Can you picture my prophecy? • Thalia Maeve

Elmira was al een paar dagen binnen de muren, maar ze voelde zich hier zo vreemd, zo ongemakkelijk. Als of iedereen wist wie ze was, of beter gezegd wat ze was, een outsider. Iemand die niet binnen hoorde tussen de muren, zelf hield ze er ook niet van om tussen deze mensen te lopen. Ze keek omlaag naar de jurk die ze aan had, iets wat ze alleen droeg binnen de muren zodat ze naar haar idee wat minder op viel. Haar haren had ze voor de verandering eens los gelaten, het kriebelde wat in haar nek en langs haar wangen maar toch beviel het haar op zich wel. Het was alleen niet handig voor daar buiten, Elmira opende de zak met koekjes die ze had gekocht bij de bakker, waarna ze er een uit haalde. Voorzichtig nam ze een hapje waarna ze voor enkele seconden haar ogen dicht hield en van de smaak genoot, het gebeurde niet zo heel vaak dat ze van dit soort dingen kon genieten, maar ze had genoeg geld bij elkaar gekregen om de dingen te kopen die ze wou kopen waar onder een pistool. Iets wat haar werk een stuk makkelijker zou maken, met een glimlach liep ze weer verder terwijl ze af en toe een klein hapje nam. Tot dat ze uiteindelijk bij de juiste winkel aan kwam, het duurde even maar na lang twijfelen stapte ze toch naar binnen. Ze had het niet zo op dat soort wapens en hield het liever op haar eigen wapens, de wapens die ze gewoon was. Zodra ze de winkel binnen liep wist ze niet wat ze zag, er waren zoveel wapens dat het gewoon onmogelijk was om iets te kiezen, maar gelukkig voor haar had ze haar huiswerk gemaakt had ze zich voorbereid op wat voor haar de beste keuze was, en wist ze waar ze naar op zoek was. Gewoon een simpele pistool zonder al te veel poespas. Nog geen half uur later stapte ze de winkel al weer uit, met het pistool onder haar rokken in een wapen riem om haar boven been, ze had hem nu toch niet nodig en het scheelde haar meteen weer problemen. Uiteindelijk bleef ze voor een vreemd uit ziende winkeltje staan, haar blik gleed over de naam heen The Compass. Voor even twijfelde ze waarna ze toch naar binnen stapte, onder tussen had ze al weer een koekje in haar hand waar ze langzaam van at. Elmira liep wat door het winkeltje heen terwijl ze de vreemde objecten bekeek. Uiteindelijk hield ze een ketting vast waar iets aan hing om het beter te kunnen bekijken, wat was dit voor iets vreemds.

De geur die in de winkel hing, was zo bekend, ze wist even niet waar het naar rook maar het voelde zo vertrouwd, zo liefdevol, zo huiselijk. Alles wat zij niet had, zuchtend borg ze de zak met koekjes op en richtte ze haar aandacht op de ketting die ze vast hield. Plots wist ze waar de geur haar aan moest laten denken, Xam. De geur deed haar denken op het momenten wanneer ze met de man naar bed ging, wanneer ze zich veilig, en geliefd voelde, langzamer hand begon het ook vertrouwd te raken. Ze schudde haar hoofd om Xam uit haar gedachten te krijgen maar toch bleef de man in haar gedachten hangen. "Hij zal hem prachtig vinden." Geschrokken hing Elmira de ketting terug en draaide ze zich zo snel mogelijk om, haar hand ging naar haar riem maar ze had op dit moment niks bij haar, niks waar ze nu meteen bij kon. "Ik weet niet waar u het over hebt," klonk haar stem hard, er was geen hij in haar leven. Haar ogen verharde, werden afstandelijk, ze hoorde bang te zijn voor de vrouw maar toch bleef ze het veilige gevoel houden. Elmira slikte langzaam terwijl ze haar hand liet zakken en begon te plukken aan de jurk die ze droeg. Haar blik gleed langzaam naar het dienblad die de vrouw uitstak en aarzelend nam ze het kopje aan, niet omdat ze van plan was om het goedje te drinken maar het was een manier om haar hand bezig te houden.

De zoete geur maakte het zo verleidelijk om er een slokje van te nemen maar ze had geen idee wat het was en vooral wat het deed, "Je hoeft niet bang te zijn, hij weet nog van niets." Ze staarde de vrouw kort aan, af vragend waar en op wie ze doelde. Ze snapte niet waarom de vrouw zo vreemd tegen haar sprak. "Net zo als de rest die hier rond loopt, ze zien niet wie of beter gezegd wat je bent." Ze schudde haar hoofd bij de woorden van de vrouw. "Ik ben niemand, ik ben niks." Waren haar woorden, en dat was inderdaad zo. Vele wisten haar naam niet, wisten niet van haar werkelijke bestaan. Er waren een aantal die enkel en alleen wisten wat ze deed, maar dan nog werd ze niet gezien. Ze werd enkel en alleen gezien door haar slachtoffers, en dan nog zouden ze haar niet herkennen mochten ze het overleven en haar zo op straat zouden zien. Als ze op pad was, dan had ze warpaint op haar gezicht. "Wat kan ik voor je doen mijn liefste?" In plaats van te luisteren naar wat de vrouw wou dat ze deed begon ze van de vrouw weg te lopen, terwijl ze verder op onderzoek uit ging in het winkeltje. "Stopt met me liefste te noemen," waren haar woorden, Elmira zette de beker neer en pakte een van de schedels op die ze zag en bekeek hem aandachtig. "Ik ben alles behalve lief," fluisterde ze zacht tegen haar zelf waarna ze de schedel weer weg zette en vervolgens een dromenvanger op pakte. "Helpen deze dingen echt?" vroeg ze terwijl ze het al weer op hing en verder keek, uiteindelijk bleef haar blik hangen op een potje met vergif, ze hield haar hoofd iets schuin en overwoog om  het te kopen.

