Oh darling, lets be adventurers • Roxanne Keegan

Elmira draaide zich voor heel even om, ze had niet zo'n goed gevoel over de ancient ruins maar ze had geen keus ze had een opdracht gekregen en haar slachtoffer bevond zich helaas in de ancient ruins. Elmira haalde even diep adem en bidde tot de goden voor ze uiteindelijk haar zaklamp pakte en die aan deed. Het verbaasde haar soms wat er allemaal tussen de muren te vinden was, maar ondanks dat ze een diepe haat koesterde voor de mensen binnen de muren hadden ze echt de perfecte uitvindingen, ze gaf het niet vaak toe maar zodra ze ook maar de kans had ging ze naar de stad om dingen te kopen die haar konden helpen, zodra ze de zaklamp aan had gedaan scheen ze de ruins in en liep voorzichtig naar binnen terwijl ze haar zwaard stevig vast hield, ze moest haar route goed onthouden wou ze weer terug naar buiten willen, daar had ze dan ook het krijt voor om haar weg terug te kunnen vinden. Elmira zette zo nu en dan een streepje zodat ze terug kon lopen wanneer ze hier klaar was. Voor enkele seconden bleef ze stil staan terwijl ze haar licht op de muur richtte, ze bekeek de teksten die er op stonden probeerde het te lezen maar het was een ware mysterie over wat er nu echt stond. Elmira schudde haar hoofd, ze was hier voor andere zaken dan deze vreemde teksten. Ze moest een man vinden die ze moest vermoorden, Elmira liep verder de ruins in en schrok af en toe van een geluid die ze om haar heen hoorde, het was te luidruchtig hier. Waarom moest haar slachtoffer zich in vredesnaam hier verstoppen, of zij hem nou tegen kwam of niet het zou sowieso zijn dood worden hier als hij zich verdwaalde. Zodra ze een hoek om ging verscheen er een kleine glimlach rond haar lippen. "Eindelijk." fluisterde ze zacht, terwijl ze haar zaklamp uit deed. Het kampvuur zorgde voor genoeg licht, waar door ze haar beide handen kon gebruiken, voorzichtig liep ze verder terwijl ze het zwaard voor haar hield.

Met elke stap die ze zette ging haar gevoel meer bij meer uit. Borg ze haar menselijkheid op in een hoekje zodat ze op automatische piloot kwam te staan, dat was haar manier te doen wat ze moest doen, om haar werk zonder problemen uit te kunnen voeren, om te kunnen doden in koud bloed. Maar hoe dichterbij Elmira kwam hoe meer ze begon te twijfelen iets klopte niet, het gevoel was niet juist. En als er iets was wat Elmira had geleerd was dat ze haar gevoel moest volgen, maar gezien ze nu toch zo ver was had ze geen andere keus dan gewoon door te gaan, ze zou snel genoeg er achter komen wat er aan de hand was waarom ze zo'n vreemd gevoel had bij dit hele gebeuren. Maar hoe dan ook, ze had werk te doen geld te verdienen zodat zij verder kon leven, zodat ze een fatsoenlijk bed had om in te slapen een fatsoenlijk maaltijd om te nuttigen. Om even gewoon te kunnen leven voor enkele dagen, dat was het gene waar ze haar geld aan uit gaf naast alle spullen die ze tijd bij tijd kocht zodat ze makkelijker haar werk buiten de muren kon volbrengen om een makkelijker leven te kunnen leiden.

