Buying a doll [Roxanne]

Rustig liep Xam over de marktplaats heen, hij had Xansa aan zijn hand meegenomen. Mensen keken hen vanuit de hoogte aan wetend dat ze outsiders waren. Maar hij trok zich er weinig van aan. Hij moest het bont zien te verkopen dat hij van zijn wild gefilt had. Het was niet bijzonder, paar konijntjes en wat herten vacht. Hij kon beter met veren aankomen van een griffioen. Maar die had Xam nooit met eigen ogen gezien. Zijn vader vertelde dat hij er wel een gezien had in zijn jeugd. Hij vertelde dat het beest zo groot was als een toren en dat zijn veren zo mooi schitteren in de zon dat het hem bijna verblinden. Xam had het toen hij klein was geloofd maar later vroeg hij zich af of de man het niet gewoon in zijn dromen had gezien.

Xam vond nog een klein standje dat open stond, hij zetten Xansa op de kraamtafel. Er stonden nog meer outsiders die hij wel van gezicht herkende van de vorige keren dat hij hier stond. Deze kraampjes waren simpel in elkaar gezet van hout, niet zo sjiek als de kramen van de shop eigenaren die hier woonde. Xam legde zijn bont waren uit op de kraam tafel. Het bont zag er niet heel bijzonder uit, wat simpele bruin en grijs tinten. Xam voelde de moed al in zijn schoenen zakken want hij had Xansa beloofd een nieuwe pop mee te brengen. Hij glimlachte toen hij zag dat Xansa een bedje probeerde te maken van het bont. Het arme meisje moest al voor zonsopgang op om hier naar toe te komen. "We hebben geen tijd om te slapen." Lachte Xam terwijl hij het meisje kietelde. Ze gierde het uit van het lachen en probeerde de handen van Xam tegen te houden. En uiteindelijk toen de markt wachters kwamen kijken waar de herrie vandaan kwam stopte Xam en verontschuldigde hij zich.
Hij draaide zich terug naar Xansa. "Hier, hou dit goed bij je. Als mensen iets willen kopen kost dat geld. Hoeveel?" Vroeg Xam.
"Konijn kost 5 en hert kost 10." Zei Xansa standvastig. Ze kon de woorden nog maar net uitspreken, maar Xam had het hard nodig. Hij knikte bevestigend dat Xansa de prijzen goed had. "Ik ben zo snel mogelijk terug." Zei hij en gaf het meisje een kus op haar voorhoofd.

Hij moest zo snel mogelijk de pop vinden die Xansa wilde hebben. Gelukkig stond de markt kraam nog op dezelfde plek als de vorige keer niet ver weg van de kraam van Xam zelf. Hij zwaaide naar Xansa die terug zwaaide. Hij haalde de geld stukken uit zijn zak en pakte de pop op. De eigenaar schudden afkeurend zijn hoofd. "Voor jullie soort is hij dubbel zo duur." Zei de man. Xam keek hem beteuterd aan. "Oh.." Waren zijn enige woorden.


&Roxanne
(Je mag Xansa besturen als dat nodig is ze is het kleine zusje van Xam)

