde op haar woorden. Dus hij kon ertegen als hij verloor van een vrouw? Goed. "Mooi zo, 'cause I'd totally beat your ass." Ze keek hem weer kort aan en trok even een van haar wenkbrauwen speels omhoog. I mean, come on, ze had genoeg trainingen gehad en ze had wel vaker gewonnen van een van de mannelijke guards - die er overigens niet allemaal tegen konden als ze verloren van een vrouw, by the way. Vrouwen werden nog niet helemaal geaccepteerd bij een groot deel van de mannelijke guards, helaas. Maar hey, zij en Alix stonden hun mannetje en ze zouden vast en zeker snel genoeg wat meer respect krijgen. Sowieso.

Gelukkig ging Frederick er niet veel verder op in over haar moeder en haar dood. Het was niet bepaald een onderwerp waar ze graag over wilde praten, namelijk. Ze was die dag namelijk beiden ouders verloren, al betwijfelde ze of de jongen dat wist. Haar vader was er vandoor gegaan. Misschien was hij weggerend, misschien was hij de moordenaar, misschien was hij wel zelf ook dood. Ze zou het waarschijnlijk nooit te weten komen, en dat 'niet-weten' dat brandde erger dan het feit dat ze wist dat haar moeder dood was. Ze schudde kort haar hoofd bij zijn woorden. "Nee, wees daar niet bang voor. Ik heb liever lekker eten dan verbrand eten." De koks van de mansion konden goed koken, daar zou ze niks aan willen veranderen.