and my heart will come alive

Jaspar was al de gehele tijd bezig in de kelder van de loods. Aan een van zijn art works, die ene waarvoor hij had moeten leren lezen. Vernieuwend zou het zeker niet werken, het was namelijk een piece dat al bij het interieur paste dat hij in de shop zelf had. Een soort van ijzeren skull die hij misschien nog ging bewerken met graffiti later, maar dat moest hij nog even bekijken. Kortom was de jongen druk in de weer met het aan elkaar lassen van metalen pijpen, kleine stukken en grote stukken en het begon al aardig op weg te raken. Dat allemaal dankzij Freya die er voor had gezorgd dat hij dit kon, het was nog niet optimaal wat het moest zijn maar daar zou hij later wel naar kijken. Momenteel was er al het frame en dat was een van de zaken die wel cruciaal waren.  

Natuurlijk door al het werk beneden was hij de tijd compleet uit het oog vergeten. Iets wat hem wel vaker overkwam. Natuurlijk wist hij dat hij vandaag maar een afspraak had, en dat was niemand minder dan Sylas. Nadat hij uit een lichte frustratie een van de pijpen tegen de muur aan had gegooid en deze nog net kon uitwijken hoorde hij schel de stem van iemand boven. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. En zo doemde het tot hem dat hij hier al veel te lang aan het sukkelen was. Jaspar trok de sweater weer terug over zijn hoofd en haastte zich meteen naar boven. ‘Sorry man, ik was bezig in de kelder.’ Sprak hij op een verontschuldigende toon waarop hij hem begroette met een brede glimlach. ‘Zeg het eens, wat mag het voor je zijn? En heb je dorst?’

Hij lag letterlijk bijna terug beneden van de trap in het naar boven rennen. Echt helemaal top hoor. Echt, hij moest soms wat beter op de tijd letten. Zeker als het ging om regular klanten, want tja hij wilde off course wel dat die bleven komen want tja hij had zijn inkomsten ook wel nodig. Al maakte het geld niet zo heel veel uit, nee Jaspar enjoyde gewoon het leren kennen van iemand op basis van wat voor tattoo diegene wou laten zetten. Het gezelschap was belangrijker voor de jongen dan al de rest to be fair. Jaspar bleef zich vereerd voelen als iemand bleef terug komen naar de shop, dat betekende dat hij ten eerste goed werk deed maar dat de persoon hier ook gewoon kon komen hangen als hij een plek nodig had. Dat was een van de grootste reden waarom de store zo groot was eigenlijk.

Sylas leek er geen probleem mee te hebben dat hij wat later was, gelukkig maar! Meteen dook hij naar het gedeelte om wat te chillen om daar een flesje gekoeld water te nemen en vervolgens aan de jongen te geven. ‘Aye, kom maar mee. Ik heb hier een paar voorbeelden liggen, kies maar wat uit.’ Grijnsde hij breed terwijl hij bijna, nog net niet, huppelde naar de studio zelf. Jaspar trok wat papieren van een stapeltje en legde die uitgespreid neer op een van de kasten. Vervolgens maakte hij plaats voor Sylas zo dat die in alle stilte kon kijken, terwijl hij zijn materiaal begon klaar te leggen.

1, 2, 3

Dat Sylas het niet afsloeg om wat te drinken verbaasde hem zeker niet. Hij wist dat de knul in de mijnen werkte, iets waar hij het grootste respect voor kon opbrengen. Want yeah, dat was gewoon zwaar werk dat kon hij niet ontkennen. Het was veel meer dan wat Jaspar zelf ooit had gedaan. Iets wat natuurlijk voor de jongen zelf gewoon een kwestie van geluk was geweest dat hij op een goede plek was terecht gekomen. Als hij in het weeshuis was blijven zitten, dan zou hij waarschijnlijk nooit echt ver zijn gekomen met tekenen en al het andere en zou hij ook in de mijnen terecht zijn gekomen. Iets wat hij hoogstwaarschijnlijk niet eens aan zou kunnen maar details. Kortom voor een jongen als Sylas had hij het diepste respect, puur omdat hij zich zijn omstandigheden niet eens kon voorstellen ook al mocht hij het nog zo vaak proberen.

Als er iets was waar Jasp heel strikt op was dan was het de hygiëne van zijn shop. Daarom had hij er zo voor gezorgd dat de shop zelf was afgesloten van het chill gedeelte met een simpele glazen deur. Al zijn materiaal had hij netjes op de juiste plaats liggen, nee op deze plek zou je nooit iets vinden wat smerig was of wat dan ook. Alleen misschien Jaspar zelf aangezien hij een grote roetvlek op zijn gezicht nog had zitten van het werk in de kelder. Altijd fijn, ook vooral omdat hij het niet merkte. ‘Wel, daarom ben ik de beste in mijn vak maatje.’ Knipoogde hij speels. Of hij werkelijk de beste was liet hij in het midden, dat mochten zijn klanten beslissen.

Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog bij het zien van de tekening die hij gekozen had. ‘Mijn persoonlijke favoriet, goeie keuze.’ Klonk het terwijl Jaspar een potje gitzwarte inkt pakte uit een van de kastjes. Kort wachtte hij tot de andere was gaan zitten op de stoel, waarbij hij zelf een rollend krukje erbij nam en plaats nam. ‘Dus, wil je hem ingekleurd of niet? En waarom een draak?’ Klonk het op een nieuwsgierige toon.