Black metals

De zweetdruppels volgden hun eigen willekeurige kronkelende weg over zijn voorhoofd—ontstaan door de hitte van het vuur waarmee Fronar zich omringde, en de verrichte inspanning. Door de rook die vrijkwam van het vuur waren er hier en daar willekeurige zwarte vegen ontstaan op zijn gezicht, die hij enigszins een keer had proberen weg te vegen waardoor ze alleen maar erger waren geworden. Hij liet een diepe zucht ontsnappen toen hij het al gloeiende zwaard nogmaals in het vuur stak om het vervormen van het zwaard gemakkelijker te kunnen induceren, waarbij hij met een blaasbalg op het vuur blies om deze te stimuleren. Na enige tijd plaatste hij het verwarmde stuk van het zwaard op het aambeeld om het recht te slaan waarbij de vonken als vuurwerk er vanaf spatte tegen zijn leren bescherming aan. Toen de vorm van het zwaard na enige malen opnieuw te hebben beslagen was het in de goede vorm en stopte Fronar het in een koud bad om het afkoelen te bevorderen en te voorkomen dat het ijzer weer in een ongewenste vorm zou buigen. Een luid sissend geluid en een walm van stoom was het resultaat waardoor hij zijn ogen tot spleetjes kneep zodat een groot gedeelte van het warme stoom niet vol in zijn ogen terecht kwam. Hij liet vervolgens het einde van het zwaard los toen het grotendeels afgekoeld was en ging op zoek naar zijn slijpgereedschap dat hij ergens in een van de kastjes had bewaard, maar kon zich niet zo snel herinneren in welke ook al weer.

Met een zucht hurkte Fronar zodat hij makkelijker bij de onderste kastjes kon komen. Ergens had hij gehoopt dat hij het had opgeborgen in een van de bovenste zodat hij niet hoefde te bukken, maar helaas. Net toen hij het desbetreffende kastje wilde opentrekken -in de hoop dat dat het slijpgereedschap lag- hoorde hij zijn achternaam door zijn werkplaats heen galmen. Shit, hoe laat was het wel niet als iemand al de wapens kwam ophalen? Hij kon zo snel de stem niet plaatsen bij een naam, namen onthouden was niet zijn sterkste kant. Direct kwam hij overeind zonder uit te kijken wat er boven zich bevond waardoor hij als resultaat zijn hoofd stootte tegen het openstaande kastdeurtje dat hij vergeten was dicht te doen. “Fuck,” vloekte hij geïrriteerd tegen zichzelf aangezien hij constant vergat die deurtjes dicht te doen en zichzelf er elke keer weer tegen stootte. Hij wreef even over zijn hoofd met zijn hand om de pijn te verzachten. “Ja, ik ben er!” antwoordde hij terwijl hij in de richting van het geluid liep. Toen hij door de doorgang liep ontmoette zijn bruine ogen een paar blauwgrijze; het was Alix Carve. Snel blikte hij op de klok om te checken hoe laat het was. “Alixandra Carve,” begroette hij haar met een knikje, voor de zekerheid haar hele naam gebruikend omdat ze tot de Upper Class behoorde. “Je-, eh, u komt voor wapens?” vroeg hij. “Is het op bestelling? Ik loop een beetje uit namelijk,” legde hij uit aan haar met een licht schuldige blik in zijn ogen. “Gewoon uitzoeken kan sowieso wel,” vervolgde hij terwijl hij een hand in zijn nek hield en der aankeek. Hij wist zeker dat het meisje jonger was dan hij, maar desondanks had hij alsnog gezag voor haar.

Met een ietwat moeilijke blik op zijn gelaat keek hij haar aan in de hoop dat ze niet boos was dat hij uitliep. Hij had namelijk hiervoor wat incidenten gehad met klanten die kwaad werden omdat hij hun bestelling niet precies op tijd afhad, wat enigszins begrijpelijk was, maar hij was ook maar een mens. Soms boog het metaal simpelweg niet lekker mee of kreeg hij het vuur niet heet genoeg waardoor het allemaal iets langer duurde, maar enkele klanten konden dat blijkbaar niet begrijpen. Voor hen was hij klaarblijkelijk net een robot van vlees en bloed. Tot zijn opluchting kwam de vrouwelijke Royal Guard niet geïrriteerd of kwaad over wat scheelde. "Ik ben hier voor de bestelling van de Royal Guards en heb verder niet echt iets bij om zelf wat uit te kunnen zoeken," antwoordde het zilverharige meisje op zijn vraag. Uit zijn hoofd wist hij dat hij met de desbetreffende bestelling bijna klaar was, als hij zijn slijpgereedschap wist te vinden. Hij moest nog het zwaard slijpen waarmee hij net mee bezig was geweest en nog één of twee handvatten bevestigen, voor de rest was hij zo goed als klaar. "Maar neem de tijd maar, ik moet vandaag verder toch niets doen en ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar hoe dat gaat. En ehm... laat het 'u' en m'n volledige naam alsjeblieft achterwege." vervolgde Alix nadat ze haar lederen tas op de grond had gedropt. Kijken hoe hij aan het werk was? Nog nooit had hij meegemaakt dat iemand van een hogere klasse wilde zien hoe het proces van een stukje staal naar zwaard er aan toe ging. Normaal gezien waren het alleen apprentices die met hun ogen elk beweginkje dat hij maakte bestudeerde en dan ook oprechte interesse toonde in de kunst van de smederij. Niet dat Fronar klaagde dat ze wilde blijven kijken, wat gezelschap om de lange dagen iets korter te laten lijken was altijd welkom. Ze had immers ook de stad in kunnen gaan en der overvloed aan geld uitgeven aan weelderigheden, of wat Upper Classers dan ook zoal doen in hun vrije tijd.