"Natuurlijk niet, ik weet alleen dat je hem overal lijkt te horen, dat je elke aanraking lijkt herinneren en boven al dat je hem op dit moment ruikt." een koude rilling gleed over haar ruggenwervel heen terwijl de haartjes in haar nek recht op gingen staan, haar eerste gedachten gingen meteen terug naar Xam terwijl de vrouw aan het spreken was, maar het klopte niet. Ze voelde niks voor hem, hun relatie was enkel gebaseerd op seks, niets meer en niets minder. Ze was hem tot nu toe alleen nog maar bij toeval tegen gekomen, maar toch verbaasde het haar dat hij ook maar met haar wou slapen na wat ze hem aan had gedaan, ze had bijna zijn keel door gesneden voor enkele seconden dacht ze terug aan het ene moment dat ze hem aangevallen had van achteren, ze had haar dolk meteen op zijn keel gezet om hem door te snijden maar iets had haar op dat moment tegen gehouden waar door ze beter naar haar slachtoffer had gekeken, precies op dat moment had ze beseft dat het een totaal ander persoon was geweest, meteen had ze haar dolk weg gehaald en had ze hem vanaf haar af geduwd. Ondanks dat ze hem had kunnen doden, waren ze nu op een punt die ze nooit aan had zien komen. Elmira schudde hort haar hoofd om hem uit haar gedachten te halen. "Ik weet niet waar je het over hebt." waren haar worden terwijl ze zacht op haar lip beet, het was een vreemde vrouw dat was een ding wat al snel duidelijk werd. Om heel eerlijk te zijn luisterde Elmira al een stuk minder naar de vrouw, ze liet haar door ratelen terwijl ze verder op onderzoek ging in de winkel. "Maar ik zie dat jouw oog niet op magie valt maar op sluwe kracht. Het gif is gebrouwen van de meest gifte planten in onze omstreek. Als je wil kun je met een druppel iemand een helse dood veroorzaken.

Een druppel is genoeg om iemand uren in zijn eigen pijn te laten martelen totdat hij zijn eigen dood tegemoet komt. Hoe meer druppels hoe sneller de dood." Elmira keek weer terug naar het flesje, een helse dood klonk zo goed in haar oren, maar niet voor een ander voor haar zelf. Wanneer haar tijd was, verdiende ze het om al het pijn te voelen, om al het ellende te voelen die ze aan gericht had, en nog zou aanrichten. "Maar gif zal niet alle pijn verzachte mijn liefste, Gif zal een tijdelijke verdoving zijn voor je eigen pijn. De dood van een ander is een last op je schouders die zo te zien al genoeg te dragen hebben." Een zucht verliet haar lippen terwijl ze het flesje toch vast bleef houden, "Misschien een tip als je klanten wil behouden, praat geen onzin." Elmira liep weer verder en zette uiteindelijk het flesje op de toonbank, voor enkele seconden keek ze nog even richting de kettingen maar ze besloot het niet te doen, het was belachelijk om zoiets voor iemand als Xam te kopen. Ze had geen reden om ook maar iets voor hem te kopen.

Een grijns verscheen op het gezicht van Thalia na dat het meisje de woorden had uitgesproken. Praat geen onzin. Ze schudden zachtjes haar hoofd terwijl ze het meisje na keek die naar de toonbank liep. Haar woorden waren vaak een vreemde brei voor de meeste mensen, maar angst was wat er in die mensen heerste als ze zo snel mogelijk bij haar uit de buurt wilde blijven. Thalia voelde de angst van het meisje, de angst dat ze zich moest open stellen op een manier dat ze niet eerder heeft gedaan.
"Onzin is het alleen als je, je ogen er voor sluit." Zei Thalia terwijl ze de ketting op pakte die ze eerder had bekeken. Thalia keek weer naar het meisje en glimlachte. "Jullie ontmoetingen zijn kort en vol met lust. Maar geen van die ontmoetingen zeggen wie jullie daadwerkelijk zijn. Niet alleen jij loopt met geheimen rond." Zei Thalia. Ze legde de ketting op de toonbank neer en keek naar het gif.

"Is dat alles wat je nodig had?" Vroeg ze, haar blik was gericht op het meisje voor haar.