Elmira begon zich nu langzamerhand al af te vragen hoe lang ze dit soort leven vol kon houden, hoe lang ze dag in dag uit dit kon doen? Misschien moest ze eens gaan denken over hoe ze wou dat haar leven er uit zou gaan zien over twee of drie jaar, maar daar was nu geen tijd voor om over na te denken omdat ze andere dingen te doen had. Elmira ging tegen de muur staan terwijl ze voorzichtig om de hoek heen keek, het kampvuur was zichtbaar maar verder niemand. Uiteindelijk liep ze de hoek om terwijl ze het zwaard voor haar hield zodat ze het elk moment kon gebruiken, maar in plaats van de verwachtte man die ze moest doden was er iets alles behalve een man, een vrouw wel te verstaan. Kort beet ze op haar lip terwijl ze de vrouw onderzoekend aan keek, haar hoofd ging iets schuin waarna ze haar blik over de omgeving heen liet gaan. Uiteindelijk viel haar blik op het wapen aan de andere kant van de vrouw. "Laat dat!" Sprak ze waarschuwend terwijl ze langzaam naar het wapen toe liep waarna ze haar eigen wapen op borg en het hare op pakte. In plaats van het zwaard in de aantocht te houden zette ze de punt op de grond en leunde ze er op. "Jij bent geen man," sprak ze enkel uit terwijl haar blik weer over de vrouw ging waarna ze de vrouw in de ogen aan keek. "Jij bent zeker geen man," Elmira hield haar hoofd wat schuin en zuchtte diep. "Verdomme!"

"Nee, ik ben zeker geen man." Elmira rolde met haar ogen en had de neiging om een uitspraak te maken maar ze besloot het binnen haar te houden, het voor haar zelf te houden. Terwijl de blondine tegen de muur aan begon te leunen, bewoog ze de zwaard zo dat hij uiteindelijk in beide handen lag, ze bekeek hem uitgebreid terwijl ze luisterde naar de woorden van de vrouw, een vraag die te verwachten was maar waar ze geen eerlijk antwoord op ging geven, ze zou nooit iemand vertellen naar wie ze zocht of wat ze deed. "Jou niet." Waren haar enigste woorden, waarna ze kort even op keek om vervolgens weer terug te kijken naar het zwaard. "Je bent wel erg ver van huis." Sprak ze uiteindelijk waarna ze de zwaard naar de vrouw toe gooide, ze was niet zo'n iemand die wapens van andere af pakte. "Weet je wel dat je vooral hier niet moet zijn?" Vroeg ze haar terwijl ze de vrouw kort even aan keek, "de meeste die hier naar binnen komen, komen ook niet meer naar buiten." Waarschuwde ze de vrouw waarna ze haar hand op haar dolk legde en langzaam naar voren stapte terwijl ze haar andere hand boven het vuur bracht. "Moet je niet binnen de muren zijn?" Een kleine grijns verscheen rond haar lippen, wellicht kon dit nog leuk worden. Zacht beet ze op haar lip waarna ze weer terug om heen keek, "Hoe dan ook ik moet weer verder, ik heb dingen te doen," na die woorden pakte ze haar krijt weer en zette ze een kleine streep op de muur, waarna ze van de vrouw weg begon te lopen terwijl ze haar zaklamp weer pakte en aan deed.