“Oh, ja hoor, je mag kijken als je dat oprecht wilt?” zei hij, onbewust op een vragende toon omdat hij het niet aan het zien komen. Zijn ogen scande zijn werkplaats, op zoek naar een stoel of iets dergelijks. Hij twijfelde er niet aan dat der benen der niet zouden kunnen houden, maar een gelegenheid om te zitten bieden was wel zo netjes. Uiteindelijk vielen zijn ogen op een krukje die verstopt stond in de hoek onder een berg gereedschap, hij had het meer in gebruik genomen als een tafel. Fronar liep er naartoe en haalde de spullen eraf waardoor er een wolk van stof op walmde en hem aan het hoesten bracht. Hij rookte niet, maar het zou hem niets verbazen als zijn longen er net zo slecht aan toe waren als die van een dagelijkse roker door het rook dat vrijkwam bij het verhitten van het metaal en het feit dat hij de tijd niet had om alles spik en span te houden. Hij stofte de kruk vlug af met zijn hand terwijl hij naar haar toe liep en het object in der buurt neerzette waar het aangenaam was om te zitten. “Een kruk, kan je op zitten,” zei hij droog, stating the obvious. Hij had wel vaker de neigingen om wat droog uit de hoek te komen, of dit gewaardeerd werd lag aan de desbetreffende persoon. “Ik ben bijna klaar met de bestelling, ik ga er vanuit dat het niet lang meer zal duren,” zei hij met een knikje en liep terug naar de kastjes waar hij zonet zijn hoofd tegen had gestoten. Hij had het slijpgereedschap achterin het middelste onderste kastje zien liggen gelukkig wat hem een hele rooftocht scheelde. Nadat hij door zijn knieën was gezakt pakte hij het uit het kastje en stootte ditmaal zijn hoofd niet bij het opstaan en liep terug naar de plek waar het allemaal gebeurde. Hij legde het gereedschap neer op de werkbank en wilde zonder na te denken het zwaard pakken wat hij zonet in het water had gelegd om het af te laten koelen. Geschrokken door de hitte die het zwaard nog afgaf trok hij zijn hand met een pijnlijk gezicht terug waarna hij deze even heen en weer wapperde. “Fuck” zei hij er wederom gefrustreerd bij. Fronar was niet het best in analytisch denken: het was hem al eens eerder overkomen, maar hij bleef dezelfde fout keer op keer maken. Zijn intuïtie hielp hem daar ook niet bepaald bij. “Even wachten tot het afgekoeld is,” zei hij terwijl hij naar het zwaard keek. Het was niet gloeiend meer, maar nog wel heet genoeg om je aan te kunnen bezeren. Daarnaast beschikte hij niet over stromend koud water, dus moest hij het doen met een al opgewarmd teiltje water dat hij vanochtend had gehaald; noch beschikte hij over de mogelijkheid om zijn hand even onder de koude kraan te doen. “Ben je niet jong voor een Royal Guard?” vroeg hij uiteindelijk aan der om de tijd te doden. “En kijken ze niet op je neer omdat je.. ja eh… simpelweg geen man bent?” vervolgde hij. Hij wilde der niet een soort van beledigen, Fronar was oprecht nieuwsgierig omdat hij niet veel hoorde over hoe het er allemaal precies aan toe ging in de Upper Class. Over de Middle Class hoorde hij nog wel eens wat omdat zijn ouders daar tot behoorde, maar over de Upper Class zelden. Tenzij het nieuwtjes waren die net zo goed in een krant hadden kunnen staan, maar echt iets weten over het daadwerkelijke leven? Nee zo ver ging zijn kennis niet.

