Winter Dinner

41. God dam, wat werd hij toch oud. Al vond hij dat in wezen niet zo heel erg. George ging zijn verdere leven mooi genieten van alles wat hij en zijn broer hadden waargemaakt, ze hadden gezorgd dat de generaties die na hun kwamen ook goed gingen leven en om eerlijk te zijn was er niets belangrijkers dan dat voor de man. Zijn mondhoeken krulde vrolijk omhoog bij de gedachten aan Frederick alleen al. Een jongen met een hart van goud, al werd dat zo nu en dan wel wat overstemt door de arrogantie van de knul. Maar ook dat kon hij niet erg vinden, zijn zoon was hetgene waar hij het meest dankbare was van alles wat hij ooit had verwezenlijkt. Een jongen om trots op te zijn. Met zijn gedachten duidelijk bij zijn familie handelde de man zijn laatste bezoekje aan een van de winkels af. Vandaag was het dus zijn verjaardag een dag waar hij persoonlijk zelf altijd lichtjes overging, hem boeide het niet veel al die belangstelling. Al kon hij ook niet ontkennen dat hij genoot van het samenzijn van de familie. Bij elke verjaardag was er wel een dinner gepland, wat daarna meestal gevolgd werd door gewoon een gezellige avond met de gehele familie. Dat waren de enigste zaken waar hij dan ook naar uitkeek op een dag als vandaag.

Aangekomen bij het huis stak de man meteen door naar zijn kamer, om daar het jasje van zijn pak over een stoel te hangen. Genoeg van al dat fancy gedrag, thuis was hij net dat beetje meer ontspannen dat hij het oké vond om zonder jasje rond te lopen. Nog altijd wel in een overhemd, vandaag een zwart, omdat het gewoon goed had gestaan toen hij deze ochtend was opgestaan. Het geluid van nagels die over de vloer tikte in een snel tempo kondigde aan dat zijn trouwe viervoeter niet heel ver meer was. Letterlijk 5 seconden later schoot de zwarte hond door de deur heen en kwam veel te vrolijk af op de man. George knielde neer en streek de hond vrolijk over zijn vacht, die begon als reactie te blaffen als teken dat hij gewoon verder moest doen. Maar goed, het werd tijd om naar beneden te gaan. Zijn maag begon langzaam maar zeker in elkaar te krimpen van de honger en dat was niet oké.

10 minuten en vele huisdieren later was de man eindelijk geraakt waar hij moest zijn. De deuren werden open gedaan door een van de butlers die er stonden en zo wandelde de man naar binnen. Meteen verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht bij het zien van de aanwezige. Hoewel het haast eigen was bij de meeste families dat de jarige aan het hoofd van de tafel zat, deed George dat niet. Hij verkoos het om naast Frederick te gaan zitten. 'So, wat staat er op het menu?'

Outfit
&Winter Children

De reden dat hij naast zijn zoon was gaan zitten was niet alleen omdat hij niet aan het hoofd van de tafel wilde zitten, want die plaats behoorde ergens wel toe aan zijn broer daar was hij van overtuigd, maar ook gewoon om het feit dat hij liever wat dichter bij zijn gezelschap zat. Zo voelde het toch net dat beetje meer familiaal. Vroeger was het wel anders geweest toen hij nog alleen met zijn broer en hun ouders waren, maar dat waren lang vervlogen tijden. Natuurlijk was het niet de meest doordachte zet om naar Frederick te gaan zitten, hem kennende zou hij hem er elke keer op gaan wijzen dat hij jarig was en zou de knul nog wel iets gepland hebben. Maar goed, misschien wilde hij dat ergens ook nog wel. ‘Moet ik nu blij zijn dat jij niet voor het eten gezorgd hebt? Of toch niet klaargemaakt, want wie weet wat voor verassingen zou ik dan aantreffen.’ Sprak hij half lachend. George had er wel vertrouwen in dat zijn zoon niets met het eten zou hebben geflikt, daarvoor hield die knul te veel van eten iets wat hij had geërfd van zijn vader wel te verstaan.

‘Bedankt, beide. Ik ben blij dat jullie toch even jullie agenda hebben kunnen vrij maken om samen te zitten.’ Sprak hij met een gemeende glimlach tegen het duo. Zowel zijn zoon als de kinderen van zijn broer lagen hem nauw aan het hart, iedereen in heel Ashmore wist dat er voor George Winter niets belangrijker was dan familie. ‘Verbaasd me dat jullie hier alleen zitten, jullie hadden gerust wat vrienden mogen mee nemen hoor, er gaat toch te veel zijn voor ons alleen.’ Sprak hij lachend, misschien low key een beetje op zoek naar info van beide. Hadden ze al iemand leren kennen die hij gelukkig maakte, iemand die alles voor hun zou over hebben wat er ook mocht zijn? Dat zou wellicht het mooiste cadeau zijn dat je hem kon geven.


Outfit