all work and no play never made me lose it

Er waren maar heel weinig momenten waarop Fred echt geïrriteerd was. Vandaag was er zo’n moment aangebroken. Hij was weer eens bezig met een projectje, waarvoor hij een onderdeel nodig had dat simpelweg niet leek te bestaan. Hij was al vijftig winkeltjes afgelopen op zoek naar een switch mechanisme, maar van de goeie grootte. En daar zat de moeilijkheid. De onderdelen die hij had gevonden, waren ofwel te groot, ofwel te klein. En hij kon niet echt zijn metalen case, waar het onderdeel in moest, aanpassen. Het moest echt die grootte zijn of het zou niet meer werken. Bijna had hij het opgegeven, toen een metaalwerker hem richting een technicus had gestuurd die hem misschien wel verder kon helpen.

Frederick was aangekomen bij haar workshop, en klopte op de deur. "Hij is open!" Werd er geroepen. Hij trok even zijn wenkbrauw op naar zijn bodyguard, maar besloot die dan toch maar buiten te laten. Met een gebaar van zijn hand gebood hij hem bij de deur te gaan staan, terwijl hij die open duwde en naar binnen ging. Nieuwsgierig keek hij om zich heen, en zag uiteindelijk de persoon die hij aan het zoeken was.. Hopelijk. Hij kon het niet met zekerheid zeggen door het lasmasker dat op haar gezicht stond. ”Eh, hoi, Freya Lupin?” Vroeg hij daarom maar, om geen awkward situaties te creëeren.

Zonder royal guard de mansion verlaten was echt verboden van zijn vader. Vooral met de stijging in criminele activiteiten van de laatste tijd. Bendes maakten alles onveilig, en hoewel er af en toe wel eens één werd opgepakt, ze maakten zichzelf er niet populairder mee. Echt vaak werd hij niet herkend, maar toch, het was veiliger zo. Al vond hij dat hij zo eigenlijk gewoon nog meer aandacht trok. Maar George was niet om te praten en zo liep hij nog steeds met die guard rond. Hij was wel zo slim om hem niet mee te nemen naar binnen. Hij was hier om zaken te doen, niet om mensen te intimideren.

De identiteit van de jongedame werd al snel door haarzelf bevestigd. Ze zette haar lasmasker omhoog en onthulde zo haar nogal knappe gezicht. "De enige echte." Zei ze er bij, waarna ze het masker volledig af zette. "Wat kan ik voor je doen?" Vroeg ze vervolgens. Frederick ging haastig door zijn zakken en trok er het papiertje uit, dat hij eerder al 100x had moeten tonen. ”Well, ik werk aan een transmitter en ik heb dit nodig”, Hij stak het papiertje uit. ”Maar met een diameter van 5 in het midden en 14 langs de buitenkant”, Vervolgde hij, waarna hij haar afwachtend aan keek. Hopelijk had zij het onderdeel liggen. Anders moest hij het misschien zelf maken van scratch, maar daar was hij niet zo heel erg goed in.

Als Freya dit onderdeel niet voor hem kon fixen, dan wist hij echt niet waar hij het anders vandaan moest halen. Hij wilde dat zijn project alleen maar uit de beste materialen bestond, en het zelf maken zou echt van de kwaliteit afnemen. Hij was een uitvinder, geen smid. Misschien kon hij nog naar een smid gaan om het onderdeel te produceren, maar die zou sowieso niet het inzicht hebben dat Freya zou hebben in zaken zoals deze. ”Luister, ehm..." Begon ze, en hij zag hoe ze vragend naar hem keek. ”Frederick”, Hielp hij haar, zich nu pas realiserend dat hij zich nog niet had voorgesteld. Oeps. "Op zich heb ik er hier altijd wel van liggen, alleen niet van dat formaat. Dus wat ik voor je kan is of ik maak het zelf, of, als het heel urgent is..." Begon ze. De woorden die hij al zo vaak had gehoord in alle andere shops vandaag.

De mechanic liep naar een kast, trok een lade open en nam er na enkele tellen zoeken een oude walkie talkie uit. ”…ik haal hem hier uit. Punt is dat deze van een andere klant is, maar ik denk dat niemand verbaasd zou zijn als ik hem zou vertellen dat dit ding niet meer te maken valt." Stelde ze nog voor. Frederick wreef even nadenkend door zijn haar. ”Ehm..” Begon hij. ”Het is wel urgent, in de zin van, zonder dat onderdeel kan ik zelf niet verder”, Legde hij uit. ”Maar langs de andere kant wil ik alleen het beste materiaal, dus een onderdeel uit zo’n oude walkie talkie lijkt me niet echt geschikt”, Vervolgde hij. Hij keek haar vervolgens weer aan. ”Dus, hoe snel kan je het klaar krijgen?” Vroeg hij dan maar. Misschien, als hij met wat hoge bedragen gooide, kon ze het nog sneller af krijgen, ghehe.

Eigenlijk was de ene optie niet eens een optie. Wat hem achterliet met maar één keuze, en dat was haar het materiaal zelf laten maken. Op zich vond hij het niet erg, alleen zat er voor hem wel haast achter. Hij wilde niet nog wekenlang wachten voor hij verder kon met zijn projectje. Het was een van zijn weinige bezig houdingen, dus als hij niet kon knutselen, ging hij zich snel vervelen. En dan werd hij irritant, zeker bij Alison. Misschien kon hij wat rondhangen met Rafael, maar die had ook werk te doen. En als hij niet oplette, werd hij helemaal aangekleed als een wandelende kapstok, en dat kon na een tijdje ook weer beginnen vervelen. Zomaar model staan voor de jonge ontwerper was wel fun, maar alleen als Alison ook mee ging.