De blondine had een lange ochtend achter de rug, ze had de nachtdienst van de royal guards overgenomen en de hele ochtend op wacht gestaan, of in ieder geval een groot deel ervan. En of het nut had? Ze zou zich niet kunnen indenken welke gek het 's ochtends net als de zon op kwam zou aanvallen, maargoed, de Winters en de Aristocrats moesten ten alle tijden beschermd worden. Ze had een andere baan moeten kiezen als ze niet graag nachten doorhield of vroeg opstond. Nu was ze echter voor de rest van de dag vrij, waardoor ze zich naar de markt had begeven. Niet per se om inkopen te doen, maar gewoon om even rond te kijken. Even onder de normale mensen te zijn en niet enkel omringd te zijn door de rijke upperclass - ook al was ze een van hen. Terwijl ze langs de wat minder aanzienlijke kraampjes liep, gewoon om te zien wat de mensen bijeen hadden gehaald om vandaag weer te verkopen. De blondine bleef staan bij een van die kraampjes en pakte iets op. Niets speciaals, maar het had haar aandacht getrokken. Naast haar kwam een man staan. Hij was een outsider en dat had de man achter het kraampje ook op gemerkt - al keek deze waarschijnlijk iets vijandelijker dan Roxanne. De outsider pakte een pop en wilde deze afrekenen met de muntjes die hij tevoorschijn had gehaald. Echter was de man achter de balie het daar niet mee eens en vroeg het dubbele. De outsider reageerde daar vrij beteuterd op. Roxanne legde het ding dat ze in haar handen had neer en draaide zich naar de outsider. Hij had donker krullend haar en donkere ogen. Ze liet haar blik vallen op de pop die hij in de handen had en trok een van haar wenkbrauwen op. "Als je het geld er niet voor hebt, adviseer ik het terug te leggen, outsider." Sprak ze vijandelijk. De mensen hier kenden haar, immers. Ze was een Royal Guard en die behoorden natuurlijk geen vrienden te zijn met outsiders. Roxanne echter had niks tegen deze mensen. Ze wilden net zo goed in vrede leven, niet waar? Deze wereld was ook van hun, immers. Toch moest ze haar reputatie hoog houden en bleef ze hem hard aankijken. Het zou beter voor hem zijn als hij de pop gewoon neerlegde en wegliep.

Xam stond met de pop in zijn handen, de markt koopman had de prijs verdubbeld van de pop die hij wilde kopen. Xam keek even om naar Xansa en daarna keek hij weer naar de man. Hij voelde in zijn zakken of hij nog meer munten had, maar helaas had hij niet genoeg. En of het al niet erg genoeg was stond er nog een vrouw naast hem die nog even een opmerking moest plaatsen. Xam keek haar aan, ze was waarschijnlijk nog jonger dat hij zelf was. Maar zo'n omhoog gevallen upperclass keek daar natuurlijk niet naar. Hij probeerde de woorden maar gewoon te negeren. Waarschijnlijk was ze niet anders gewend dan dat een van haar ouders alles voor der zou kopen of dat ze genoeg geld mee zou krijgen om alles te kunnen kopen wat ze maar wilde. Xam schraapte zijn keel en richtte zich weer tot de markt koopman. "Ik heb het geld niet, ik heb gespaard voor deze pop voor mijn zusje." probeerde Xam. Hij wees naar Xansa een paar marktkramen verder op. Het meisje zwaaide niets vermoedend. De man achter de kraam schudden opnieuw zijn hoofd. Hij wilde de pop niet voor minder verkopen aan Xam. De jongen legde de pop terug op de plek waar hij stond in de kraam. Hij stak de munt stukken die hij had terug in zijn zak en draaide zich om naar het meisje. Hij bekeek haar van top tot teen.
"Niet iedereen is met een zak geld in zijn hand geboren." zei Xam een beetje verontwaardigd tegen haar. Hij draaide zich om om terug te lopen naar zijn eigen kraam.

Hij tilde Xansa van de kraam en liep met haar samen achter de kraam. Het meisje bleef maar pop vragen en Xam probeerde het maar te negeren. "Vandaag niet kleine." zuchtte Xam.

