I wander and wonder {Roxanne}

Op een bankje onder een boom had de blonde vrouw zich kort even neergezet, om haar ogen te sluiten en even diep in en uit te ademen. Ze had een lange nacht achter de rug, voornamelijk omdat ze een nachtdienst had gehad. In plaats van direct naar bed te gaan na de dienst, had ze besloten om nog even een wandeling te maken door de tuinen en nog even wat tot rust te komen. Ze hield er niet van om te lang in Winter's Mansion te zijn. Het was daar koud en kil en ze had soms toch wel even de heerlijke, warme gloed van de zon nodig. Roxanne opende haar ogen weer en keek even kalm door de tuinen heen. Het was vandaag niet bijzonder druk, gewoon zoals normaal. Er liepen een paar mensen rond, sommigen van hen maakten waarschijnlijk nog even een korte wandeling door het park om vervolgens naar werk te gaan, anderen waren wellicht al klaar met hun werk. Ze besloot dat het tijd was om terug te keren naar de mansion, misschien zelfs iets van slaap te nemen. Zachtjes duwde ze zich omhoog van de bank, waarna ze langs het rechte kiezelpad langzaam richting de uitgang liep. Doordat ze er met haar hoofd niet echt bij was, keerde ze een hoek om waarvan de andere kant van het pad niet zichtbaar was, omdat die werd geblokkeerd door een heg. Net op dat moment was er eenzelfde persoon die haar waarschijnlijk niet had zien aankomen, en aangezien ze vrij snel liep, knalde ze tegen deze man op. "Verdomme," mompelde ze, terwijl ze kort een stap terug zette om wat afstand tussen haar en de man te maken, waarna haar helderblauwe ogen zich in de kijkers van de man haakten.

Nadat ze een flinke stap achteruit had gezet, had ze even kort de tijd genomen om de man voor haar te bekijken. Hij had blonde krullen, stoppeltjes en blauwe ogen. Hij moest iets ouder dan haar zijn, een paar jaar. Ze glimlachte naar hem toen hij vroeg hoe het ging, al was het een zeer zuinige glimlach. "Ik kan wel tegen een stootje," sprak ze vriendelijk, waarna ze haar blik op de boeken liet vallen die op de grond lagen. Die waren vast uit zijn tas gevallen. Een boek lag naast haar voeten, waardoor ze deze maar uit beleefdheid opraapte. Ze kon het niet laten haar helderblauwe kijkers op de titel te richten. "Oh.." kwam er zacht uit, waarna ze kort fronste. "Dit boek las ik vroeger altijd toen ik jong was.." zei ze, haar glimlach werd weliswaar een beetje breder. Ze had niet gedacht de titel ooit nog tegen te komen, niet nadat haar vaders huis was ontruimd. Ze stak het boek uit naar de man, om het terug te geven. Het zag er naar uit dat het boek vaak gelezen werd. "Uw zoon of dochter zal er vast veel plezier in hebben om het te lezen?" Zei ze, zacht lachend, aangezien de boeken duidelijk gebruikt waren door kinderen. De boeken zagen er qua kwaliteit immers niet zo geweldig uit als de boeken die zij had gehad in haar jeugd. Die waren zo goed als nieuw geweest.

Ze gaf het boek weer terug aan zijn eigenaar, terwijl ze met een lichte glimlach toekeek hoe hij de boeken weer terug in zijn tas stak. Herinneringen aan vroeger gaven haar altijd een warm ondergevoel in haar buik. Mooie tijden waren dat geweest. Tijden in haar vaders winkel, terwijl ze onderhandelde met de mensen over de prijs, wetende dat ze niet eens iets mocht verkopen van haar vader - maar dat had het kleine meisje er niet van weerhouden, natuurlijk, om het niet te doen. Haar vader was dan altijd semi-boos, maar hij kon nooit lang boos blijven op zijn kleine meid, toch? Ze fronste even, meer vanwege haar gedachten dan wat de man had gezegd. Zijn woorden kwamen pas later aan. Over dat hij geen kinderen had, maar de kinderen in het weeshuis leerde lezen. Voor later.
Haar frons verdween en ze glimlachte naar hem. "Dat is een mooi doel." Zei ze, wensend dat ze hem kon helpen. "Die kinderen verdienen beter dan waar ze meestal terecht komen.." Zachtjes knikte ze. De meeste wezen kwamen helaas meestal terecht in de working class, sommigen daarvan hadden nog succes en kwamen terecht in de middle class. Upper class was nooit weggelegd voor die arme kinderen. Maarja, wat kon zij er aan doen? Vrij weinig. Ze liet haar blik op de man vallen en stak haar hand naar hem uit, waarna ze zich voorstelde: "Roxanne Keegan, is de naam." Een charmante glimlach sierde haar lippen terwijl ze hem met haar helderblauwe ogen aankeek. Wie was hij?

Julien Xavier. Ze knikte bij zijn naam, die haar nergens echt bekend voorkwam. Ze had hem nog nooit eerder gezien en al helemaal niet met hem gesproken. Ze glimlachte lichtjes bij zijn naam en schudde zijn hand, waarna ze haar blik even door de tuinen liet glijden en even diep inademde. "Wat een prachtige plek hier, niet waar?" Ze vond het helemaal heerlijk hier rond te lopen. Het bracht haar rust. De manier waarop de tuin in elkaar gezet was, was vrij ordelijk, wat een rustige sfeer over de tuin heen riep. Bovendien kwamen de meeste mensen hier voor rust en kwam je dus niet vaak gillende kinderen tegen of hangjongeren die keihard aan het kletsen waren. Ze liet haar blik echter weer nieuwsgierig op de man vallen toen hij zei dat hij barman was in een kleine pub. Dat had ze dus echt niet achter hem gezocht. Ze had eerder gedacht dat hij in een bibliotheek was, of een leraar was van een kinderschool, of iets in die trant. Maar goed, ieder zijn ding, niet waar? "Oh echt?" Zei ze dan ook verrast, waarna ze licht glimlachte. "Welke? Misschien kom ik wel eens langs voor een drankje." Ze hield ergens wel van kleine pubs, omdat het zo.. klein en vaak zo gezellig was daar. Je zou denken dat ze liever thuis haar dure wijn dronk, maar Winters Mansion was nou niet bepaald een plek voor gezelligheid, als je het haar zou vragen. "Oh, ik heb misschien nog wel een paar boeken ergens liggen die u kan gebruiken? Voor de kinderen?" Ze fronste even kort, terwijl ze de blonde man aankeek. Die kinderen verdienden inderdaad beter en ze moest toch wat om haar eigen reputatie te verbeteren onder de doodnormale man van Ashmore. Als Royal Guard had ze direct zo'n.. dramatische titel waar veel druk op lag.