Fronar keek naar de huid op zijn handen die rood begon te kleuren door de aanraking met het hete ijzer van het zwaard dat hij zonet domweg had vastgepakt met zijn blote handen. De concentratie viel even weg en hij lette meteen niet meer op. Toen Alix antwoord gaf op beide vragen die hij gesteld had keek hij op van zijn hand en knikte begrijpelijk op der antwoord. Ze was immers nog jong, dus het was logisch dat ze nog niet het gevaarlijkere werk mocht doen. Vervolgens ging ze verder over haar positie als vrouw bij de Royal Guards. Hij had al verwacht dat niet iedereen het evenveel apprecieerde dat een vrouw zich aansloot bij de Royal Guards. “Het scheelt al dat je je überhaupt erbij kan aansluiten, vroeger was dat wel anders,” zei hij met een waterige glimlach. “Denk dat de meeste die er tegen zijn gewoon bang zijn te verliezen van een 17-jarig meisje in een oefengevecht of iets dergelijks,” zei hij geamuseerd. Hoogstwaarschijnlijk waren die mannen en/of jongens gewoon bang om hun ‘mannelijkheid’ te verliezen wat hun ego zou schaden. “En als het niet gaat volgens plan kan je wel bij mij komen werken hoor,” grapte hij terwijl hij het zwaard nu zonder zijn handen te verbranden uit het water haalde. Het was nog redelijk warm waardoor de gevoelige huid op zijn handen lichtelijk brandde, maar het was te doen en hij had geen tijd om nog veel langer te wachten; tijd is geld. “Je krijgt door te kijken al een crashcourse binnen, en hoppa je kan zo instromen,” grinnikte hij lichtjes terwijl hij het ijzeren gevaarte op de werkbank neerlegde en zijn slijpgereedschap erbij pakte. Natuurlijk maakte hij overduidelijk een grapje, hij had al moeite met genoeg geld verdienen om zichzelf fatsoenlijk te kunnen onderhouden—laat staan dat hij nog iemand van een heel inkomen kon voorzien. Hij neuriede zachtjes een random deuntje dat hij ooit een keer op straat had gehoord terwijl hij het zwaard handmatig begon te slijpen tot het vlijmscherp was. Het was een lang proces doordat hij het met de hand moest doen, maar doordat hij het al talloze keren had gedaan ging het redelijk snel—zover het snel kon gaan. Fronar was wel perfectionistisch, dus hij zou er voor zorgen dat de scherpte precies goed was. “Hoe laat moet je uiterlijk terug zijn?” vroeg hij na een tijdje om in te schatten of hij moest opschieten of op zijn normale tempo de bestelling kon afronden.

"Ik denk niet dat, dat goed zou komen hoor," grinnikte hij zilverharige meisje terwijl hijzelf begonnen was met het ijzer van het zwaard te slijpen tot de gewenste scherpte, zodat je dat heerlijke geluid zou horen als je het uit zijn hoes zou halen of iets dergelijks. "Je mag het proberen hoor, kan je zien of het je ligt," zei hij met een licht geamuseerde ondertoon. Als ze daadwerkelijk ermee akkoord ging dan liet hij haar echter niet op dit zwaard kloten, omdat hij er niet van uitging dat ze een geboren natuurtalent was natuurlijk. Daarnaast was deze ook voor de bestelling voor de Royal Guards -waar ze voor kwam- en die moest vandaag nog af. Nee, hij had vast achter in zijn werkplaats nog wel een stuk ijzer wat ze voor de grap zou kunnen rechtslaan als ze de uitdaging zou aandurven.
Terwijl hij neuriënd doorging met het bewerken van het zwaard had hij haar ondertussen gevraagd hoe laat ze uiterlijk terug moest zijn met de zwaarden om te checken hoe erg hij moest opschieten. "Geen tijd gegeven en niets anders voor me geplant, ik heb serieus de hele dag." antwoordde ze met een zucht, er niet bepaald blij over klinkend. Ze zou hoogstwaarschijnlijk wel collega's hebben die het heerlijk zouden vinden als ze geen tijdslimiet hadden, dan zouden ze zelfs nog wat kunnen doen wat eigenlijk niet te bedoeling was. Zij kwam in tegenstelling over als een aardig ambitieuze meid, of het kwam gewoon door het feit dat ze zulke klusjes -zoals ze net al had gezegd- 'saai' vond en er het liefst zo snel mogelijk van af wilde zijn. “Heb je altijd zo weinig taken dan? Of wachten ze gewoon met je doodgooien met werk tot je achttien bent zodat je het ‘echte werk’ kan gaan doen?” vroeg hij. In de verstreken tijd was hij nog niet gestopt met het slijpen van het zwaard waardoor er toch al een semischerp randje aan begon te zitten. Als het scherp genoeg was hoefde alleen nog het handvat erop en dan was het klaar om er iemand mee af te slachten, indien nodig.