De man achter de kraam had haar kort een dankbare blik toegeworpen voor haar steun, de kans was namelijk groot dat deze bang was dat de outsider ermee vandoor zou gaan zonder ook maar een muntje te betalen. Zij wist anders: hij wilde een pop kopen, dus zou er ergens in deze menigte van mensen een klein meisje rondlopen waar de pop voor bestemd was. Roxanne kende mensen goed genoeg om te weten dat iemand het leven van een klein kind voor zoiets niet zou durven te riskeren. Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar helderblauwe ogen keken streng naar de man, die wellicht een paar jaar ouder dan haar was. Hij zei dat hij had gespaard voor deze pop voor zijn zusje. Kort keek ze peilend naar de man achter de kraam, maar deze leek niet van zijn prijs af te willen wijken. Teleurgesteld had de outsider de pop weer teruggelegd, waarna deze zich - tot haar verbazing - tot haar draaide. Ze trok haar lippen tot een streep, terwijl ze haar ogen wat vernauwde, bij zijn woorden. Echter wist ze beter om iets terug te zeggen en zweeg ze, de man met haar helderblauwe ogen nakijkend totdat hij bij een kraam aankwam - dat bleek zijn eigen kraam te zijn - en het meisje er vanaf tilde en met haar achter de kraam ging staan. Nu kon ze haar blik van hem afwerpen en draaide ze zich naar de man achter de kraam.
Ze greep de pop en nog een klein doosje met chocolaatjes - want ze dacht dat het meisje ook die wel kon waarderen en keek de man achter de kraam met een strakke blik aan, waarna ze een paar muntjes op de toonbalk legde. De man nam ze aan, maar keek haar achterdochtig aan. Want natuurlijk, wat wilde ze met die pop. Ze slaakte een diepe zucht en griste nog een paar extra munten uit haar zak, om deze op de kraam neer te leggen. "Ik zou het heel erg waarderen als je dit zou verzwijgen." Zei ze, met een lieflijke en charmante glimlach, terwijl ze de munten naar de man toeschoof en haar spullen van de kraam afhaalde. Soepel draaide de 21-jarige zich om en al snel stond ze bij de kraam waar de outsider naartoe was gegaan. Ze liet haar blik eerst op het meisje vallen, haar een glimlachje toewerpend, waarna ze haar blik omhoog ilet glijden naar de man. "Het spijt me voor mijn medeburger, hij heeft moeite met het accepteren van jullie.. soort." Ze slikte en legde de pop en het doosje chocolaatjes op de kraam.

Xam was boos weg gestapt van de markt koopman en het meisje. Ongelofelijk hoe sommige mensen elkaar konden behandelen. Het was niet Xam zijn schuld dat hij een outsider was. Hij wilde gewoon net als ieder ander iets kopen voor zijn kleine zusje. Xam had Xansa van de kraam getild en het kleine meisje op de grond gezet. Hij wilde niet te veel uitleg geven over waarom hij de pop niet kon kopen. Xansa hoefde nog niet te weten hoe crue de mensen konden zijn in de grote stad. Al zou ze er vroeg of laat zelf pointe maken mee krijgen. Xam zuchtte terwijl hij naar het kleine meisje keek dat takjes had gevonden om mee te spelen. Hoe moest hij hen twee nou onderhouden?

Xam keek licht geschrokken op toen hij de stem hoorde van het upperclass meisje dat hem eerder had aangesproken. Hij keek naar de pop en de chocolaatjes die ze op de kraam had gelegd.
"Soort?" Vroeg hij. "We zijn geen wilde beesten." Zei Xam. Hij keek nogmaals naar de pop en de chocolaatjes. "Het spijt me van eerder. Ik had niet tegen je uit mogen vallen." Zei de jongen en hij pakte de pop en de chocola aan. Hij draaide zich tot Xansa en liet haar de pop zien. De ogen van het meisje werden groot en sprong overeind om de pop aan te pakken. "Wat zeg je tegen de mevrouw?" Vroeg Xam aan Xansa. Het meisje liep naar de vrouw toe en sloeg haar armen om haar middel. "Dankuwel." zei Xansa. Xam wierp een glimlach naar het meisje die zojuist de pop voor Xansa had gekocht.