"Sorry, ik geloof niet in spookverhalen." Dat was niet het gene wat ze bedoelde, Elmira doelde op het doolhof dat deze ruïnes waren, zij zelf had niet voor niks krijt mee om haar weg terug te kunnen vinden wanneer haar doel hier bereikt was, ze zuchtte dan ook waarna ze antwoord gaf. "Dat is niet wat ik bedoel," reageerde ze uiteindelijk terwijl ze haar nagels bestudeerde, misschien werd het eens tijd dat ze weer eens een lange bad zou gaan nemen, dit zou mogelijk zijn eenmaal ze haar werk hier gedaan had de man had gedood om daarna het geld te krijgen. "Maar als je hier doelloos rond wilt lopen, ga vooral je gang ik hou je toch niet tegen." bekende ze heel eerlijk, want dat was ook het gene wat ze echt meende, ze gaf eigenlijk weinig om mensen, laat staan dat mensen om haar gaven. Zo zag haar leven er uit, zo was ze het gewoon. Elmira bekeek de vrouw uitgebreid voor dat ze echt antwoord gaf op haar woorden, "ten eerste ben je dan heel verkeerd gereisd en ten tweede, waar is je handel?" merkte ze op terwijl haar blik uiteindelijk in de blauwe ogen van de vrouw viel. "Je hebt niks bij je, tenzij je je wapens wilt verhandelen en buiten is er ook niks toen ik aan kwam," ze had de omgeving goed door zocht voor ze naar binnen was gegaan, en ze had niks gevonden wat er op leek dat van deze vrouw kon zijn om te verhandelen. Elmira besloot echter geen moeite meer te doen en haar aandacht te richten op de man die ze moest vinden, maar voor ze ook maar echt weg kon lopen begon de blondine al weer te spreken waar door Elmira bleef staan, ze draaide haar hoofd wat naar links zodat ze net naar de vrouw kon kijken. "Wacht, misschien als je de man beschrijft, kan ik je helpen?" Een zucht verliet haar lippen terwijl ze haar hand op haar zwaard liet rusten. "Ik dacht dat ik net al duidelijk was," haar stem klonk harder dan ze eerder had geklonken. "Ik heb geen hulp nodig, Elmira stond op het punt om verder weg te lopen, maar al snel begreep ze het. Hierom draaide ze zich volledig om en scheen ze met haar lamp in het gezicht van de vrouw. "Is prinsesje misschien een beetje bang?" een grijns verscheen rond haar lippen terwijl ze de vrouw vragend aan keek. "Durf je hier niet alleen te zitten, nu je weet dat er nog iemand in de ruïnes zitten?" Elmira had eigenlijk geen tijd voor dit soort dingen maar ze kon het niet laten.

"Is die zaklamp echt nodig?" Een lach vulde de omgeving, weerkaatste zich van de muren om hen heen, het was haar lach iets wat ze eigenlijk altijd alleen deed om mensen belachelijk te maken. Ze was niet zo heel goed in lachen om grappige dingen, misschien kwam het omdat Elmira weinig wat grappig's mee maakte in haar leven. De enige die haar wel eens kon laten lachen was Xam, maar aan hem wou ze nu even niet denken. "Ja die zaklamp is echt nodig." Sprak ze uit waarna ze hem van haar gezicht weg hield, het was zo leuk om mensen te irriteren en aan de klank in de stem van de blondine was het ook aardig goed gelukt besefte ze. "En nee, ik durf hier perfect alleen te zitten, omdat ik weet dat de meneer die je zoekt hier niet langer rondloopt." Elmira snoof bij het horen van de woorden van de vrouw, ze geloofde er helemaal niks van en dat was ook duidelijk aan haar hele houding te zien, deze blondine wist niet eens over wat voor man zij het over had gehad, hoe hij er uit zacht en waar hij zich in deze ruines zou moeten bevinden, dat laatste wist zij zelf ook niet maar ze was er toch zeker van dat hij zich hier bevond omdat ze zelf er voor had gezorgd dat de man naar hier was gekomen.

"Oh, maar dat wist jij natuurlijk nog niet, of wel? Hij is gevlucht, schat, je zit hier verkeerd." Een simpele glimlach verscheen rond haar lippen, waarna ze voor enkele seconden op haar onderlip beet. "O popje, als hij volgens jou al weg is dan kan ik je met een gerust had hier achter laten." zonder nog iets te zeggen begon ze weer te stappen, dit keer besloot ze de jonge dame te negeren mocht ze haar weer tegen proberen te houden. Want ze geloofde totaal niet dat zij de man gezien had, de blondine had haar immers gevraagd hoe de man er uit zag, alles wees er op in Elmira haar ogen dat de jonge vrouw gelogen had. Daar naast moest ze het gewoon zeker weten, ze zou niet zomaar naar een of andere mooie vreemde luisteren die enkel en alleen maar wat zei. Terwijl Elmira in gedachten was zette ze weer een streepje terwijl ze een hoek om sloeg, ze scheen met haar lamp over de muren heen op zoek naar aanwijzingen maar ze kon nog helemaal niks vinden. Toch zette ze haar twijfels aan de kant en ging ze gewoon door waar ze voor gekomen was.

