what happened to the home of the brave?

Uiteraard voelde hij zich niet op zijn gemak in de stad. Het voelde alsof iedereen naar hem aan het staren was. Alsof iedereen wist wie hij was, waar hij vandaan kwam, wat hij deed en dat dat niet zo’n legale bezigheid was. Maar het was waarschijnlijk allemaal zijn verbeelding, al kon het nooit kwaad om een beetje alert te zijn. Zijn hand omklemde zachtjes het handvat van zijn dolk, die op zijn vertrouwde plek aan zijn riem hing. Ook zijn zwaard was over zijn rug gespannen, waardoor hij zich toch iets veiliger voelde. Al zorgde het er ook wel weer voor dat hij in het oog sprong. Maar om eerlijk te zijn, met zijn uiterlijk deed hij dat sowieso al. Samen met zijn houding zorgde het er ook weer voor dat mensen op een afstandje bleven, al zou het hem niet verbazen dat hij het gespreksonderwerp zou zijn bij velen die avond. En morgen waren ze hem weer vergeten.

Gelukkig bereikte hij niet lang daarna zijn eindbestemming. Precies volgens de beschrijving, op de exact goeie plek. Romeo keek even om zich heen, om te zien of de kust veilig was, en stak toen de straat over. Hij duwde de deur open en stapte naar binnen. Het winkeltje was langs binnen vast groter dan het er nu uit zag. Doordat het zo vol lag, gaf het de indruk best klein te zijn, maar er stond echt gigantisch veel. Een tikkeltje nieuwsgierig keek hij rond, al bleef hij wel netjes in het midden van de winkel staan tot de shopkeeper zichzelf zou tonen.

&Thalia

Voor hij richting de stad gegaan was, had hij er natuurlijk voor gezorgd dat hij er een beetje treffelijk uit zag. Na hun laatste raid was hij vrijwel meteen hierheen willen komen, nadat één van de bewoners van de hoeve hem informatie had gegeven in ruil voor zijn leven. Alleen jammer dat hij zich niet aan zijn woord had gehouden achteraf. Ze lieten geen getuigen achter, uit voorzorgsmaatregel. Het was ook normaal dat hij onder het bloed had gezeten. Niemand had zich verzet, maar mensen vermoorden was geen werk waar iedereen schoon bij bleef. Van die hele slachtpartij was er niks meer te zien, zelfs niet aan zijn gedrag. Schuldgevoel kende hij niet, spijt ook niet. Waarom zou hij ook? Het was niet dat de wereld ooit iets voor hem had gedaan.

Alles wat hij had, had hij zelf verzameld. En sommige voorwerpen zouden misschien interessant zijn voor de shopkeeper van het winkeltje waar de oudere man hem over had verteld voor zijn keel had overgesneden. Die had hem ook wel eens mogen waarschuwen voor de shopkeeper tho. "Welkom Outsider." Klonk een hese stem, en hij richtte zijn ambere ogen op de bron van het geluid. Meteen voelde hij een vreemd gevoel door zijn lichaam trekken. Alsof ze niet helemaal menselijk was. Zo zag ze er trouwens ook niet uit. No offence. De shopkeeper kwam op hem afgelopen, de afstand was miniem maar gelukkig bleef ze wel van hem af.

Romeo liet zich niet makkelijk intimideren, maar dit was wel lastiger dan anders. De neiging om achteruit te stappen, was groot. Haar blik gleed schattend over hem heen. "Ogen die zoveel gezien hebben, dat ze afgesloten zijn voor de ziel." Zei ze zachtjes, waar hij niet al te veel van begreep. "Waar kan ik je mee helpen?" Zei ze toen, meer to the point, wat hij wel meer waardeerde. ”Ik denk dat ik jou van dienst kan zijn”, Antwoordde hij, een kleine glimlach om zijn lippen en zijn blik nu nieuwsgierig op haar gericht. Hij liet de rugzak van zijn schouder glijden en zette hem op een tafeltje. ”Ik vond deze voorwerpen, zonder eigenaar, en ze zagen er misschien bruikbaar uit voor iemand als jij”, Vervolgde hij. Hij opende de rugzak, zodat ze er in kon kijken. Er zat een soort vreemde dolk in, een kelk met een paar tekens op, en wat hij dacht dat een schedel en veren van een zwarte raaf waren. Samen met nog andere voorwerpen die hij niet echt kon thuisbrengen.

Het was wel te verwachten dat er een soort test zou zijn, om te kijken in hoeverre hij haar tijd ‘waard’ was. Niet dat hij het typisch zou noemen, maar de verhalen hadden hem genoeg verteld. Nu hij oog in oog stond met haar, snapte hij het wel. Niet dat hij het persé fijn vond, maar zolang ze hem niet onverwachts ging aanraken, kon hij er nog wel mee leven. Het gebeurde ook niet vaak dat hij zich ook daadwerkelijk druk maakte om iemand’s judgement, maar deze keer was het een beetje anders. Hij was van ver gekomen en hij wilde niet met lege handen terugkeren. Als ze hem zou wegsturen nog voor hij zijn voorwerpen kon tonen, dan was alles voor niks geweest. En dan moest hij met dat slechte nieuws terugkeren naar het kamp.

Maar gelukkig zei ze niet meer dan een paar verwarrende woorden, woorden die hij meteen maar weer vergat. Ze waren niet echt negatief geweest dus verder zou hij zich er geen druk meer om maken. Nu konden ze beginnen aan waarom hij echt hierheen was gekomen, namelijk zaken doen. "Bruikbaar is de vraag ook ik bezit niet alle kracht." Zei ze toen ze eenmaal de kruik uit de rugzak had gehaald. "Waar heb je dit gevonden?" Vroeg ze vervolgens. "In een afgelegen klein dorpje dichtbij de ruïnes in Eriston Woods", Antwoordde hij netjes. Misschien waren deze voorwerpen afkomstig van de ruïnes zelf, daar verzameld door iemand die gek genoeg was om er een stap binnen te zetten.

"Dit is niet zomaar een kelk en een dolk als ik het goed zie. Ik moet mijn boeken er op na leggen, maar als ik het goed zeg bevat deze kelk veel meer kracht dan wij denken." Vertelde ze vervolgens, en Romeo knikte zachtjes. ”Ik heb alle tijd van de wereld”, Zei hij met een schuin glimlachje, nu toch ook wel nieuwsgierig geworden naar de ware kracht van de kelk. ”Vind je het erg als ik kijk terwijl je zoekt?” Vroeg hij toen maar, iets wat hij anders nooit zou vragen. Hij zou het immers gewoon doen. Maar iets onverklaarbaars in hem zorgde ervoor dat hij net iets meer respect voor haar had dan hij voor eender welke shopkeeper zou hebben.