Ze had de ogen van de man achter de kraam een tijdje in haar rug voelen branden, toen ze zich had begeven naar de kraam van de outsider. Maar gelukkig, toen ze deze een blik toewierp, besloot de man weer door te gaan met zijn werk. Beter dat hij er geen roddel van maakte, dat kon ze op het moment niet gebruiken. Ze slikte kort bij de woorden van de outsider en keek even moeilijk uit haar ogen. "Sorry, dat is een aangeleerde." Sprak ze moeizaam, want het was niet haar bedoeling geweest hem als een wild beest te behandelen. Ze kon er echter gewoon geen ander woord voor vinden. Outsiders waren niet één gemeenschap, ze hadden vele dorpen en ja.. het was gewoon een lastig iets om te begrijpen voor de blondine. Ze was er niet mee opgegroeid, dat was het wellicht. Tot haar grote opluchting nam de man de pop wel aan, want ze zou niet geweten hebben wat ze er anders mee had moeten doen. Ze haalde even diep adem en richtte haar blauwe ogen kort op het meisje, voordat ze weer omhoog keek naar de man. "Geeft niets, je had al het recht om zo te reageren." Sprak ze, haar schouders wat ophalend.
Het meisje bleek heel blij te zijn met de pop, wat ervoor zorgde dat er een kleine, zuinige glimlach op het gelaat van de blondine tevoorschijn kwam. Ze was blij om te helpen. Zo'n kind kon er niks aan doen dat ze als outsider was geboren, dat had de man achter de kraam ook moeten begrijpen.
Het meisje kwam achter de kraam vandaan en sloeg haar armen om haar heen, terwijl ze zachtjes bedankt zei. "Geen probleem," zei ze zachtjes terug, waarna ze haar blik even over de markt heen liet glijden. Mensen keken naar haar. Zachtjes duwde ze het meisje weer van zich af, waarbij ze lief glimlachte. Toen liet ze haar blik vallen op de dingen die de man probeerde te verkopen hier aan de kraam. Misschien kon ze nog even doen alsof ze interesse had in die dingen, ze wilde meer weten over deze outsider. "Aangenaam je te leren kennen.. uhm..?" Zei ze, in de hoop dat hij zichzelf zou voorstellen.

Aangeleerd. Xam kon er zo kwaad om worden dat de mensen in de grote stad het aangeleerd kregen dat Outsiders wilden waren. Alsof ze beesten waren van circus, ze mochten mee doen maar alleen als ze zich zo gedragen als dat de hoge mensen willen. Xam had zelf zo graag een ander leven gewild, maar als hij dan hier rond loopt was hij blij dat hij aan het einde van de dag weer de grote stad kon verlaten. Zij kon er ook niets aan doen, ze was niet anders gewend dan neer te kijken op Outsiders en dat terwijl ze waarschijnlijk niet eens wist hoe ze leven en hoe ze voor elkaar zorgde. Xam had het vroeger echt wel goed in zijn dorp, hij was alleen na het verlies van zijn vader zich terug gaan trekken van de mensen en voornamelijk van de grote stad. Hij vertrouwd niemand meer. Zeker niet nu Xansa misschien... Xam zijn ogen dwaalde af naar het kleine meisje dat met grote ogen naar de pop keek. Xam wist niet wat hij zou doen als hij Xansa ook nog eens kwijt zou raken.
"Ik had het geluk dat er geen wachters stonden, want dat recht om zo te reageren heb ik niet." Zei Xam. Hij begreep haar woorden, maar zij begreep niet dat als er wachters bij waren geweest Xam opgepakt had kunnen worden en de stad uitgegooid zou worden.

Hij gaf de pop aan het kleine meisje die met grote blijdschap de vrouw knuffelde die de pop had mee gebracht. Xam volgde de blik van de vrouw, hij zag dat vele mensen hun aankeken en sommige zelfs begonnen te fluisteren. Xam legde een hand op de schouder van Xansa en probeerde haar rustig naar zich toe te trekken. "Sorry, ze is nog al blij." Zei hij met een schuine glimlach. Xansa knuffelde de pop en ging weer achter op de grond zitten.
"Xam is de naam." Zei de jongen de zin afmakend van de vrouw. "Ik kom uit Eriston Woods." Het woud was onwijs groot en Xam had voor zichzelf en voor Xansa een huisje gebouwd.
"En uw naam was?" Vroeg Xam. Hij zag dat ze een reden zocht om langer blij de kraam te blijven staan. Maar waarom? Het bezorgde Xam de kriebels maar nieuwsgierig was hij zeker.