In haar gedachten ging ze na hoe de man er uit ging terwijl ze steeds verder liep, dit was een standaard produce om te voorkomen dat ze de verkeerde van het leven beroofde, iets wat haar al bijna was over komen. En omdat te voorkomen, bleef ze de persoon in haar hoofd te herhalen, tot nu toe had het haar geholpen dus zou ze het op deze manier blijven doen. Geschrokken bleef Elmira staan toen ze een wat vreemde geluid hoorde, voor enkele seconden bleef ze stil staan waarna ze begon te lopen, in het begin eerst heel langzaam waarna Elmira haar benen toch sneller dwong te lopen tot dat ze uiteindelijk rende, het besef kwam iets later dat het de echo was geweest van een geweerschot, en dat kon maar een ding betekenen in haar hoofd. De man die ze zocht had waarschijnlijk de blondine gevonden, een ander idee was niet mogelijk in haar hoofd. Niet heel veel later had ze de weg terug gevonden door middel van de strepen die ze had gezet, Elmira zag hoe een man de blondine tegen de muur aan drukte, ze had gelijk gehad.

De man die ze moest hebben stond in haar blik veld, zo snel ze kon pakte ze haar dolk en gooide die naar de man toe, zoals verwacht kwam die in zijn been terecht. Een schreeuw was zijn reactie, waarna Elmira haar zwaard pakte en gooide haar zaklamp op de grond om daarna op de man af te rennen, rende op de man af, ze moest en zou een einde maken aan zijn leven, voor dat ze dan man ook maar echt had kunnen bereiken had hij zich omgedraaid en viel haar aan. Elmira weerde de man af en sloeg toe met het zwaard, dit richter echter enkel en alleen een kleine snee bij de man aan waarna het zijn eigen zwaard pakte. Ook dit nog, de man had meer kracht in zich dan ze eigenlijk had verwacht, maar om heel eerlijk te zijn stond het haar wel aan om iemand te hebben die tegen werkte, die tegenstand bood en er een eerlijk gevecht van maakte, maar hij moest hoe dan ook dood omdat zijn vrouw die wou.

De man bleek vreemd te zijn gegaan, wat de vrouw blijkbaar goed uit kwam dus had ze Elmira in gehuurd om een einde te maken aan haar man. Elmira vond het iets overdreven maar dit was nu eenmaal haar werk, ze had weer geld nodig om van te kunnen leven. Ze was toe aan een wat beter leven dan ze de afgelopen weken had gehad, terwijl Elmira in gedachten was maakte ze een mis stap en een woede kwam in haar op bij het moment dat ze het mentaal door haar huid voelde gaan. Dat had hij beter niet kunnen doen, een woede kreet was te horen terwijl ze de zwaard op hem in sloeg hier mee zijn zij raakte, Elmira trok haar zwaard terug en trapte tegen de knie van de been van de man waar door hij op de grond terecht kwam. Elmira stapte op de man af schopte de zwaard die hij op de grond had laten vallen, en hief haar eigen zwaard op. "*Yu gonplei ste odon" Sprak ze uit terwijl het haar bedoeling was om een einde te maken aan zijn leven, maar precies op dat moment leek de man nog te veel leven over te hebben en belande ze niet veel later op de grond.

Dit was wel een slechte dag voor haar, Elmira probeerde op te staan maar de man dook meteen op haar af waar door ze terug op de grond viel, het leek wel als of al het lucht uit haar longen geduwd werd op het moment dat het gewicht van de man op haar kwam. Haar armen werden vast gepakt en boven haar hoofd gehouden. "Wie heeft je gestuurd!" ze voelde de spetters speeksel op haar gezicht vallen terwijl de man al schreeuwend sprak, ze was niet doof. Wat dacht de man wel niet, een kleine grijns verscheen rond haar lippen. "Je geliefde." fluisterde ze zacht terwijl ze haar hoofd omhoog bracht en hard tegen de hoofd van de man stootte, het was aan hem om in de korte periode dat hij nog leefde er achter te komen wie van de twee zij bedoelde. Maar eerst moet ik mezelf bevrijden voor ik zijn leven ook maar kan beëindigen.