Hij haalde zijn schouders op toen ze grinnikte dat ze maar niet zijn materiaal en/of spullen zou gaan verpesten als ze dat uit zou proberen. Hij snapte wel dat ze het niet wilde wagen; waarschijnlijk zou hijzelf ook bang zijn geweest om iets te mollen van iemand die niet een al te groot inkomen had—stel dat ze posities omgedraaid waren. Terwijl hij verder ging met het slijpen van het zwaard vroeg hij haar of ze altijd zo weinig taken kreeg. Ondertussen was zijn voorhoofd al weer redelijk klam geworden omdat hij niet het beste slijpgereedschap had dat er bestond, waardoor hijzelf extra inspanning moest tonen om het zwaard toch vlijmscherp te kunnen krijgen. Hij keek der zo nu en dan aan toen ze vertelde over der vroege training en dat dit karweitje het enigste was wat nog op der to do lijst stond, om te laten zien dat hij naar haar luisterde. Hij spotte de licht gefrustreerde/teleurgestelde toon in haar stem waardoor hij zacht grinnikte. “Nog een jaartje wachten en dan mag je aan de bak, ambitieuzeling,” grapte hij lichtjes en dacht dat ze echt wel potentie had voor het werk dat ze dan zou krijgen, al was het alleen al wegens haar wilskracht. Het was een tijdje stil waarin alleen het geluid van het metaal dat protesteerde tegen het slijpen te horen was, niet bepaald muziek in de oren. "Maar ben jij dan eigenlijk niet nieuwsgierig naar hoe jouw zwaarden werken?" verbrak Alix uiteindelijk de stilte waardoor Fronar opkeek met een lichtvragende blik in zijn ogen. Bedoelde ze hoe ze in de praktijk gebruikt werden, als in gevechten en dergelijke? “Je bedoelt in praktijk, met gevechten en dergelijke?” vroeg hij voor de zekerheid terwijl hij ondertussen het slijpen even had stopgezet. Hij moest toegeven dat hij daar stiekem wel nieuwsgierig naar was en kon niet ontkennen dat hij zoiets wel eens had proberen na te bootsen in zijn werkplaats. Als hij zeker was dat niemand keek en dat de kans dat iemand binnen zou komen voor een bestelling of iets dergelijks minimaal was probeerde hij wel eens wat met de zwaarden die nog bot waren, hij was niet de handigste wat betreft nieuwe dingen uitproberen. Verder dan een paar zwaaien was hij echter nooit gekomen, maar kon zich wel voorstellen dat de Guards zich machtig konden voelen met zulke zwaarden in hun bezit. “Ik heb wel eens wat uitgeprobeerd in m’n eentje in m’n werkplaats, maar niet dat het ergens op leek though,” lachte hij zacht terwijl hij zijn hoofd schudde, terugdenkend aan zijn pogingen waarvan hij wist dat ze mislukt waren, maar toch plezier in had toen hij ze uitvoerden.

Een tevreden grijs verscheen op het gezicht van het zilverharige meisje toen hij vertelde over zijn mislukte pogingen met de zwaarden. Hij keek toe hoe ze de leren tas die naast haar stond omhoog hield en er vervolgens twee zwaarden uithaalde. Zijn getrainde oog zag meteen dat ze bot waren waardoor hij ervanuit ging dat hij die ook nog even snel moest slijpen. "Nou een smid moet toch ook wel weten hoe hij zich moet verdedigen in case of emergency?" zei ze nog voordat hij moest vragen of hij ze gelijk even moest slijpen voor der. Oh, daar doelde ze dus op. Hij grinnikte kort, een enthousiaste nieuwsgierig twinkeling in zijn ogen aanwezig. “Mag je dat wel dan? Iemand die niet van de Royal Guards is wat technieken aanleren, ook al ben ik een smid?” vroeg hij aangezien hij toch wel zijn twijfels had of het mocht. Naar zijn gevoel was de Royal Guards toch enigszins een soort ‘geheime dienst’ zodat er geen informatie zou worden gelekt aan vijanden, als die namelijk van alle technieken zou afweten was het foute boel. “Ik moet ze zo ook nog wel even scherp maken, of niet?” vroeg hij toch maar terwijl zijn bruine ogen op de botte randen van het zwaard rustte. Niet dat hij het erg vond dat ze op het moment bot waren, hij had liever geen zwaard tegenover zich dat hem zonder moeite zou piercen—en hij ging er vanuit dat dat insgelijks was.