De woorden van de man gaven haar even de rillingen over haar rug. Bewakers die outsiders daarvoor de stad uitgooiden. Ja, ze had het wel eens vaker gezien, maar ze wilde niet geloven dat iedere bewaker zo zou reageren. Of wel? Zij was niet zo. Maar als ze de man hoorde praten, of eigenlijk de manier waarop hij bewakers had uitgesproken, dan kon ze aannemen dat hij er geen goede relatie mee had. Wat ze ook wel begreep: bewakers en outsiders gingen nou eenmaal niet samen. Misschien was het handig als ze haar eigen baan dan maar even achterwege liet. Ze glimlachte wat ongemakkelijk. "Niet alle bewakers zijn zo, toch?" Zei ze, alsof ze er zelf geen weet van had.
Ze had er een hekel aan als mensen naar haar keken. Vandaar dat ze deed alsof ze interesse had in het bont dat de jongen op zijn kraam had liggen. Echt interesse had ze niet, echter. Ze had het niet zo op bont, immers. De blondine glimlachte kort wat ongemakkelijk toen de man zei dat zijn kleine zusje gewoon heel erg blij was. "Het geeft niets, mensen hier oordelen graag." Zei ze zacht, haar helderblauwe ogen even omhoog gooiend naar de outsider. Ze had overduidelijk een status om hoog te houden, maar dat wist hij zeker niet. Hij had daar nooit last van gehad, al had hij ook nooit een goede status gehad onder de burgers van Ashmore. De meesten hadden immers een hekel aan Outsiders, zo ook haar vader. Xam was zijn naam, blijkbaar. Hij kwam uit Eriston Woods. Daar was ze wel eens geweest, met haar vader, maar nooit echt alleen. Ze knikte zachtjes en nadat hij had gevraagd wat haar naam was, keek ze weer omhoog van het bont om de man weer aan te kijken. Een charmante glimlach vormde haar lippen. "Scarlett," kwam er zonder enige aarzeling uit. Haar echte naam ging ze niet geven, wie weet zou hij haar dan herkennen bij naam, of iets in die trant. "Het is fijn je.. jullie te ontmoeten."

Xam legde zijn waren recht terwijl hij het meisje aan keek dat beweerde dat niet alle bewakers zo slecht konden zijn. "Je hoopt het van niet, maar jammer genoeg de meeste zijn niet vriendelijk." Zei Xam, hij keek even snel om naar Xansa om te zien of het goed met haar ging. Daarna keek hij weer naar het meisje. "Gelukkig zijn er wachters bij die je met een waarschuwing wegsturen en gelukkig zijn er slimme outsiders die daar niet tegen in gaan. Als dat gebeurd dan is het goeie dag geweest voor mij op de markt."
Zei Xam met een kleine glimlach. Hij mocht voorlopig niet klagen, er waren ergere dingen die konden gebeuren en gelukkig kwam Xam er meestal wel heelhuids vanaf. "Vanwaar de interesse, je was toch niet van plan het leven van een outsider te gaan leven?" Vroeg Xam nieuwsgierig.
Ze zou gek zijn als ze dat ging doen. Wachters keken niet naar je als mensen maar als beesten.

"Oordelen is het enige wat mensen kunnen zonder dat het hun eigen reputatie schaad." Zei Xam terwijl hij Xansa naar zich toe trok. "Iedereen doet het overal, of je nu status heb of niet." Zei Xam. In het dorp werden zij ook veroordeeld.
De meeste mensen dachten dat zijn vader er met een heks vandoor was gegaan. Dat werd natuurlijk niet stil gehouden en zeker de avond toen zij vermoord werden door de wachters ging het het dorp rond als een lopend vuurtje. Zie je nou een heks was ze, waren de woorden Xam overal hoorde die avond.
Hij was samen met Xansa weg gevlucht voordat ze nog gingen bedenken dat Xansa misschien er ook eens was. Dat wilde hij voorkomen, alle contacten had hij verbroken en Xansa had hij veilig opgeborgen van iedereen. Xam had netjes zijn naam gegeven toen het meisje er om vroeg, lichtelijk verbaast toen hij zelfs een naam terug kreeg. "Scarlett, grappig. Wist je dat mensen die hun valse naam opgeven vaak iets nemen wat ze hebben gezien?" Xam wees naar de overkant waar een bordje hing met Scarlett's kruiden. "Ik had iets meer creativiteit verwacht." Lachte Xam.