All thoughts aside, vroeg hij hoe lang het ongeveer zou duren. "Oké, Frederick, voor het materiaal dat je zoekt moet ik eerst morgen iemand opzoeken om dat te halen. Dan heb ik ook nog andere klussen liggen, dus ik denk... vijf dagen?" Zei ze. Kijk, daar kon hij wel wat mee. De jongen keek wat moeilijk, al was dat gewoon toneel. ”Vijf dagen?” Herhaalde hij, teleurgesteld. Alweer toneel. ”Kijk ik snap dat sommige mensen misschien meer betalen maar”, Hij zuchtte even, alsof de beslissing heel erg moeilijk was. Geheim: dat was hij niet. ”Wat is je duurste klusje eigenlijk?” Vroeg hij toen, alsof hij het heel onschuldig vroeg. Ze kon nu ook wel gokken waar hij hier mee heen wilde, en een belachelijk hoog bedrag noemen, maar geld was voor hem echt geen issue.

Vijf dagen. Vijf volledige dagen waar hij sowieso elke minuut, elke seconde, zou zitten tellen tot die vijf dagen om waren. Normaal was hij best een rustig en geduldig persoon. Maar na de stress en irritatie van vandaag kon hij echt geen vijf dagen meer wachten. Hij wilde zo snel mogelijk dat project af hebben, zodat hij weer aan een nieuw kon beginnen. Want zo hield hij zichzelf bezig en gelukkig. Dat, en met eten, natuurlijk. Dus hij probeerde maar eens te kijken of ze misschien omgekocht kon worden. Geld was namelijk voor hem geen probleem. Zijn pa zou het vast ook niet erg vinden. Hij was veel aangenamer gezelschap als hij op tijd en stond een projectje kon afmaken of een bak pudding naar binnen kon schuiven.

"Het verschilt nog al... Maar ik denk dat m'n duurste rond de 800 ligt." Zei ze, waarop hij knikte. "Ik kan het eerder afhebben, maar dat moet dan wel gecompenseerd worden, snap je?" Vroeg ze. Bijna keek hij verbaasd op. Zag ze hem dan aan als iemand die niks snapte van hoe dit allemaal werkte? Maar hij hield zich in. ”Snap ik ja”, Zei hij langzaam, waarna hij nog een keer zijn hand door zijn haren woelde. ”Wat als.. Ik jou nu 800 geef, contant, en nog eens 800 als je het overmorgen af hebt?” Stelde hij voor. Afwachtend -en ook best nieuwsgierig naar haar reactie- keek hij haar vervolgens weer aan.

De bedragen die hij in het rond gooide, waren niet klein. Voor hem wel, maar hij kon zich voorstellen dat het bedragen waren die voor haar toch niet alledaags waren. Sowieso zou ze die dus wel accepteren. Anders deed hij er gewoon een schepje bovenop. Al kon hij nu ook niet meer te hard omhoog gaan, anders zou niemand hem ooit nog serieus nemen. Dan zou iedereen van die belachelijk hoge prijzen beginnen eisen en dan was de lol er voor hem ook af. Hij wilde zijn projectjes wel afwerken, maar het was nu ook niet de bedoeling dat hij als een of andere weldoener alle kleine zaakjes ging sponsoren met het geld van zijn vader.

"Sure. Yeah. Dat moet lukken. Alleen zoals ik al zei, ik moet het materiaal nog halen. En ik kan niet garanderen dat hij zo... Klantvriendelijk is als ik." Zei Freya uiteindelijk. Hij knikte begrijpend. ”Well, als het helpt, zeg maar dat je voor Frederick Winter werkt en dat het dringend is”, Begon hij. Ondertussen haalde hij een dikke pak opgerolde geldbriefjes uit zijn zakken. Hij trok de elastiek los en telde haar beloofde 800 uit. Die legde hij op een stapeltje op haar werktafel. Vervolgens telde hij nog eens 400. ”En anders geef je hem dit”, Greens hij. Ze kon die extra 400 net zo goed zelf houden, het maakte hem niks uit, zolang hij zijn dierbare project maar kon afwerken..

Natuurlijk had hij kunnen voorspellen dat zijn naam een indruk op haar zou nalaten. Maar ergens gebruikte hij die ook. Hij hoopte dat zij diezelfde indruk zou gebruiken om haar mannetje even omver te blazen. Normaal was hij altijd heel casual over zijn naam en afkomst, maar niet als het op zijn hobby aan kwam. Dan durfde hij wel eens aan die touwtjes te trekken. Hij glimlachte enkel lichtelijk geamuseerd toen hij de verwarde uitdrukking zag, waarna hij het geld dat hij net had geteld op de werktafel legde. De extra 400 gooide hij nadien op het stapeltje, met de instructie dat ze die ook wel mocht gebruiken als het aan kwam op het verzekeren van zijn materiaal.

"Deal." Ging ze akkoord, nadat ze het geld in haar zak had gestoken. Hij deed hetzelfde met de overige biljetten, die hij weer opgerold had en met het elastiekje bij elkaar had gebonden. Het was ook maar dat hij wist dat hij altijd een bodyguard bij zich had, dat hij met deze hoge bedragen op straat durfde te lopen. "Dus dan zie ik je morgenochtend weer?" Vroeg ze, terwijl ze haar hand uit stak. Hij pakte d'r hand aan en schudde die kort maar krachtig. "Je ziet me morgenochtend", Bevestigde hij. Vervolgens draaide hij zich om en liep richting de deur, waar zijn bodyguard meteen aan zijn zeide kwam toen hij de straat op liep. Vanavond zou hij wel eens kijken wat Alison zoal liep uit te spoken, want dat had hij ook al een tijdje niet meer gedaan en well, nu had hij alle tijd om samen met zijn nichtje wat te chillen.