half light

van **Frederick Winter** wo jun 07, 2017 8:10 pm

Het was vroeg. Echt verschrikkelijk vroeg. Wat deed een jongeman als Frederick Winter dan op de main square, you ask? Well, heel simpel. Hij had zijn bed nog niet gezien. Eerder die nacht had hij het geniale idee gekregen om Winter Mansion uit te sluipen en de stad in te gaan. Niet het beste idee ooit, maar hé, eenmaal hij zijn zinnen op iets had gezet.. Momenteel begon hij de milde vermoeidheid wel te voelen, maar hij had nog lang geen zin om terug te keren. Misschien moest hij wel voor het daglicht binnenglippen, maar aangezien het nu al klaarder werd, zat dat er niet meer in. Eigenlijk had hij nog een beter idee. Hij wist dat Vic hier in de buurt woonde. Eens zien of zij al wakker was.

Toen hij bij haar deur arriveerde, hoorde hij ineens het gekletter van vallende iets en een heleboel gevloek. Verbaasd stapte hij weer achteruit, iets naar links, om zo een bakkerij in te kijken. “Wake & Bake Bakery”, wist het uithangbord hem te vertellen. Nieuwsgierig stapte hij naar binnen, wat aangekondigd werd door een bel. ”Eh, hallo?” Riep hij doorheen de lege ruimte. De persoon die het lawaai had veroorzaakt, zat vast ergens achterin, maar hij kende toch wel iets van beleefdheidsnormen. Zomaar nog verder binnendringen zou net iets te rude zijn.

&Robin

van **Robin Aherne** wo jun 07, 2017 9:44 pm

Hon Hon Baguette

Waarom was elke ochtend 4 uur een ding. 4 uur was zo verschrikkelijk vroeg. Veel en véél te vroeg. Met veel moeite kroop Robin haar heerlijke, warme bedje uit. Wat deed dit toch elke ochtend weer veel pijn. Maar iemand moest toch het brood op tafel brengen toch? Ja, pun intended. Robin gniffelde even bij zichzelf en schuifelde daarna met tegenzin richting haar kast. De eerste de beste broek en sweater die ze kon vinden deed ze vluchtig aan, waarna ze een kam door haar haar heen haalde en haar gezicht waste. Een staart weigerde ze in te doen, al had ze soms wel medelijden met de mensen die hierdoor haar in hun brood zouden aantreffen. Nog half slapend rolde ze de wenteltrap af waardoor ze in haar bakkerij terecht kwam. Haar schort hing over de trapleuning, die ze dus automatisch netjes aan deed. Vol tegen zin, het was natuurlijk veel te vroeg, begon ze met het verzamelen van de ingrediënten om aan de eerste lading brooden en zoetigheden te beginnen.

Alles liep op rolletjes en Robin wilde net beginnen aan de eerste lading croissants, toen ze vet onhandig met haar elleboog de glazen mengkom met het deeg erin van de tafel stootte. In 100 stukjes, nee misschien wel 200, lag de mengkom met inhoud nu dus op de grond. Ochtenden waren sowieso al niet haar ding, maar dit maakte het er niet beter op. Terwijl ze er een heleboel scheldwoorden uitgooide, probeerde ze nog wanhopig de stukken glas uit het deeg te halen. Maar tevergeefs. Ding dong.. Robins humeur ging door dat kut belletje van kwaad tot erger. Ten eerste had ze dus gisteravond de deur niet op slot gedaan, ten tweede.. Wie haalde het in zijn hoofd om om 5 uur 's ochtends haar winkel te betreden? Waren ze wel helemaal lekker? Ze hoorde en hallo door haar zaak echoën, waarop haar reactie een eerder prachtig gebakken stokbrood door de winkel heen te gooien was. In haar ene hand nam ze een pollepel, het geen wat het dichtstbij een wapen kwam wat binnen hand bereik was, en in de andere hand nam ze een nog niet gebakken croissant. Met een blik wat kon doden stapte ze de voorkant van de winkel binnen. Ze zag een jongeman in nette kleren bij de deur staan. Haar reactie hierop was, je kan het zeker al raden, een croissant die met de snelheid van het licht naar zijn hoofd gegooid werd. "Ben jij wel helemaal 100? Het is 5 uur 's ochtends." Schreeuwde ze, terwijl ze dreigend met de pollepel omhoog zijn kant op liep. Al was een pollepel natuurlijk niet héél dreigend. "Wie denk je wel niet dat je bent? Kan je niet lezen? Ik ga om 7 uur 's ochtends open."

BY MITZI

van **Frederick Winter** wo jun 07, 2017 10:37 pm

Frederick had over een heleboel dingen toch wel een basiskennis. Helaas was brood bakken niet één van die zaken. Hoorde het er bij om met schalen te gooien en heel erg te vloeken? Vast wel. Anders zouden die geluiden niet uit die bakkerij komen, of wel? Eigenlijk moest hij gewoon op onderzoek uitgaan. Het was erg vroeg in de ochtend, kans was groot dat Vic nog niet eens wakker was. Of dat ze niet zo blij zijn als ze hem voor haar deur aan trof op dit uur. Hij wilde niet riskeren een slipper tegen zijn hoofd aan te krijgen, een praktijk die hij haar wel eens had zien gebruiken op de leden van het circus die keer op keer faalden in het uitvoeren van de oefeningen die ze hen liet doen.

Dus liep hij de bakkerij maar binnen, te laat beseffend dat ook hier zijn aristocratische aangezicht niet veilig was voor rondvliegende objecten. Nog net kon hij voorkomen dat het ding tegen zijn hoofd aan vloog door het op te vangen. Een reflex aangeleerd toen hij nog geobsedeerd was met het heen en weer gooien van een bal met zijn vader. Met het stokbrood in zijn handen keek hij verbaasd hoe en blondine de zaak in kwam gestormd en zo meteen weer iets naar hem toe slingerde. Deze keer raakte het hem wel, waarbij het plakkerige goedje uiteen spette tegen zijn schouder.

"Ben jij wel helemaal 100? Het is 5 uur 's ochtends." Schreeuwde ze hem toe. Met de pollepel geheven stormde ze op hem af. "Wie denk je wel niet dat je bent? Kan je niet lezen? Ik ga om 7 uur 's ochtends open." Blafte ze vervolgens. Frederick, die alweer de ernst van de situatie niet kon inschatten, kruiste zijn stokbrood met haar pollepel. ”En garde”, Greens hij zijn typische charmante grijnsje. ”Ten eerste tho, ik ben Frederick Winter”, Stelde hij toen zichzelf voor. ”En ten tweede, ja, ik kan wel degelijk lezen”, Grinnikte hij er achteraan. ”Ik hoorde lawaai en ik dacht ik check het even”, Zei hij toen schouderophalend. Hé, alleen maar goeie intenties hoor.

van Gesponsorde inhoud