sorry voor late post (was een beetje druk)>.<

Ze liet haar blik even op de waren vallen die de jongen netjes neerlegde over de kraam. Zachtjes knikte ze. "Daar geef ik je geen ongelijk in," sprak ze, zonder veel emotie in haar stem. De meesten waren inderdaad niet aardig, dat wist ze zelf ook wel. Niet tegenover Outsiders, ze wist dus ook deels niet hoe hij zich daarover voelde, want zelf had ze daar nooit last van gehad natuurlijk. Wat ze wel wist was dat ze een vrouwelijke Royal Guard was en de mannen daar soms wat arrogant tegenover konden zijn, haar onderschattend en ze had het wel eens vaker meegemaakt dat een mannelijke Guard haar probeerde te kleineren vanwege haar geslacht. Niet dat ze dat toestond, ze was veel pittiger dan de meeste mensen dachten wanneer ze haar zagen. Ze liet haar ogen even omhoog glijden naar de jongen en zacht lachte ze. "Nee, dat ben ik inderdaad niet van plan." Sprak ze. "Nog niet in ieder geval," kort knipoogde ze naar hem, grappend natuurlijk. Ze zou haar leven hier in de stad niet opgeven voor een leven vol jagen, niet zomaar uit het niets in ieder geval. "Al is er natuurlijk wel iets aanlokkends aan het buiten de stad leven.." Sprak ze wat zachter, haar blik even richtend op de verte, waarvan ze wist dat daar ergens het bos zou liggen.

Zacht knikte ze weer, haar blik op de grond richtend. "Wellicht ook de reden waarom ik voorzichtig moest zijn met het kopen van de pop voor je zus, als je snapt wat ik bedoel." Ze haakte haar blik weer in de bruine ogen van de jongen voor haar. "Mijn familie's reputatie is al niet zo goed, immers." Ze glimlachte lichtjes, een beetje bedroefd zelfs. Ergens was dat ook de waarheid. De Keegans werden over het algemeen niet vertrouwd, maar dat ging ze hem niet vertellen. Zij was anders dan dat. Zij was geen dief, geen bedrieger, geen moordenaar. In haar ooghoeken zag ze het meisje spelen met haar pop, wat haar een vrolijk en warm gevoel gaf, wetende dat ze die pop voor haar had geregeld. Dat kind verdiende de pop meer dan zij ooit had verdiend, zij was immers opgegroeid in een huis waar geld in overvloed was. Haar vader en moeder hadden ervoor gezorgd dat ze boeken had, poppen om mee te spelen en wat nog meer. Teveel. Iets waar een Outsider kind enkel van kon dromen, overigens.
De vriendelijke uitdrukking in haar ogen nam echter plaats voor verbazing toen de jongen een opmerking maakte over haar naam. "Pardon?" Zei ze zacht, haar blik vervolgens over haar schouders richtend naar het bord dat aan de hele andere kant van de markt stond. Ze moest ervan lachen, want het was best silly dat de jongen dacht dat zij dat bord had gezien. "Ik sta er met de rug naartoe, Xam." Zei ze, met haar hoofd schuddend. Ze liet haar blik omhoog glijden om de borden te aanschouwen die achter zijn kraam stonden. "Als ik echt had gekozen wat ik het eerste had gezien dan was ik voor Lily gegaan of misschien Harper." Zei ze, haar schouders wat ophalend. "Scarlett Williams, dat is mijn echte naam, of je het nu wilt geloven of niet." Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. "Waarom zou ik een fake naam geven?" Ze keek hem onschuldig aan, zonder enige twijfel in haar ogen of stem. Liegen daar was ze immers best een ster in.